Βρέχει κι εδώ και στη Ρώμη. Η πλατεία του Άγιου Πέτρου γεμάτη ομπρέλες.
Όλοι αυτοί περιμένουν τον καπνό, άσπρος ή μαύρος;
Ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε ότι «βρισκόμαστε όλοι στον υπόνομο, αλλά μερικοί από
μας κοιτάνε τ’αστέρια».
Όσκαρ μας έχεις πεθάνει! Εγώ κοιτάω κάτω, τα σκατά. Ντρέπομαι να σηκώσω το
βλέμμα ψηλά. Ποιος θέλει να τα βάλει με τους επάνω; Αυτό φοβάμαι, ότι δε θα
συγκρατηθώ.
Το πλήθος στην πλατεία μεγαλώνει. Ποτέ αυτή η πλατεία δε μου άρεσε με κόσμο.
Στα νιάτα μου μ’άρεσε να περπατώ ξημερώματα, από το ποτάμι μέχρι την πλατεία.
Έρημη ήταν πάντα καλύτερη. Οι στοές με τις τετραπλές κιονοστοιχίες, τα τέσσερα
σιντριβάνια του Μπερνίνι και ο οβελίσκος του Καλιγούλα. Άσπρος καπνός, το
πλήθος αλαλάζει, ζητωκραυγάζει, κυματίζει. Η αναμονή μιας ώρας περίπου, νέοι
πιστοί καταφθάνουν. Επιτέλους ο νέος πάπας, ιησουΐτης, καταφανής η έκπληξή του
από την υποδοχή.
Μας είπε πολλά, όχι όμως αυτά που θα ‘πρεπε.
Λόγια παπαδίστικα, αφηρημένα. Μας είπε ότι είναι από την άκρη του κόσμου.
Σίγουρα δεν ξέρει τι σημαίνει άκρη του κόσμου. Δε μας είπε τίποτα για τους
30.000 εξαφανισμένους, ούτε για τους 150 νέους ιερείς που δολοφονήθηκαν αφού
θεωρήθηκαν από τη χούντα κόκκινοι, ούτε για τα μωρά που αρπάχτηκαν. Όσες
συλλαμβάνονταν και ήσαν έγκυες παρέμεναν στη φυλακή ώσπου να γεννήσουν, αμέσως
μετά εκτελούνταν και τα μωρά με πλαστά χαρτιά δίνονταν σε οικογένειες χουντικών
αστυνομικών και στρατιωτικών. Συντηρητικά υπολογίζονται σε 500 παιδιά.
Δε μας είπε τίποτα για τις χιλιάδες βασανισμένων, ούτε για τις μανάδες της
πλατείας του Μάη. Ούτε για τη δολοφονία του επισκόπου Ρομέρο και τις χιλιάδες
άλλες από τ’αποσπάσματα θανάτου της χούντας.
Δε μας είπε τίποτα για το ρόλο της εκκλησίας τα χρόνια 1976-83, δε μας είπε
τίποτα για τους δύο υφιστάμενούς του ιερείς που εργαζόντουσαν στη φτωχογειτονιά Bajo Flores και που τους απαγόρευσε
να τελούν λειτουργίες στις Villas Miserias, τις τενεκεδουπόλεις του Μπουένος Άιρες, οι οποίοι δεν
υπάκουσαν και κατόπιν απαχθήκανε από πράκτορες του χουντικού ναυτικού,
βασανίστηκαν επί πέντε μήνες και τέλος εξορίστηκαν. Ο Francisco Jalics και ο Orlando Yorio. Ο Yorio κατήγγειλε στη δίκη που έγινε μετά την πτώση της
χούντας «είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος έδωσε τη λίστα με τα ονόματά μας στο
ναυτικό».
Η προπαγάνδα είναι εφεύρημα του Βατικανού. Όλα δείχνουν μια καλοστημένη
σκηνοθεσία, οι μαρτυρίες της ταπεινότητάς του, ο σιδηρούς σταυρός αντί του
χρυσού, η άρνηση του επίσημου αυτοκινήτου, η άρνησή του να εμφανιστεί στους
καρδινάλιους καθισμένους στο θρόνο. Μια καλοστημένη ιστορία του ταπεινού πάπα
που διαλέγει και όνομα του φτωχούλη του θεού, Φραγκίσκου, όταν κανείς πάπας δεν
τόλμησε τόσους αιώνες να πάρει αυτό το όνομα.
Τόσο πολύ έχει ανάγκη το σύστημα για έναν πάπα ταπεινό και πτωχό να
καθοδηγεί τους νεόπτωχους ευρωπαίους. Λόγια, λόγια πολλά, σε γλώσσα άψογης
υποκρισίας, δεν είναι τυχαίο, αυτός μόνος ιησουΐτης στο κονκλάβιο. Δε μας είπε
επίσης τι έκανε την ομολογία που κάθε ιησουΐτης ομολογεί, την άρνηση και την
παραίτηση από τη διεκδίκηση κάθε αξιώματος και τιμής.
Το πλήθος ζητωκραυγάζει ενθουσιασμένο, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι, τι
κρίμα! Εξακολουθώ να μην κοιτώ ψηλά. Το μόνο που έκανα, σιγοτραγούδησα σαν
μνημόσυνο, ένα παλιό τάγκο του Γαρδέλ.
