Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε
σε βάθος το πρόβλημα, θα πρέπει να εξετάσουμε το νόημα της ανάπτυξης.
Αναπτύσσω στα ελληνικά
σημαίνει ξεδιπλώνω, ανοίγω, αποκαλύπτω, φανερώνω. Είναι φανερό ότι η ανάπτυξη ενός
συστήματος αφορά σε ενυπάρχουσες πιθανότητες και δυνατότητες, σε στοιχεία εγγεγραμμένα
στο πρόγραμμά του, αναγνώριση των ορίων του, γενικά σε μια τελείως φυσική κατάσταση.
Αντίθετα με αυτά, θεωρείται ως ανάπτυξη η μεταμόσχευση και το αέναο μεγάλωμα σε
οργάνωση και πολυπλοκότητα. Δε χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει
ότι κατ’αρχάς η απομάκρυνση από το φυσικό πρότυπο της ανάπτυξης και η κατάργηση
των ορίων θα φέρνει συνεχείς κρίσεις οι οποίες θα ξεπερνιούνται με προστιθέμενη
αφυσικότητα μέχρις ότου το σύστημα εκραγεί ή καταρρεύσει. Παραδείγματα ιστορικά
πάμπολλα.
Οι πολιτικοί που θα ‘πρεπε
να σχεδιάζουν το μέλλον αγνοούν ότι η έννοια της κυβέρνησης εμπεριέχει κίνηση τόσο
προς τα εμπρός όσο και προς τα όπισθεν.
Οι συνταγές της Ε.Ε.
και του διεθνούς ιμπεριαλισμού των «αγορών» όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν την ευθύνη
αυτής της κρίσης στην αφυσικότητα δηλαδή του αυτοσκοπού της κατανάλωσης, αλλά ύπουλα συμβουλεύουν όσα
εξυπηρετούν την εδραίωση της νεοφιλελεύθερης νέας τάξης.
Το κεφάλαιο υποστηριζόμενο
από ένα πλήθος τεχνoμανιακούς χαζοxαρούμενους και μεταριστερούς ή μετασοβιετικούς
ευδαιμονόπληκτους εγκαθιδρύει τη δικτατορία της αγοράς εκμεταλλευόμενο
τα ανθρώπινα πάθη.
Η κύρια επιδίωξη των
πολιτικών είναι η διατήρηση της εξουσίας. Αυτό το χαρακτηριστικό της εξουσιαστικής
πολιτικής –γιατί πολιτική ασκείται και εκτός του εξουσιαστικού πλαισίου- την κάνει
ανίκανη να σχεδιάσει μακροπρόθεσμα αφού επικεντρώνει τη δράση της στην επανεκλογή.
Έτσι όλα όσα σχεδιάζουν και εκτελούν οι πολιτικοί της εξουσίας δεν αποδίδουν αφού
στοχεύουν σε εκλογικά οφέλη και βραχυπρόθεσμα επιτεύγματα.
Αλλά και οι «πολίτες»,
ιδιώτες στην ουσία, επιθυμούν τα εξατομικευμένα οφέλη «εδώ και τώρα» με αποτέλεσμα
η λεγόμενη «ανάπτυξη» να είναι καταστροφική για το περιβάλλον και ανάπηρη στην κάλυψη
των στόχων. Η μόρφωση και η παιδεία είναι δικαίωμα για όλους ανεξάρτητα
από την επαγγελματική προετοιμασία. Στον καπιταλιστικό κόσμο η εκπαίδευση – μόρφωση
παίρνει τον χαρακτήρα επένδυσης που εξυπηρετεί την «ανάπτυξη» με αποτέλεσμα κάθε
αλλαγή των στόχων του κεφαλαίου να επηρεάζει την μόρφωση και το γνωστικό
αντικείμενο της μόρφωσης.
Είναι ολοφάνερη, στον
ηλεκτρονικό καπιταλισμό, η αδυναμία άσκησης πολιτικής πίεσης της κοινωνίας ειδικότερα
της περιφέρειας, αδυναμία από την εξέλιξη των κομμάτων και μετάλλαξής τους
από συσπειρώσεις αμφισβήτησης κι ανατροπής σε μηχανισμούς όχι μόνον άσκησης
της εξουσίας αλλά και υποταγής του κράτους και της κυβέρνησης στο κεφάλαιο.
Η υποκρισία, το ψεύδος
και η διαφθορά είναι διάχυτες τόσο στον κρατικό μηχανισμό, υποταγμένο πλήρως στα
κόμματα εξουσίας, όσο και στους άλλους στυλοβάτες του εξουσιαστικού πρότυπου
(εκκλησία, δικαιοσύνη, ενημέρωση – τύπος).
Η αξιοκρατική αξιολόγηση
σαν απαραίτητο αντικειμενικό κριτήριο είναι ανύπαρκτη.
Οι βαρύγδουπες εξαγγελίες
δεν πείθουν κανένα. Βολέψτε με κάθε τρόπο τα παιδιά σας, αδιαφορείστε για την ουσία,
η αποτυχία δεν είναι αποδεκτή κ.λ.π. Η γραφειοκρατεία όμως δεν πολεμιέται
από γραφειοκράτες, ούτε μπορούν να παιδεύσουν τα παιδιά οι απαίδευτοι.
