Υπάρχει μια στιγμή στην αιώνια και αέναη διαδικασία των αλλαγών που
συνθέτουν το γίγνεσθαι και τη ρέουσα σχέση εμπρόθετου-τυχαίου. Είναι η στιγμή
που η ζωντανή ικανότητα της αυτοσυνείδησης και η ελευθερία της βούλησης
ταυτίζονται και έτσι ολοκληρώνεται η δυνατότητα της συνολικής αντίληψης του
κόσμου.
Η συνείδηση του ανθρώπου συντίθεται από τις πεπερασμένης ευρύτητας
φασματικές αισθήσεις. Και έτσι είναι δυνατόν να ταυτιστεί με τις αλλαγές και
την παροδικότητα των φαινομένων. Εγκαθιδρύεται έτσι η ψευδαίσθηση ενός σταθερού
και στατικού εγώ ταυτισμένου με την εικόνα του σε κάθε στιγμή αλλά και το
χρονικό μέτρο. Έτσι οικοδομείται μια μονοφασική άγνοια, ένα είδος ατομικής
μονόδρομης οργάνωσης και κατασκευάζεται η πλάνη του συναθροίσματος αντί του
συνόλου.
Τα κοινά τούβλα, είναι επιμήκη, παραλληλεπίπεδα, αλλά παρ’ όλα αυτά μπορεί
κανείς να κτίσει τοξοειδή ή κυκλικά τοιχία. Δεν είναι πάντα εύκολο να εξηγήσει
κανείς τη συνολική συμπεριφορά ενός συστήματος, πόσο μάλλον ενός χαοτικού, όπως
είναι ο άνθρωπος και ο κόσμος, ακόμα κι όταν επιτυγχάνει λεπτομερή εξέταση των
στοιχείων του. Πράγμα που η σημερινή τεχνική επιτρέπει. Αυτό συμβαίνει κυρίως
εξαιτίας του ότι τα στοιχεία εξετάζονται ξεχωριστά κι όχι οι σχέσεις και οι
συζεύξεις μεταξύ τους, μέσα σε ένα συμπληρωματικό και συγχρόνως αντιφασικό
πλαίσιο.
