«Ελευθερία ή Θάνατος»

Όπως και κάθε χρόνο, η επέτειος της 25^ης Μαρτίου, θα γιορταστεί με τις συνηθισμένες «λαμπρές» και «πανηγυρικές» εκδηλώσεις. Παρελάσεις κι εορτές, στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στο στρατό, παντού τέλος πάντων όπου το λεγόμενο κράτος έχει το πόδι του (σημ. και το χέρι του).

Φέτος, θα έπρεπε οι εορταστικές εκδηλώσεις να πάρουν ιδιαίτερο χαρακτήρα, αιτία και αφορμή το ότι διανύουμε χρόνους προσαρμογής στη νέα τάξη, στη παγκοσμιότητα, στην ελεύθερη αγορά, στο παγκόσμιο χωριό, ή όπως αλλιώς το λέει ή το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Θα έπρεπε στα σχολεία, στα έντυπα, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, οι καλοί δάσκαλοι, οι ενάρετοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, κυρίως όμως οι σοφοί διανοούμενοι να εξηγήσουν πώς τόσα χρόνια εξαπατηθήκαμε και μεγαλώσαμε (σημ. και πάρα πολλοί σκοτώθηκαν) με το μεγάλο δίλημμα ζωντανό στο μυαλό και στην καρδιά μας, «ελευθερία ή θάνατος». Εξαπατηθήκαμε γιατί το ορθό δίλημμα απ’ ό,τι φαίνεται είναι «ελευθερία ή ασφάλεια», νεοεποχιακό, νεοφιλελεύθερο, αλλά και νεοραγιάδικο. Σαν πρόταγμα της ελευθερίας η ασφάλεια.

Οι πρόγονοι, οι γενιές που μας χωρίζουν δεν είναι πολλές, χωράμε όλοι σ’ ένα εξαθέσιο αυτοκίνητο, οι πρόγονοι λοιπόν, αποτίμησαν το αγαθό της ελευθερίας σαν ισάξιο του μέγιστου αγαθού της ζωής, ταυτόσημου δηλαδή, η διάζευξη σημαίνει πάντα ισοσθένεια. Οι σύγχρονοί μας, παπαγάλοι, επαναλαμβάνουν το δίλημμα, διατηρώντας στην εξίσωση τον όρο ελευθερία ως ισάξιο της ασφάλειας.

Εκτός του ότι η έννοια ασφάλεια είναι αφύσικη, και γι αυτό το λόγο η ελληνική γλώσσα μην έχοντας αντίθετο του σφάλλω χρησιμοποιεί το στερητικό άλφα, είναι και ηλίθια, γιατί σφάλλω στα Ελληνικά σημαίνει ανατρέπω, εμποδίζω, βάζω τρικλοποδιά. Έτσι ασφάλεια είναι η κατάσταση όπου δεν υπάρχει εμπόδιο, ανατροπή και τρικλοποδιά, και αυτή η κατάσταση ισοσταθμίζεται με την ελευθερία, ή θα έχεις το ‘να ή θα έχεις το άλλο. Λες και η ελευθερία δεν παρέχει ασφάλεια!

Γεννιέται όμως ένα άλλο ερώτημα, ίσως μια σειρά ολόκληρη. Ποια ασφάλεια θα διαθέτουμε έναντι αυτών που μας ασφαλίζουν; Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τον δικτάτορα να διερωτάται: «Αν οι μισοί Έλληνες παρακολουθούν τους άλλους μισούς, ποιοι θα παρακολουθούν τους παρακολουθούντες;» Ερώτημα σοβαρό που έθεσε ο δικτάτωρ στην «περί γύψου» περίφημη ομιλία του, ενώπιον των Αθανάτων στην Ακαδημία Αθηνών, οι οποίοι τον άκουαν σαν χάνοι και αντί να τον γιαουρτώσουν τον χειροκροτούσαν. Όπως είναι γνωστό «τοις πάσι» κι εκείνος, ο δικτάτωρ δηλαδή, ασφάλεια μας προσέφερε, ασφάλεια έναντι του εαυτού μας.

Άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι, τι ασφάλεια ζητάμε ώστε να διαθέσουμε «έναντι αυτής» το αγαθό της ελευθερίας; Δηλαδή το αγαθό της δονούμενης ζωής; Μήπως την ασφάλεια της μινωταυρικής πόλης; Ή την ασφάλεια που παρέχει το Γκουαντάναμο στους αλυσοδεμένους με παρωπίδες και φίμωτρα κρατούμενους! Ίσως την ασφάλεια που παρέχουν μέσω της αποβλάκωσης τα λάμποντα σήριαλ και οι βραζιλιάνικες ή οι τούρκικες σαπουνόπερες ή την ασφάλεια που προσφέρει το συμμοριακό κράτος, ή το βραδινό σχίζο-δελτίο ειδήσεων ή την ασφάλεια που παρέχουν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα ή τη μέγιστη ασφάλεια που παρέχει ο υπερεγκέφαλος των αρχηγών και το μανατζαριάτο.

Φανταστείτε, κι είναι απλό πράγμα, τον Καραϊσκάκη και τον Αντρούτσο, κάτω από ένα δέντρο, καθισμένους να συζητούν μ’ επιχειρήματα ατράνταχτα, το πρόβλημα που βάζει το δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια». Θα ‘χαμε σήμερα τη μοίρα των Καρδούχων (αρχαϊστί οι Κούρδοι).

Χωρίς διάθεση αστεϊσμού, πράγματι μεγάλο μέρος του πληθυσμού διακατέχεται από ανασφάλεια. Συναίσθημα που προκαλείται εντέχνως απ’ όσους την παρέχουν ή μάλλον την πωλούν. Τα συστήματα του σύγχρονου απολυταρχισμού (πολιτικά, οικονομικά, επικοινωνιακά, επιστημονικά κ.α.) είναι απόλυτα συντεταγμένα με την τεχνολογία της ψυχολογίας, τη Φυσική και τη Βιολογία σαν επιστήμες. Οι μέθοδοι της μαζικής υποβολής, της απελευθέρωσης των ενστίκτων, της εξάρτησης και του ελέγχου της σκέψης είναι ανεπτυγμένες στο έπακρο και με τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η ομοιομορφική παγκοσμιότητα είναι τρομακτικά «επιστημονική» τόσο που οι ολοκληρωτισμοί του 20^ου αιώνα να μοιάζουν μπροστά της με προσκοπικές εκδηλώσεις. Ο έλεγχος της κοινωνίας με «επιστημονικά» μέσα είναι σήμερα καθ’ όλα εφικτός.

Τα προς τα τρίτα ίσα και μεταξύ τους ίσα. Πράγμα που σημαίνει ότι κατά το ψευτοδίλημμα, ασφάλεια ίσον θάνατος. Ασφάλεια γυρεύουν όσοι φοβούνται, φοβούνται τον φόβο, φοβούνται την αλλαγή, την ελευθερία, τη γνώση, το ωραίο, το καλό, τον έρωτα, τη ζωή την ίδια. Ποιοι είναι; Οι αυτοκακόμοιροι, οι ψευτογνώστες, οι κακότεχνοι, οι πλουτόφρονες, οι τεχνόπληκτοι και οι μιζάριοι, καταφεύγω στις γλωσσικές αυτές αυθαιρεσίες γιατί η ελληνική γλώσσα σαν αριστοκρατική, δε διαθέτει λέξεις για τις ελεεινές αυτές κατηγορίες ιδιωτών. Γιατί να μένουμε στην κακομοιριά και στην εθελοδουλία που μας βάζουν τα ψευτοδιλήμματα των παπαγάλων της νεοεποχιακής ή life style παγκοσμιότητας;

Η παράδοσή μας κι η ιστορία μας έχει απ’ όλα, παραδείγματα έκπτωσης και στιγμές μεγαλείου. Μπορούμε να είμαστε σοφότεροι. Απέναντι στη παγκόσμια εθελοδουλία ο ευγενής διεθνισμός. Ο Φιλικός Αναγνωστόπουλος, για τον οποίο ο ιστορικός Φιλήμων σημειώνει ότι είχε καρδία ευθεία και πατριωτική, αλλ’ ήτο αμείλικτος πολέμιος του συστήματος των προκρίτων και των κοτζαμπάσηδων, έγραφε, «…πολεμάμε για να ζήσουμε εμείς και να τους κάνουμε να ζήσουν κι αυτοί, εννοεί τους Τούρκους, κάτω από νόμους δίκαιους κι ανθρώπινους. Εμείς δεν πολεμάμε τους Τούρκους, τα άτομά τους, αλλά κατά της Τυραννίας…». Ακόμη και σήμερα, μετά 192 χρόνια οι πρόκριτοι και οι κοτζαμπάσηδες απαγορεύουν την προσέγγιση στο πνεύμα των Φιλικών και της Επανάστασης. Όλα δικά τους.

Χρόνια πολλά και του χρόνου να ‘μαστε όρθιοι.