Η νέα τάξη καλύπτει την πορνεία υποστηρίζοντας την εγκαθίδρυση μιας νέας
ηθικής που έχει ως βάση την αναγνώριση του δικαιώματος της διαφορετικότητας,
επιδιώκοντας να εκμεταλλεύεται οικονομικά και πολιτικά κάθε ιδιαίτερη
πληθυσμιακή ομάδα.
Η πορνεία είναι ουσιαστικά οικονομική υπόθεση κι ακολουθεί τους «νόμους»
της οικονομίας.
Ο αριθμός των πελατών είναι ανάλογος της αύξησης ή της μείωσης του αριθμού
των εκδιδόμενων γυναικών. Είναι επίσης αποτέλεσμα της ηθικής υποκρισίας μιας
κοινωνίας που εκπαιδεύει τις γυναίκες να εξαρτώνται από τους άντρες οικονομικά
και όχι μόνο.
Ενισχύεται και από την νομικίστικη αντίληψη που καλλιεργείται στο δυτικό
πολιτισμό ότι δηλαδή δεν πρέπει να υπάρχει νομοθεσία για όσα δύο ενήλικες
μπορούν να συμφωνούν και να πράττουν κατ ιδίαν. Η νομική διατύπωση για την
πορνεία κατοχυρώνει την υποκρισία της κοινωνίας κυρίως όμως της πολιτικής που
νομοθετεί. Υπογραμμίζεται η διαθεσιμότητα και η ελευθερία του εκπορνευόμενου
ατόμου. Αγνοούνται όλες οι περιπτώσεις που το άτομο είτε αναγκάζεται εμμέσως να
εκπορνευτεί προκειμένου να επιβιώσει είτε απειλείται και με την αφαίρεση της
ζωής του ακόμη.
Δεν αποτελεί παράδοξο το ότι απ’ τα ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια που οι
πόρνες και η πορνεία γίνονται αντικείμενα ενδιαφέροντος για το νομοθέτη,
ουδέποτε όμως ασχολήθηκε η νομοθεσία με τους πελάτες παρ’ όλον ότι θα ‘πρεπε.
Το γενικής αποδοχής άλλοθι του δυτικού κοινωνικού και οικονομικού συστήματος
δέχεται ότι η προσφορά είναι εξαρτημένη από τη ζήτηση άρα και συνένοχος.
Είναι κοινή ακόμη η πεποίθηση των πρώτων μεταχριστιανικών χρόνων, ότι
δηλαδή η άσκηση της πορνείας δεν πρέπει να απαγορεύεται αλλά να διέπεται από
νόμους διότι η απαγόρευση επιφέρει έκλυση των ηθών και έτσι όχι μόνον η πορνεία
καθίσταται ανεκτή (οίκος ανοχής) αλλά και αναδεικνύεται και ως ασπίδα ηθικής
για την κοινωνία.
Η υπόθεση της πορνείας δεν πρέπει ν’ αποσυνδέεται από τις αντιλήψεις του
δυτικού πολιτισμού σε σχέση με τις γυναίκες.
Για παράδειγμα σ’ όλη τη χρονική διάρκεια της εξάπλωσης της εκβιομηχάνισης,
ουσιαστικά απ’ τη γαλλική επανάσταση και μετά, απέναντι στις διεκδικήσεις των
γυναικών για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα εκδηλώνεται οργανωμένη αντίθεση.
Το κύριο επιχείρημα των όσων εμπόδιζαν την γυναικεία χειραφέτηση ήταν το ότι οι
γυναίκες ήσαν από τη φύση τους ηθικά και διανοητικά κατώτερες από τους άνδρες
και ότι τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών θα έβαζαν σε κίνδυνο την «εσωτερική ισορροπία του κράτους». Η αντίθεση αυτή ήταν ισχυρότερη στις
καθολικές λατινικές χώρες από ότι στις προτεσταντικές. Γιατί υπήρχε ο φόβος ότι
η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική θα οδηγούσε στην αποξένωσή τους από το
γάμο και την οικογένεια.
