Η τελειότητα
της οργάνωσης του εγωισμού οφείλεται στην ποικιλία των στοιχείων που τον
δομούν, στις αντιθέσεις και στις αντιφάσεις που του δίνουν κίνηση, κυρίως όμως
στην απειρία των τρόπων που εφευρίσκει έτσι ώστε να εκμεταλλεύεται τα πάντα, να
δικαιώνεται σε βάρος των άλλων και να πετυχαίνει τους στόχους του. Κάθε
επιτυχία γίνεται καύσιμο για τις νέες απαιτήσεις, ενώ κάθε αποτυχία ενισχύει την
αντιπαλότητα και τον ανταγωνισμό.
Αρέσκειες και
απαρέσκειες, πάγιες πεποιθήσεις, ελαστικές αρχές, ιδέες και ιδεολογήματα, αυτά
που ξέρει κανείς αλλά κι αυτά που δεν ξέρει και άπειρα ακόμη σχήματα,
συναθροίζονται και αποτελούν το λεγόμενο «εγώ». Συνδετικό υλικό η εικόνα του
προσώπου, όλα αυτά τα ασύνδετα, ασύμβατα, ασύμφωνα κ.λπ., πείθουν ότι αφορούν
σ’ ένα υποκείμενο με συγκεκριμένη ταυτότητα. Η ποικιλοτροπία της δομής κάνει
τον καθένα ξεχωριστό. Η συσσώρευση αυτή των στοιχείων, ατομικές αξίες, πεποιθήσεις,
αρχές κ.λπ. που παράγουν την ψευδαίσθηση ενός σταθερού υποκειμένου, ενώ όπως
είναι γνωστό τα πάντα αλλάζουν, είναι σαν τη μουσική όπου η δομή, η μελωδία
δηλαδή, μπορεί να παρομοιαστεί με την εικόνα, ενώ οι νότες με τη δράση, την
έκφραση, τους μετασχηματισμούς της συμπεριφοράς ενός ατόμου.
Το παράδοξο
της ομοιότητας που έχει η σωρευτική ικανότητα του «εγώ» με την εξίσου αδηφάγα
ποιότητα του καπιταλισμού μπορεί να οδηγήσει αυτόν που στοχάζεται ελεύθερα κι
έξω από τα ακαδημαϊκά μαθησιακά καλούπια στην κατανόηση της φύσης τόσο του
εγωισμού όσο και του καπιταλισμού.
Επειδή
πρόκειται στην ουσία για τον ίδιο μηχανισμό, κάθε –ισμός, όσο κι αν φαίνεται
διαφορετικός σαν εικόνα, στο βάθος είναι ένας τρόπος συγκρότησης ενός ιδεατού
συναθροίσματος«
μπορεί να οικειοποιηθεί τα πάντα, η αριθμητική λογική που αναπτύσσει, σε
αντίθεση με την γεωμετρική, επιβεβαιώνει μονίμως το άτομο σαν μονάδα. Το
σύνολο, γι’ αυτόν, δεν υπάρχει. Σ’ αυτή την αριθμητική δεν μπορεί να
περιλαμβάνεται όρος ή παράγοντας που να τον απειλεί. Ό,τι εκλαμβάνεται σαν
απειλή αυτόματα υπόκειται σε επίθεση και καταστροφή ή μεταλλάσσεται και γίνεται
αντικείμενο οικειοποίησης με τις πλέον απίθανες και εξαιρετικά επιδέξιες
επεξεργασίες. Καμιά εναλλακτική εκτροπή, ούτε καν πρόταση δεν επιτρέπεται.
Την αυθαιρεσία
αυτή του παραλληλισμού του καπιταλισμού με τον εγωισμό θα πρέπει να μου την
επιτρέψουν οι καλοί αναγνώστες και να επιχειρήσουν την κριτική τους αφού
ολοκληρώσουν την ανάγνωση του κείμενου αυτού.
Τα τελευταία
χρόνια, γίνεται από τα ιδεολογικά κέντρα που καθοδηγούν τη λεγόμενη
«Παγκοσμιοποίηση» μια προσπάθεια απάλειψης και διαστρέβλωσης της ιστορικής
μνήμης. Εντολέας και χρηματοδότης το παγκόσμιο κεφάλαιο, εντολοδόχοι
διανοούμενοι και τεχνοκράτες εξωνημένοι ή αφελείς.
Επιθυμία τους
να θεωρηθεί το 1989 σαν έτος μηδέν μιας νέας εποχής. Συσκοτίζουν το παρελθόν
και αποδίδουν όλα τα στραβά κι ανάποδα στο σοβιετικό πείραμα και γενικότερα στο
σοσιαλισμό. Απομονώνουν αστοχίες, αποτυχίες, ανθρώπινες αδυναμίες, ακόμη και τα
αναμφισβήτητα εγκλήματα, προκειμένου να ενοχοποιήσουν και να μεταλλάξουν τον
κοινωνικό άνθρωπο σε ιδιώτη. Κατασκευάζουν ένα τεχνητό κι εύκολο στην κατανόηση
υποκείμενο ενοχής, το οποίο κατά την πεποίθησή τους αρκεί στις συνειδήσεις των
λαών να αιτιολογήσει όλα τα δεινά που στην πραγματικότητα προκάλεσε και
προκαλεί η δική τους αδηφάγα επιθυμία για κέρδος και κυριαρχία, ο δικός τους
καπιταλισμός.
