Η αποδοχή του «ευρώ» δεν ήταν για την Ελλάδα μια επιλογή αλλά μια αναγκαστική κίνηση, μια κίνηση επιβίωσης. Θα μπορούσαμε να πούμε μια κίνηση οικονομικής άμυνας αφού βρέθηκε, όχι τυχαία, στο στρατόπεδο του προχωρημένου και τεχνικά ανεπτυγμένου καπιταλισμού της Δύσης σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου, διάβαζε ιμπεριαλιστικού φιλελευθερισμού. Στις αιτίες του όχι τυχαίου, εκτός βέβαια από το ότι ήταν η επιλογή της πλειονότητας σχεδόν της εγγράμματης μέσης τάξης και του λούμπεν λαϊκού τμήματος στην πορεία της αστικοποίησής του, θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η μόνιμη και συγγενής αδυναμία της ηγεσίας της αριστεράς μετά τις ήττες στο εμφύλιο και τη δικτατορία, τη διάσπαση και την διάλυση της ΕΣΣΔ.
Η αδυναμία αυτή εκφράστηκε σαν έλλειμμα καθοδήγησης και ωριμότητας του λαού.
Σε μια εποχή όπου η αντίδραση πραγματώνει νίκες σ’όλα τα μέτωπα. Η αριστερή ηγεσία βλέπει την αποκατάσταση του Ζαχαριάδη σαν απαραίτητη.
Η διαφθορά του λαού από την νικήτρια δεξιά και του δυτικούς συμμάχους οφείλεται στη ροπή των Ελλήνων προς την κατανάλωση, την ματαιοδοξία και στην παρατεταμένη εικονική ευμάρεια που οφειλόταν σε δανεισμούς όπως αποδείχθηκε, η επιδίωξη κέρδους με οιονδήποτε τρόπο, η παπαγαλίστικη μίμηση του κόσμου του θεάματος και του πλούτου εξαχρείωσε (ή έκαμψε) τον λαό και ενίσχυσε με νέους εταίρους την από γέννας μισαλλόδοξη και αρπακτική «μικροαστική» τάξη των λεβαντίνων μεταπρατών.
