Όταν ένα ανοιχτό σύστημα, για διάφορους λόγους, δε μπορεί να επεξεργαστεί
και να αφομοιώσει ύλη, ενέργεια ή πληροφορίες, για παράδειγμα να έχει
υιοθετήσει άκαμπτα προγράμματα, να έχει περιορισθεί ή αυτοπεριορίσει την
ελευθερία του, να γίνεται κυρίως ειδικό, ασταθές, συναθροιστικό, ελλιπές
κ.ο.κ., να αρνείται εν ολίγοις την «ανοιχτότητά» του, ευρίσκεται σε κρίση.
Προκειμένου να μην αλλάξει την οργάνωσή του και απολεσθεί η εικόνα που
αποδίδει το ίδιο ή οι άλλοι στον εαυτό του, αλλάζει αντί της οργάνωσης τη δομή
του. Δηλαδή τα στοιχεία –μέρη ή μέλη- που το συνθέτουν ή το απαρτίζουν,
αρχίζουν να σχετίζονται μεταξύ τους κατά τρόπο διάφορο του φυσικού για τα
φυσικά συστήματα και του αρχικού για τα τεχνητά. Αυτή η διαφορετικότητα στις
σχέσεις εκδηλώνεται είτε μορφικά είτε λειτουργικά.
Η κατάσταση αυτή μπορεί να παίρνει κατεύθυνση εξέλιξης αναστρέψιμη ή μη
αναστρέψιμη. Στην αναστρέψιμη περίπτωση και ανάλογα με το βαθμό πληρότητας του
συστήματος είναι δυνατό να αυτορυθμιστεί το σύστημα, πράγμα που μπορεί να
συμβεί και με εξωτερική παρέμβαση.
Αυτή είναι η διαδικασία της απορύθμισης ενός ανοιχτού συστήματος όπως ο
άνθρωπος, την οποία ονομάζουμε ασθένεια.
