Στη φύση δεν υπάρχει κυρίαρχο γεγονός. Για τους ανθρώπους όμως η κατασκευή
ενός ξεχωριστού «εγωισμού» είναι η αιτία του ανταγωνισμού, ένα χαρακτηριστικό
συμφυές με την ανθρώπινη υπόσταση. Η ανάγκη να διαφέρει έστω και συμβολικά από
αυτούς που συμβιώνει προκύπτει από τη συνείδηση, μοναδικό ζώο ο άνθρωπος που
την κατέχει, της παροδικότητας του χρόνου και του θανάτου.
Η δραστηριότητα που προκύπτει από αυτόν τον ανταγωνισμό μπορεί και πρέπει
να υφίσταται κριτική, τόσο από ηθική αλλά και από πολιτική θέση.
Η ανισότητα, πολιτική, οικονομική, των ευκαιριών γενικά, και η υλική
σπατάλη στην οποία διαπρέπει η οικονομική και γενικότερα η εξουσιαστική
ολιγαρχία, δημιουργεί πρότυπα για τις τάξεις που στερούνται. Στην πράξη αυτά τα
πρότυπα λειτουργούν ως κίνητρα που τροφοδοτούν τον συμφυή ανταγωνισμό.
Άνθρωποι εκούσια ή ακούσια στην υπηρεσία της κατανάλωσης και της πλάνης
μιας δήθεν προόδου και εξέλιξης. Τα μέσα και οι ειδικοί χειριστές τους
(σχεδιαστές, τεχνικοί, δημοσιογράφοι, διαφημιστές κ.λ.π.) στην υπηρεσία της
διάχυσης και της στερέωσης ενός κυρίαρχου «πολιτισμικού» προτύπου. Το κοινός
λεγόμενο «life style». Θα πει κάποιος, θα
λύνονταν τα κοινωνικά προβλήματα εάν έπαυαν οι έχοντες πόρους να τους
κατασπαταλούν; ‘Όχι βέβαια. Θα στερούνταν όμως οι πολλοί, η λεγόμενη μεσαία
και λαϊκή τάξη που αριθμητικά είναι οι πολυπληθέστερες, τα πρότυπα μίμησης.
Στο σύγχρονο κοινωνικό, οικονομικό και οικολογικό πρόβλημα καθοριστικά
βαραίνει η τεχνική και το επιστημονικό προσωπικό που την διαχειρίζεται. Οι επιστήμονες,
πάντα με εξαιρέσεις, συντηρούν μια εξαρτηματική σχέση με την εξουσιαστική
ολιγαρχία του χρήματος, της πολιτικής και των επικοινωνιών, προκειμένου να
συντηρούν ή να διευρύνουν τα προνόμιά τους. Στηρίζουν το πολιτισμικό πρότυπο
της καταναλωτικής ηλιθιότητας, της αέναης ανάπτυξης και του αυτοσκοπού του
κέρδους, πρότυπο δράσης που διαπερνά το χρόνο και όλες τις τάξεις, οριζοντίως
και καθέτως, καταστρέφοντας τη φυσικότητα που έχει απομείνει.
