Ένα δίπολο που εκφράζεται στην πράξη από την καθημερινή μιζέρια και υποταγή
από τη μιά και την αγωνιώδη αναζήτηση διασκέδασης και αποφυγής του κόπου από
την άλλη.
Τα συναισθήματα των ατόμων, είτε σαν ξεχωριστές οντότητες, είτε σαν πλήθος,
ο φόβος ιδιαίτερα, γίνονται τεράστιο κεφάλαιο για εκμετάλλευση και κέρδος για
όποιον ή όποιους, οργανωμένα ή όχι έχουν τέτοια πρόθεση και κατέχουν τα μέσα
για κάτι τέτοιο.
Η διατήρηση με κάθε τρόπο ενός περιβάλλοντος φόβου και ανασφάλειας προκαλεί
την ανάγκη διασκέδασης, κατάσταση αφύσικη εάν συγκριθεί με τη φυσικότητα της
ψυχαγωγίας.
Αυτή η ανάγκη διασκέδασης, είναι
σαν μέγεθος ευθέως ανάλογη του φόβου που διακατέχει το άτομο.
Ο γενικός και αδιευκρίνιστος φόβος απαιτεί γενικά διασκέδαση, ό,τι να ‘ναι.
Ο ειδικός φόβος απαιτεί ειδική διασκέδαση.
Το εξουσιαστικό σύστημα ενισχύει με προπαγάνδα και διευκολύνσεις την τάση
αυτή αφενός, προσποριζόμενο τα έσοδα αφετέρου, σε μια προσπάθεια λύσης του
προβλήματος της διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου ο οποίος προκύπτει συνεχώς από
την άλογη και γενικευμένη χρήση των μηχανών και κυρίως των αυτόματων.
Ο μηχανισμός αναζήτησης της κάλυψης της ανάγκης διασκέδασης μπαίνει σε
κίνηση λόγω της αφυσικότητας της ακαμψίας και της ακινησίας που προκαλεί ο
χρόνιος φόβος.
Ο φόβος εμφανίζεται σε τρεις μορφές. Ο φυσικός φόβος, τμήμα της άμυνας και
της προσαρμοστικότητας. Ο φόβος του φόβου, ύπουλη μορφή, κρυμμένη στο σκοτάδι,
μακριά από τη φωτισμένη σκηνή. Είναι ο φόβος που προκαλεί η φανταστική
κατάσταση του φόβου που προκύπτει από το αδιευκρίνιστο. Ο φοβισμένος φοβάται
μήπως φοβηθεί. Τέλος ο φόβος της αλλαγής. Το ανεπιθύμητο αλλά και το
διαφορετικό, κάθε τι που βγάζει απ’ την καθήλωση του παρόντος. Ακόμη και μια
αλλαγή στο καλύτερο, είναι για τον φοβισμένο απειλή από το άγνωστο. Όσο και να
φαίνεται παράδοξο, στην ουσία ο φόβος της αλλαγής είναι η ιδεολογία της
αποδοχής του κακού που δεν δίνει χώρο από φόβο για
το χειρότερο. Η σύμβαση με το διάβολο.
