Σ’ αυτή τη σύγχρονη εποχή του νεοϊμπεριαλισμού, που τη μασκαρεύουν κάτω απ’
το όνομα της «ελεύθερης αγοράς» ή της παγκοσμιότητας, οι επιτήδειοι και οι
μαϊμουδίζοντες ακόλουθοί τους
προπαγανδίζουν ότι ο διαχωρισμός δεξιά – αριστερά δεν μπορεί να
χρησιμοποιείται πλέον.
Κάθε κατηγορικός προσδιορισμός που ορίζει μια διάκριση η οποία στοχεύει
στην ανισότητα των δικαιωμάτων στη ζωή, είναι δεξιά πράξη. Ακόμα και όταν δεν
θέλει να την επιβάλλει αλλά απλά να την ορίσει. Όταν το μέρος ή το μέλος δυναστεύει
το συνάθροισμα ή το σύνολο είναι δεξιά πράξη. Όταν οι πολλοί ή οι δυνατοί
καταπιέζουν ή περιθωριοποιούν τους λίγους ή τους αδύνατους είναι δεξιά στάση.
Όταν κυριαρχεί μια ιδεολογία κάθε ανοιχτό σύστημα τείνει να χάσει την
ανοιχτότητά του και να γίνει κλειστό.
Αν ζούσαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς άλλα εκατό χρόνια, θα είχαν ξαναγράψει το
μεγαλύτερο μέρος της θεωρίας τους, όχι αναθεωρώντας αλλά εκσυγχρονίζοντας.
Πράγμα φυσικά αδύνατο για τους λεγόμενους «Μαρξιστές».
Οι σχολιαστές πάντα κακοποιούν ή αυθαίρετα ερμηνεύουν, σχολιάζουν ή
διαστρέφουν όπως συνήθως σχεδόν όλοι οι –ιστες από τους ελληνιστές έως τους
ευαγγελιστές και τους ειρηνιστές.
Για να αλλάξει προς μια θετική κατεύθυνση μια ιδεολογική συνείδηση (π.χ.
δεξιοί – αριστεροί) προϋποτίθεται ότι θα πρέπει να πραγματοποιηθούν μια σειρά
μετασχηματισμών. Κυρίως θα πρέπει να μετασχηματιστεί ο ταξικός ανταγωνισμός που
εκφράζεται από τους πόλους αυτούς δηλαδή από το δεξιό πόλο και από τον αριστερό
πόλο. Ένας τέτοιος μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να έχει πρακτικό, ακόμα και
επαναστατικό χαρακτήρα. Αυτό γίνεται αναγκαστικό, αφού οι πραγματικές σχέσεις
κι οι συσχετισμοί καλύπτονται από πλήθος ιδεολογήματα, προκαταλήψεις, λαθεμένες
απόψεις κ.λ., οι οποίες στηρίζονται αν δεν εφευρίσκονται, συντηρούνται και προπαγανδίζονται
προκειμένου να μην αλλάξουν οι κοινωνικές συνθήκες. Αυτό ισχύει και για τη
δεξιά όσο και για την αριστερά. Το πλέγμα αυτό, δηλαδή συμφερόντων,
ιδεολογημάτων κ.λ.π. όταν κυριαρχεί για μεγάλη ιστορική περίοδο οικειοποιείται
τα πάντα δημιουργώντας μια παράδοση που τη χαρακτηρίζουν οι εσωτερικές
αντιφάσεις και αντιθέσεις των τάξεων που τη διατηρούν αλλά οι οποίες αντιφάσεις
και αντιθέσεις συγκροτούν ένα συμπαγές μέτωπο.
Οι κληρονόμοι, απόγονοι ή συνεταίροι ή ακόμη και συγγενείς εξ αγχιστείας
όσο διατηρούν την εξάρτησή τους και την ύπαρξή τους απ’ το θολό πλέγμα θα
αντιστέκονται σε κάθε απόπειρα και με κάθε μέσο σε οτιδήποτε θα γινόταν ή έστω
θα εκφραζόταν ενάντια στην κληρονομιά τους. Η τεράστια έκταση του θολού
πλέγματος σα μέτωπο, τους δίνει τη δυνατότητα να απαντούν και να αντιδρούν
ακόμη και σε λεπτομέρειες.