Σε κάθε χώρα,
και στη δική μας, ο μικρόκοσμος καθρεπτίζει τα γεγονότα του κόσμου. Κάθε χώρα,
με τον ιδιαίτερο πολιτισμό και την κουλτούρα της, εμφανίζει την εικόνα του
κόσμου με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Στο βάθος όμως, η πάλη του ατομικού με το
συλλογικό. Το «εγώ» ενάντια στους «άλλους».
Στην πολιτική
σκηνή, τα μεγάλα κόμματα σκυλοτρώγονται ν’ αποδείξουν στους αφασικούς οπαδούς
ποιος είναι πιο δεξιός. Στα μικρά ο ίδιος καυγάς, εδώ για το ποιος είναι πιο
αριστερός. Ανάμεσα, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου σε κώμα. Την ύλη και το πνεύμα,
τη γη και τον ουρανό τους ενώνει ο άνθρωπος, ο ίδιος άνθρωπος. Οι ιδεολογίες,
οι θρησκείες και το κέρδος χωρίζουν. Οι οπαδοί καταναλωτές, πρώην πολίτες,
φενακίζουν ή φενακίζονται μέσα στη δήθεν ευμάρεια που τους παρέχει ο βαθμός της
συνενοχής τους στο σύστημα.
Οι πολιτικοί
αφερέγγυοι από φαυλότητα ή βλακεία, δηλαδή ανίκανοι να φέρουν εις πέρας όσα
υποσχέθηκαν, είτε συνειδητά, αποβλέποντας στο κέρδος, είτε ασυνείδητα, από
ανικανότητα. Η δημοκρατία προσβάλλεται κι ανατρέπεται καθημερινά από την
κυριαρχία μιας εικονικής πραγματικότητας που κατευθύνεται από τα κέντρα
εξουσίας, τα ντόπια πρακτορεία τους δηλαδή, και διαχέεται από τους διαφημιστές
και τα Μ.Μ.Ε. σαν επιδημία.
Ο κοινωνικός
και πολιτικός βίος σκηνοθετείται, στήνεται. Οι εργασιακές σχέσεις γυρνούν στον
προπερασμένο αιώνα. Καταργείται η προσωπική, κοινωνική και πολιτιστική
ιδιαιτερότητα και αντικαθίσταται από ένα είδος super light ή life style ομοιομορφικού κρετινισμού. Η παραπλάνηση, το ψεύδος, ο
πολιτικός εκβιασμός είναι πια η συνήθης αλλά και αποδεκτή πρακτική των
επαγγελματιών της πολιτικής.
Η νεολαία
ακαθοδήγητη, στριμωγμένη, σε σύγχυση παραδίδεται θυσία στο Μινώταυρο του
εξευτελιστικού ανταγωνισμού, ντοπαρισμένη με το ναρκωτικό πνεύμα της εποχής,
λες κι ο ανταγωνισμός δεν καταλήγει πάντα στην κυριαρχία του ενός. Με τις 60,
τις 600, τις 6.000 ή 6.000.000 ψήφους ή πιστούς, ο εξουσιαστής είναι έτοιμος.
Έτοιμος να ανατρέψει, να ανταλλάξει ή να επιβάλλει με τη βία την εξυπνάδα ή τη βλακεία του.
Το αθώο όνομα
«Συναίνεση της Ουάσιγκτον» καλύπτει στην πραγματικότητα την ιδεολογική πρόταση
του νεοφιλελευθερισμού, πάνω στην οποία
βασίζεται η πολιτική, η οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία του διεθνούς
μεγάλου κεφαλαίου, των αρπακτικών, που μ’ ένα γενικό και εν τέλει αποτυχημένο
όρο αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση». Ο ηλεκτρονικός καπιταλισμός. Το κεφάλαιο
δηλαδή σ’ αυτή τη φάση εξουσιάζει όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας
αφού μονοπωλεί και τις πληροφορίες, το γνωστικό δηλαδή κεφάλαιο, εκτός από την
ύλη και την ενέργεια.
