Η δράση ή η διαδικασία που στοχεύει στην υπέρβαση μιας κατάστασης με
συγκρουσιακό ή και διαλεκτικό χαρακτήρα, δεν προκύπτει τυχαία ή εμπρόθετα,
έτσι, στα καλά καθούμενα που λένε.
Δε μπορεί να προκύψει ούτε όταν οι αντιθέσεις ή οι αντιφάσεις
εξισορροπούνται έγκαιρα και μόνιμα με συμβάσεις. Θα πρέπει το κάθε τι να φτάσει
στο όριο του λογικού του μετασχηματισμού. Αυτό γιατί κάθε υπέρβαση είναι στην
ουσία παράλογη σε σχέση με το υπάρχον και το ισχύον. Μ’ αυτό γίνεται φανερό ότι
όποιος αναζητά μέσα σε λογικές πιθανότητες και πρακτικές μια υπερβατική λύση,
είναι καταδικασμένος ν’ αστοχεί συνεχώς.
Πόσα μικρά και ασήμαντα δεν γίνονται αιτίες για τεράστια προβλήματα; Αυτό
που λείπει είναι η σοφία, η επιδεξιότητα της διάκρισης, ποιο είναι σημαντικό;
Ποιο είναι καίριο; Ποιο είναι κύριο; Ενώ οι απαντήσεις είναι ολοφάνερες, οι
άνθρωποι, φέρονται σαν να θέλουν να ζουν στην πλάνη. Η αλήθεια ποτέ δεν είναι
κρυμμένη, αντίθετα από αυτό που πιστεύεται.
Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η ομιλία και η φωνή των ιερέων είναι γλυκιά και
ήρεμη αλλά πλαστή ή ότι πίσω από το ένα υπάρχει το μηδέν ή το ουδέν, παίρνεις
ό,τι θέλεις, αλλά και πίσω από το ένα, το ουδέν και το μηδέν, υπάρχει το παν.
Μήπως είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος ότι ο θεός είναι πνεύμα αγαθό
αλλά και σάρκα, λέω εγώ, γιατί ποιος κτίστης δεν αποτυπώνει τον εαυτό του στο
κτίσμα του;
Είναι άραγε δύσκολο ή παράλογο να ζητά κάποιος να είναι εξηγήσιμο το
διαλεκτικό; Είναι τόσο παράλογος ο ατομικός αυτοέλεγχος της καθημερινής ζωής;
Στη ζωή υπερισχύει η κοινοτυπία, η πεζότητα, αυτό που λέμε ρουτίνα με
αιτίες φυσικές την βαρύτητα και την αίσθηση του χρόνου. Έρχεται να συμπληρώσει
την κοινοτυπία η ασχήμια και η κακία των έργων των ανθρώπων. Προκύπτει έτσι η
αναγκαιότητα της εξισορρόπησης κι επινοείται η ποίηση και το ωραίο από τους
καλλιτέχνες αφού είναι οι πρώτοι που πλήττονται από την κοινοτυπία.
Αυτή η ανάγκη ή μάλλον η κάλυψη αυτής της ανάγκης και η δημιουργική δράση
που την υπηρετεί, αν δεν συνοδεύεται από καθημερινό έλεγχο κι ασκήσεις της
ψυχής, θα εδραιωθεί σαν μια ξεχωριστή στάση απέναντι στους άλλους. Μια
εγωιστική και υπεροπτική αλαζονεία η οποία καταστρέφει την απαραίτητη στη δημιουργικότητα
ταπεινότητα και κάνει τους ανθρώπους μισαλλόδοξους και δυστυχείς.
Σαν ασκήσεις ψυχής μπορούν να θεωρηθούν σε μια ελάχιστη καθημερινή άσκηση
τα εξής:
Σαν τροφή της ψυχής, η παρατήρηση της αναπνοής. Παρατήρηση της
σημαντικότερης δράσης του ατόμου. Τι συμβαίνει στην εισπνοή και τι στην εκπνοή;
Η παραγωγή κι ενίσχυση θετικών συναισθημάτων. Αυτά τα συναισθήματα, τα
οποία πρέπει ν’ ανακαλύπτουμε μέσα μας και να τα αφήνουμε να εκδηλωθούν
ελεύθερα, με οιοδήποτε εκφραστικό μέσο, αν δεν υπάρχουν, τότε τα εφευρίσκουμε,
τα παράγουμε από το τίποτα, απ’ όσα έχουμε εμπειρία, οπτικά, ακουστικά,
γνωστικά, φανταστικά κ.λ.
Τέλος, ασκήσεις του σώματος και της διάνοιας, κατοικίας της ψυχής,
απομνημόνευση των κινήσεων της σωματικής άσκησης, ακρίβεια εκτέλεσης, σεβασμός
του χρόνου διάρκειας. Με αυτό το καθημερινό πρόγραμμα έχουμε μια πολύ καλή βάση
σωματικής και διανοητικής υγείας.
Τις ασκήσεις αυτές που δεν είναι τίποτε άλλο από παίδευση, αγωγή,
καλλιέργεια του ανθρώπου στο ατομικό αλλά και στο κοινωνικό πεδίο προστατεύουν
ο λόγιος Ερμής και οι Μούσες.