Η αντίσταση των εξουσιαστών και των κληρονόμων χαρακτηρίζει τόσο τη
συντηρητική παράδοση όσο και τις «ορθόδοξες συσπειρώσεις» στις ηγεσίες των
αριστερών κομμάτων. Αυτή η «ορθοδοξία» που κρύβει τις προσωπικές επιδιώξεις,
στην ουσία απαγορεύει να παραχθεί μια δημιουργική κι επομένως διαλεκτική τάση
αντίφασης. Η ύπαρξη ενός τουλάχιστον αντίλογου θα είχε την πιθανότητα της
δημιουργίας ενός χώρου μέσα στον οποίο ν’ αναπτυχθούν οι διαλεκτικές διαδικασίες.
Δημιουργείται έτσι η ανάγκη μιας νέας επαναστατικής προοπτικής όχι αναγκαστικά
βίαιης ή ένοπλης, αλλά ούτε και μηχανιστικού χαρακτήρα.
Στην πράξη, η μηχανοποιημένη αντίληψη για έναν κόσμο στον οποίο δεν μπορούν
να συνυπάρχουν άλλες πέραν της μίας αλήθειες, ερμηνεύει τα πάντα κατ’ αναλογία
της μηχανικής λειτουργικότητας, στην οποία μια αναλώσιμη ενέργεια συντηρεί την
κινητική ενέργεια. Στη φυσική τάξη, η ενέργεια αυτή είναι μη αναλώσιμη,
υπακούει στο νόμο του κυκλικού δεσμού και είναι συνεχώς ανανεούμενη. Στη
μηχανική τάξη ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η μηχανιστική αντίληψη έχει ανάγκη μιας συνεχούς
ανάλωσης των φυσικών πόρων χωρίς το παραγόμενο έργο να τους ανατροφοδοτεί.
Ως προς την κοινωνία η νέα προοδευτική προοπτική θα πρέπει να
επαναπροσδιορίζει τους στόχους (πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς κ.λ.)
ξεπερνώντας τις οικονομικίστικες ερμηνείες και προσθέτοντας την ποιότητα της
ζωής, τον σεβασμό και τη σημασία του περιβάλλοντος, τα δικαιώματα αλλά και τις
υποχρεώσεις των πολιτών, να εκλαϊκεύσει στη νέα προοπτική τι σημαίνει
«αριστερά».
Αριστερά σημαίνει ότι δεν εκμεταλλεύεσαι τον άνθρωπο, ούτε τη φύση για
πλουτισμό, για κανένα λόγο, αριστερά σημαίνει να θες να κινηθείς μπροστά όχι
για περισσότερα αλλά για καλύτερα, σημαίνει ν’ αμφισβητείς ό,τι απέτυχε,
σημαίνει να υπερασπίζεσαι τους αδύνατους, σημαίνει ανιδιοτέλεια, υλική και
πνευματική, σημαίνει την ποιότητα που δεν διαψεύδεται. Σημαίνει επίσης και άλλα
πολλά. Κυρίως όμως σημαίνει ένα άρρηκτο ζευγάρωμα της αυτονομίας του ατόμου με
την αλληλεξάρτηση της κοινωνίας. Στην «αριστερή» σκέψη δε μπορεί να χωράει η
ωφελιμιστική, στατιστική ευτυχία των νεοφιλελεύθερων: «όσο πιο πολλοί οι
κονομημένοι τόσο πιο καλά», όλοι πρέπει να ‘χουν ίσες ευκαιρίες στην εργασία,
στη μόρφωση, στην υγεία, στον πολιτισμό. Στην ειρήνη και στην πρόοδο.