Στην πράξη η ιδιοκτησία που είναι και το θεμέλιο του αστικού καπιταλισμού
υπαγορεύει την ανάγκη του «νόμιμου» και «αυθεντικού» κληρονόμου. Έτσι ο αστός
ιδιοκτήτης έχει ανάγκη από δύο γυναίκες μια «χαζή» που θα του γεννά και θα
φροντίζει τους αυθεντικούς κληρονόμους της περιουσίας του, με μεγάλη λύπη του
βεβαίως αφού δεν μπορεί να την πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο, και μια άλλη,
«τσαχπίνα», πρόθυμη και υποτακτική να ικανοποιεί τα ερωτικά του γούστα. Αυτή
είναι η βάση πάνω στην οποία εδράζεται η πορνεία κι όλα τα άλλα είναι
παραμύθια. Ο ισχυρός κατέχει και ο αδύνατος γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης
όποιο κι αν είναι το πολιτικό σύστημα που ισχύει κατά εποχή. Αυτό θα ισχύει όσο
οι γυναίκες δέχονται να παίζουν αυτό τον ρόλο του αδύνατου και του εξαρτημένου.
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός γυναικών δέχεται με ικανοποίηση κιόλας να παίζει
το ρόλο που παραδοσιακά ο κυρίαρχος άντρας της γυρεύει. Δηλαδή το ρόλο της
αδύνατης, μη πολιτικοποιημένης, της ανεύθυνης γατούλας ή «κότας».
Θα πρέπει να προστεθεί σ’ αυτό το σημείο η προσπάθεια του συστήματος προς
αυτή την κατεύθυνση που αποδεικνύεται από την πληθωρική παραγωγή αποβλακωτικών
κειμένων σε εφημερίδες και περιοδικά και εκπομπών σε ραδιόφωνο και τηλεοράσεις
που προορίζονται κυρίως στη γυναίκα αναγνώστρια ή θεατή. Ο στόχος του
συστήματος είναι η αποτροπή του ενδιαφέροντος του γυναικείου πληθυσμού σε σχέση
με τα προβλήματα του καπιταλισμού, της κατανάλωσης και της πολιτισμικής
έκπτωσης. Παράγεται έτσι και διαχέεται με όλα τα μέσα της προπαγάνδας ένας
απατηλός κόσμος μακριά από τα προβλήματα, από την πολιτική και τις απαραίτητες
κοινωνικές συγκρούσεις. Η μόδα, η διαφήμιση, η πορνογραφία, τα πολιτισμικά
πρότυπα τα παρακμής, το κιτς, τα σκουπίδια της αισθητικής, χρησιμοποιούνται
αφειδώς σαν όπλα από τους τραπεζικούς και μιλιταριστές φαλλοκράτες εξουσιαστές
με στόχο να καθηλωθεί η γυναίκα σε έναν νέο ρόλο καταναλώτριας μεν αλλά
συντηρητικής ψηφοφόρου.
Οι εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν έτσι ώστε να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Αλλά
οι γυναίκες δεν ψηφίζουν γυναίκες. Όποτε μετέχουν σε κυβερνήσεις περιορίζονται
κατά κανόνα σε διοικητικές θέσεις σε κοινωνικούς ή πολιτιστικούς τομείς,
σπανιότατα σε θέσεις πραγματικής εξουσίας. Η ισότητα είναι νομικής μορφής παρά
πραγματικής ακόμη κι αν συμμετέχουν δε μπορούν ν’ αποδώσουν γιατί οι πολιτικές
δομές και οι θεσμοί είναι οργανωμένοι από αιώνες ιστορίας όπου η αντρική άποψη
και θεώρηση της κοινωνίας ήταν και είναι κυρίαρχη.
