Τέλος
ταξιδιού
Θυμήθηκες
άραγε τη μεγάλη στιγμή
τα
λόγια που οδηγούν στο αιώνιο φώς
όπως
τα πρόφερε ο δάσκαλος;
Ουτόπος
Όλβια
Τον
πρώτο καιρό στην Όλβια συζούσε με τη Χούτε. Η ζωή είχε μικρύνει σ’έκταση αλλά
και περιεχόμενο. Λίγα πράγματα μπορούσαν να προστεθούν στην καθημερινότητα. Σα
να ‘πρεπε να συμπληρώσεις κάτι σε ένα τσαλακωμένο χαρτί γραμμένο σε ακατάληπτη
γλώσσα.
Μες
τις πτυχές, όπως το ίσιωνε, σα σκόνη οι μνήμες, κατέκλυζαν κάθε κενό χώρο, σαν
φυσικό φαινόμενο, απρόκλητες, βροχή κι αέρας.
Στήριγμα
πουθενά, για όλους, εκτός από την Χούτε ήταν ύποπτος. Ερώτημα: Πώς τα κατάφερε;
Όλα
είχαν μια αστάθεια, σαν τις μέρες, πότε έτσι πότε αλλιώς. Φθηνά κολπάκια δυτικά
κι ανατολίτικα για να την βγάλει, την ημέρα; Την ώρα; Κανείς δεν ξέρει.
Οι
νύχτες ήταν το χειρότερο. Η πιο συχνή μνήμη η καλοκαιρινή αγωνία της στέρησης,
μεσ’το απότομο ξύπνημα, δεν ήταν πλάι του. Την έβρισκε γυμνή στη μικρή βεράντα
πάνω από τη θάλασσα, κάπνιζε. Το φως του φεγγαριού κι η μυρωδιά από κείνα τα
βρωμερά ρώσικα τσιγάρα που τόσο πολύ της άρεσαν, σχεδόν τα αγαπούσε. Μετά από
χρόνια γέμιζε η θύμηση κι άλλες αισθήσεις.
Το
άγγιγμα και η γεύση από το στόμα της, το βλέμμα και η λάμψη του σχεδόν
αγορίστικου κορμιού της. Η θύμησή της, ίσως η πιο πολύτιμη, έτρεφε την φτώχια
της ζωής του και βασάνιζε συγχρόνως, όπως είναι ταιριαστό στους απόκληρους με
πλούτο μνήμης.
Περί
βίας και βλακείας
Το
προσωπικό και το συλλογικό ασυνείδητο καθορίζεται αρνητικά και από το παρελθόν
βίας. Παρελθόν εγγεγραμμένο στο συνειδητό. Επειδή κάθε είδους αλλαγή κι
επομένως κι η απελευθέρωση αρχίζει εσωτερικά, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η
κυριαρχία αντιπροσωπεύει την ισχύ και εξυπηρετείται από την έριδα και τη βία,
ενώ η ηγεσία κερδίζεται ερωτικά κι ειρηνικά. Οι οπαδοί δοξάζουν, υμνούν και
υπακούουν σ’έναν Kύριο υπαρκτό ή ιδεατό, φυσικό ή αφύσικο, σίγουρα
όμως καταπιεστικό.
Όλα μπορούν να υπηρετούν τη βία, ο αγωγός, το
μέσο και το μήνυμα, ο δέκτης, τα στοιχεία της επικοινωνίας. Από τις χειρότερες
στιγμές της η ιστορία που δυσφημίζει για να εξυπηρετήσει συμφέροντα του
παρόντος. Η βία είναι χαρακτηριστικό της παρορμητικής βλακείας.
Η
κοινωνική προέλευση του βλακός δεν έχει ταξικό χαρακτήρα.
Η
απάτη δεν οφείλεται στην ευφυΐα του απατεώνα αλλά στην ευπιστία του θύματος.
Αξίωμα που ισχύει κυρίως στην πολιτική.
Ο
βλαξ καταφεύγει στην απάτη ή στο ψέμα ως ευκολότερο μέσο, καθότι στερούμενος ευφυΐας
είναι ανίκανος να μεταχειρισθεί έντιμα μέσα. Συνήθως εμφανίζεται σαν
εξυπνάκιας, πονηρός ή «γάτα».
Απάτη
είναι ως γνωστόν η αποσιώπηση της αλήθειας ή η παράσταση ψευδών στοιχείων ως
αληθινών.
Είναι
επικινδυνοδέστερος ο βλαξ ο οποίος βρίσκεται σε θέση ισχύος ή εξουσίας και αυτό
δε χρειάζεται καμιά απόδειξη.
Ένας
χαρακτηριστικός τύπος βλακός είναι ο «ψωνίζων» ο οποίος θεωρεί ότι η ευφυΐα,
που νομίζει ότι έχει και την κρύβει επιμελώς, συνίσταται στο να ακούει μόνο τα
λεγόμενα των άλλων, συνοδεύει δε το «ψώνισμα» με κάποιο εξυπνόδες και ηλίθιο
μειδίαμα ή βλέμμα. Δε συμμετέχει ούτε απαντά διότι βεβαίως δεν είναι «κουτός»
για να εκτεθεί.
Το
ορμέμφυτο της αγέλης (η ταξική οργάνωση, η κλίκα, η μάζα, η μόδα, το πνεύμα της
εποχής) είναι η βάση και η κινητήρια δύναμη κοινωνικών φαινομένων όπως η
παγκοσμιοποίηση, η οποία είναι μια διαδικασία, ένας τρόπος συστηματοποίησης της
βλακείας παρά ένα γεγονός. Βασικές απαιτήσεις ενός γελοίου συστήματος, η
επένδυση στους νικητές κι η αναζήτηση της αγέλης πέρα των συνόρων της
προσωπικότητας και της ιστορίας.
Η αρχέγονη και βασική ανάγκη του ανθρώπου ν’ανήκει σ’ένα φυσικό σύνολο,
μεταλλάσσεται, σ’αυτές τις περιπτώσεις στέρησης, σε καταφυγή σε ένα συνάθροισμα
ατόμων με την ίδια ή όμοια υπερατομική ιδεολογία και αυτή η καταφυγή παίζει το
ρόλο ή υποκαθιστά τη φυσική κατάσταση. Η πλαστότητα αυτής ενισχύει το
«ανικανοποίητο» με συνέπεια την ενδυνάμωση της ανάγκης μιας από τα έξω
επιβεβαίωσης. Ένας σχεδόν τέλειος φαύλος κύκλος.