Η ιστορία συνήθως γράφεται κι ερμηνεύεται σύμφωνα με την ιδεολογία και
αντίληψη που έχουν για τον κόσμο αυτοί που επικρατούν στις συγκρούσεις. Δηλαδή
οι πιο βίαιοι, οι πιο ανενδοίαστοι, οι εξουσιαστές. Γι’ αυτό το λόγο, ενώ τα
γεγονότα παραμένουν όταν υπάρχουν διασταυρωμένες μαρτυρίες, η ερμηνεία τους
γράφεται και ξαναγράφεται. Το αντίθετο θα ήταν παράλογο.
Θεωρώντας ότι στο ιστορικό παρελθόν βρίσκονται οι ρίζες του παρόντος, το
οποίο με τη σειρά του δημιουργεί το σπέρμα που θα σχηματίσει το μέλλον,
σοφότερον είναι να εξετάζονται τα γεγονότα με πολυσήμαντο τρόπο. Κυρίως, θα
πρέπει να αποφεύγεται η συναισθηματική ερμηνεία, αλλά και η άκαμπτη επιβεβαίωση
της ιδεολογικής αντίληψης της άρχουσας τάξης, όπως αυτή διαμορφώνεται σε κάθε
εποχή.
Αγωνιστές όπως ο Οικονόμου στην Ύδρα, ο Μπαλής στην Άνδρο κι άλλοι πολλοί,
αποδεικνύουν ότι το ξεσήκωμα του ’21 είχε και ταξικό χαρακτήρα. Η αλήθεια αυτή,
ακόμη και σήμερα, σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, τρομάζει τους νεοκοτζαμπάσηδες
που κρατούν στη σκιά αυτή την πλευρά του Αγώνα.
Η δόξα του 1821 είναι τόσο λαμπερή, ώστε αντισταθμίζει μέχρι σήμερα την
αθλιότητα και τη φαυλότητα των Νεοελλήνων προσκυνημένων. Το ερώτημα που
δημιουργείται αμείλικτο είναι: έως πότε θα μπορεί να το κάνει; Τι θα συμβεί εάν
επικρατήσει τελείως το απαλείφον κομβίον; Κλίκ! (delete).