Σαν «Συναίνεση
της Ουάσιγκτον» ονομάζεται ένα συνάθροισμα άτυπων συμφωνιών μεταξύ των μεγάλων
τραπεζών του κόσμου, της Νέας Υόρκης και του Τόκιο, των μεγάλων υπερεθνικών
εταιρειών, της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του
Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ.ά. Στόχος αυτής της Συναίνεσης η εξαφάνιση κάθε
παρεμβατικής και ρυθμιστικής αρχής, κρατικής ή διακρατικής, στην αποδέσμευση
(ασυδοσία) όλων των αγορών (εργασίας, αγαθών, κεφαλαίων, υπηρεσιών,
πληροφοριών, ευρεσιτεχνιών κ.λ.π.) και, τέλος, στην εγκατάσταση και
νομιμοποίηση σε μια τελική φάση μιας «μη κρατικού χαρακτήρα παγκόσμιας
διακυβέρνησης» (stateless global governance), μιας, κατά τα γραφόμενα, ενοποιημένης και πλήρως
«αυτορρυθμιζόμενης» παγκόσμιας αγοράς. Προφανώς δεν μπορεί να είναι
«αυτορρυθμιζόμενο» κανένα εμπρόθετο σύστημα, παρά μόνο τα φυσικά και χωρίς
πρόθεση. Στο σύστημα του εγωισμού θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε μια αντίστοιχη
συναίνεση στις συμβάσεις που συνήθως λέμε βόλεμα.
Αυτός ο νέου
τύπου - νέου όσον αφορά στα μέσα - οικουμενισμός της κατανάλωσης αποτελεί την
εφαρμογή της ιδεολογίας του κέρδους, της υπεροχής του ανθρώπου πάνω σε μια
ξεχωριστή από αυτόν φύση, της μηχανιστικής αντίληψης και της εκμετάλλευσης των
πάντων με όλα τα μέσα.
Μετά τους
θρησκευτικούς κι ιδεολογικούς οικουμενισμούς, αυτός ο νέος, με τη μηχανιστική
ομοιομορφία που απαιτεί η δομή κι η οργάνωσή του, καταστρέφει τον ουμανιστικό
χαρακτήρα στη γνώση, στην κοινωνία και στον πολιτισμό. Όλες οι προσπάθειες του
δυτικού ανθρώπου να δημιουργήσει έναν πολιτισμό ανθρώπινο, αλέθονται από τη
μηχανή του κέρδους, ενός κέρδους χωρίς όρια και στόχους. Η τέχνη της σκέψης,
γίνεται τεχνητή σκέψη, multiple choice, η κολοβή δημοκρατία θα εξαφανιστεί
αφού δεν εξυπηρετεί το κεφάλαιο, οι αποφάσεις παίρνονται σε πολυτελή γραφεία
από τα συμβούλια των τραπεζών και των υπερεθνικών και όχι από εκλεγμένους
εντολοδόχους. Οι έλεγχοι κάθε είδους θα πολλαπλασιάζονται, οι νέοι εχθροί θα
εφευρίσκονται συνεχώς προκειμένου οι λαοί να βρίσκονται υπό το κράτος ενός
ορατού ή αόρατου φόβου, η ακινησία του φόβου θα εντείνεται, η ελευθερία θα
μειώνεται συνεχώς τόσο από περιοριστικά μέτρα όσο και από την αύξηση των
προαποφασισμένων από το κεφάλαιο επιλογών.
Στην ουσία, οι
εκλεγόμενοι πολιτικοί σχηματισμοί παίζουν το ρόλο του τοπικού σατράπη στην
υπηρεσία του «μεγάλου βασιλέως». Πολύ λίγο ενδιαφέρει ποιον οι λαοί ψήφισαν
αφού είναι βέβαιο ότι όποιος κι αν εκλεγεί θα ακολουθήσει τις εντολές της
«Συναίνεσης».
Εγγυητής για
την πιστή εφαρμογή αυτής της πολιτικής το αμερικάνικο οπλοστάσιο, είτε σαν
βιομηχανική παραγωγή είτε σαν επεμβατικός μηχανισμός. Εργαλείο χειρισμού αυτού
του οπλοστασίου ο έλεγχος από το κεφάλαιο του αμερικανικού πολιτικού
συστήματος.
Η διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, στόχευε στη διάλυση του
αυτοδιαχειριστικού οικονομικού προτύπου, του τόσο επιτυχημένου κοινωνικού
κράτους που είχε δημιουργηθεί μετά τον παγκόσμιο πόλεμο. Το ίδιο και η επίθεση
κατά του ισλαμικού πολιτισμού με τον έντονο αντικαταναλωτικό και θεοκρατικό
χαρακτήρα του. Κάθε πολιτισμός πάνω στον πλανήτη που δεν ενσωματώνεται και δεν
μεταλλάσσεται έτσι ώστε να αφομοιωθεί από το αμερικάνικο πολυεθνικό και
πολυπολιτισμικό πρότυπο είναι προορισμένος να καταστραφεί. Οι Ευρωπαίοι και οι
ευρωπαίοι άποικοι έχουν μακρά ιστορία τέτοιων καταστροφών: των Ατζέκων, των
Ινδιάνων της Β. Αμερικής, των Αιθιόπων και των Ζουλού, μέχρι των σημερινών
Ιρακινών. Παρ’ όλον ότι μόνον οι Ισραηλινοί κατάφεραν να μονοπωλήσουν την
θυματολογική εκμετάλλευση των δολοφονιών του ναζισμού, για πολλά άλλα
ολοκαυτώματα είναι υπεύθυνος ο δυτικός κυρίαρχος.
(στις 11/5 η
συνέχεια).
