Αυτό που το διεθνές, υπερεθνικό κεφάλαιο παρουσιάζει σαν ενσάρκωση της ιδέας μιας «ενότητας των ευρωπαϊκών
κρατών» είναι στην πραγματικότητα η «συναδέλφωση», όσο μπορεί να λέγεται έτσι η
αγέλη των τσακαλιών του κεφαλαίου και των «ιδρυμάτων της αγοράς». Αυτή η ιδέα
της συναδέλφωσης, παλαιότερα μέσα στη σοσιαλιστική ιδέα ονομαζόταν «διεθνισμός»
και αφορούσε στην πραγματική συναδέλφωση και αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
Η τάση του υπερεθνικού κεφαλαίου να συγκροτηθεί ένα παγκόσμιο κράτος κάτω
από τον έλεγχό του, με νόμους αυτούς της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς», εκτός
από την ολοφάνερη επίθεση στις εθνικές οικονομίες και τη νομισματική κρίση που
προκάλεσε, χρησιμοποιεί και πιο λεπτοφυείς και μεταμφιεσμένες δραστηριότητες.
Η προπαγάνδα υπέρ της
«παγκοσμιοποίησης» και οι διάφορες δραστηριότητες που στοχεύουν προς το
παγκόσμιο κράτος κρύπτονται συνήθως κάτω από σχήματα και ιδέες ανθρωπιστικής
δράσης, δημοκρατικών πρωτοβουλιών, ακόμη και σοσιαλιστικών υποτίθεται αρχών.
Είναι πολύ δύσκολο ο απλός πολίτης ν’ αντιληφθεί και να πληροφορηθεί το
αληθές. Κυριότερη αιτία αυτής της δυσκολίας είναι το ότι τα μέσα ενημέρωσης και
πληροφόρησης εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, καθώς και το ότι το
άφθονο χρήμα που διαθέτει το κάνει ικανό ν’ αγοράζει τα πάντα και τους πάντες.
Το διεθνές κεφάλαιο διαθέτει σήμερα και διανόηση, γεγονός που στέρησε την
αριστερά από ένα μεγάλο πλεονέκτημά της. Βέβαια αυτή η διανόηση είναι άλλης
ποιότητας αλλά για το λαό αυτό είναι δύσκολο να διαπιστωθεί.
Είναι φανερό σε όλους ότι μια νοητική σύλληψη αφορά μέρος του εξεταζόμενου
και όχι το σύνολο. Το γεγονός αυτό καθιστά μια νοητική αντανάκλαση μιας ψευδούς
πραγματικότητας ικανή να παραπλανήσει ένα σχεδιασμό, δηλαδή είναι όχι μόνο μια μεριστική
αντίληψη της πραγματικότητας αλλά και διαστρεβλωμένη.
Αυτό ισχύει και για την αριστερά κυρίως, αν δεν μπορέσει να ερμηνεύσει τις
αιτίες της αποτυχίας της.
Η αριστερά θα πρέπει να κατανοήσει ότι το σοσιαλιστικό πείραμα με τη μορφή
που πήρε τον περασμένο αιώνα, μέσα από τους συσχετισμούς της εποχής, δεν μπορεί
να επαναληφθεί ούτε στο άμεσο αλλά και ούτε στο μακρινό μέλλον.
Οι μορφές που πήρε ο ταξικός αγώνας, κυρίως η αντιφασιστική δυναμική, όχι
μόνο το εξέτρεψαν αλλά κυρίως το καταδίκασαν σε ήττα. Η εμμονή σ’ αυτές τις
δυναμικές στοχεύσεις θα γίνει πιο καταστροφική στο μέλλον, γιατί απομονώνει τον
κόσμο της αριστεράς όχι μόνο σε περιορισμένο χώρο σκέψης και δράσης αλλά και
από τον υπόλοιπο λαό.
Οι νέες τεχνικές και η τεχνολογία γενικότερα θα αναγκάζουν την αριστερά,
αντί να προτείνει νέες ιδέες και κατάλληλη δράση, να διαχειρίζεται και να
προτείνει μασκαρεύοντας με παλιά ρούχα τις πρωτοβουλίες των αντιπάλων της.
Ακριβώς όπως έτρεχε η Σοβιετική Ένωση πίσω από το δυτικό στρατόπεδο.
Ο διεθνισμός πρέπει να μπει σε νέες βάσεις. Η αλληλεγγύη των λαών μέσα στα
όρια και σχήματα που επιβάλλει ο νικητής για την ώρα ιμπεριαλισμός πρέπει να
είναι ο στόχος των αριστερών κομμάτων και κινημάτων. Η κοινωνία πρέπει ν’
αλλάξει και όχι η εκάστοτε αντιδραστική κυβέρνησή της. Αυτό μπορεί να γίνει στο
διάστημα μιας γενιάς, γιατί ο μεγάλος σύμμαχος της σοσιαλιστικής προσπάθειας,
είναι η αποτυχία και οι κρίσεις του παγκόσμιου κράτους, τώρα πια για τον
μετασχηματισμό δεν είναι αναγκαία η χρήση βίας. Χρειάζεται όμως επαγρύπνηση και
προσπάθεια μεγάλη γιατί τώρα όπως γράφεται και παραπάνω, έχει και η δεξιά
προπαγάνδα και διανόηση στην υπηρεσία της και κυρίως άφθονο χρήμα για να την
αγοράζει.
