Τους βρήκε όλους, ζωντανούς, να υπάρχουν και να κατοικούν στο νησάκι που βγήκε ναυαγός. Έναν, έναν τους αναγνώριζε. Ήσαν όλοι ασήμαντοι.
Τα πράγματα, οι στιγμές, οι καταστάσεις, ακόμη και οι άνθρωποι είναι σπουδαίοι όχι γι αυτό που είναι πράγματι, αλλά γι αυτό που θεωρούμε ότι είναι.
Παρόλα αυτά το ερώτημα μένει μόνιμα αναπάντητο και η λύση μετέωρη. Το να ζεις μέσα στο ωραίο και ψεύτικο είναι καλύτερο απ’το να ζεις στο άσχημο κι αληθινό; Ή μήπως όχι; Η υπεραξία του κτίσματος αφορά στον πολιτισμό ή στην εκμετάλλευση του κτίστη;
