Όταν
η ζωή οργανώνεται με τους όρους που συμφέρουν μια μειονότητα, η ιστορική μνήμη
διαστρεβλώνεται έτσι ώστε να εξυπηρετεί αυτούς που επικράτησαν. Σε μια τέτοια
περίπτωση η αλήθεια και η ηθική φθίνουν αφού η μόνη αξία είναι το συμφέρον, οι
φιλόσοφοι περνούν στο περιθώριο εφόσον στη νέα οργάνωση την καθοδήγηση
αναλαμβάνουν οι ειδικοί, οι «επιστήμονες», οι διαφημιστές, οι μεντιάτορες, οι
δημοσιοσχεσίτες, οι μόδιστροι, οι μακιγιέρ και γενικά όσοι βγάζουν εύκολο
μεροκάματο σ’ όλους τους τομείς της κοινωνίας, οικονομία, τεχνική και τέχνη,
υγεία, παιδεία, πολιτική κ.λ.
Σ’
αυτή τη νέου είδους οργάνωση, το δίδαγμα που περιέχει ο μύθος, η μορφή δηλαδή
που χρησιμοποιεί η γνώση για να γίνει ελκυστική και κατανοητή από τους πολλούς,
αποκτά άλλη υπόσταση γίνεται ψεύτικο ιστορικό ίχνος μιας χαμένης υποτίθεται
μνήμης, θεωρείται ψευδώς ότι αφορά σε ιστορικά γεγονότα, η σύγχυση κυριαρχεί,
χάρτες καταρτίζονται και ατέρμονες συζητήσεις και αντιθέσεις τροφοδοτούν
αιωνίως αυτή την πλάνη. Αναζητείται η χαμένη Ατλαντίδα, το χρυσόμαλλο δέρας, ο
Τρωικός πόλεμος, τα ταξίδια του Οδυσσέα, το νησί της Κίρκης και της Καλυψώς
κ.ο.κ.
Το
δυστύχημα των νεοελλήνων, η απώλεια δηλαδή της συνέχειας της παράδοσης των
προγόνων τους και η διακοπή της ροής, απέκτησε τραγικό χαρακτήρα όταν
αναγκαστικά διδάσκονται την ελληνική σκέψη και ιστορία από τους πρώην
«βαρβάρους» της αρχαιότητας. Αυτοί οι τελευταίοι ερμηνεύουν τον αρχαίο κόσμο,
όπως είναι φυσικό, σύμφωνα με τη δική τους κοσμοαντίληψη. Αφύσικο είναι για τους νεοέλληνες να
δέχονται την ερμηνεία αλλά και την διδασκαλία των πρώην «βαρβάρων»
αδιαμαρτύρητα και χωρίς καμιά απόπειρα ιστορικής και πολιτισμικής ανάδρασης.
Με
αυτόν τον τρόπο ο μύθος ο διδακτικός έγινε παραμύθι διασκεδαστικό.
Ο
Έλληνας ήρωας που τα βάζει με το νόμο τόσο των ανθρώπων όσο και των θεών μετατρέπεται
στη σύγχρονη κουλτούρα σε ήρωα εξαιτίας του ανδραγαθήματος. Η συνενοχή των
εξουσιαστών και φραγκοφορεμένων αστών είναι ολοφάνερη, και αφορά τόσο στους
Κοτζαμπάσηδες και την ταξική εξέλιξή τους όσο και στον ανώτατο κλήρο και το
παπαδαριό.
Ο
αριάδνιος μίτος που οδηγά στην έξοδο από τον λαβύρινθο του ανθρωποζώου και ο αρχαίος μύθος που γίνεται οδηγός και
κοσμογνώστης, καταντά παραμυθάκι.
Η
εσωτερική στροφή, της αυτογνωσίας του θεού Απόλλωνα ερμηνεύεται σαν τυφλότης
του Ομήρου, η τοποθέτηση των γεγονότων σ’ ένα ιστορικό πλαίσιο ενώ αφορά καθαρά
στην υποστήριξη των μηχανισμών μιας ερευνώσας σκέψης, ερμηνεύεται σαν
ιστορική μνήμη. Αγνοείται συστηματικά
το πάθος των αρχαίων προγόνων σε σχέση με τα λογοπαίγνια, ή με τη δυναμική
ετυμολόγηση, επίσης αγνοείται ότι αρέσκονταν να κρύβουν την αλήθεια στο
ολοφάνερο. Αυτά κι άλλα πολλά που θ’ ανακαλύψει ο εραστής της αρχαίας
καλλιέργειας, συνθέτουν ένα νέο πλαίσιο έρευνας.
Τέλος
να μην ξεχνιέται, εκτός από το ότι η ελληνική σκέψη ασχολείται με τον πόλεμο,
τον έρωτα, τον θάνατο, τις χαρές και τις λύπες, γενικά με τις αντιφάσεις της
ζωής, να μην ξεχνιέται ότι οι Έλληνες, οι αρχαίοι αλλά ευτυχώς και οι νέοι,
αρέσκονται εκτός από τα λογοπαίγνια και τα αινίγματα στο παράδοξο και το
παράλογο. Η ελπίδα έτσι συντηρείται.
