Η τέχνη σήμερα δεν διαχέεται συνολικά, αλλά με ατομικά κριτήρια, αφού δεν υπάρχει πια ιδεολογική κοινωνικότητα.
Ο διαχωρισμός ωραίου και
άσχημου στον καιρό μας θεμελιώνεται πάνω στο σύγχρονο αξίωμα «καλό είναι ό,τι
φέρνει κέρδος». Έτσι ό,τι φέρνει κέρδος, κάνει μπίσνες, δημιουργεί αγορές,
είναι ωραίο. Τα κριτήρια δεν είναι πλέον αισθητικά ούτε πολιτισμικά.
Πολλοί είναι οι λόγοι που
έκαναν αυτή τη στρέβλωση έγκυρη και σταθερή. Ο κυριότερος ίσως είναι το ότι η
μίμηση από φυσικός τρόπος μάθησης έγινε τρόπος ζωής. Ο λόγος αυτός
δυναμοποιείται από την αλαζονεία που προκαλεί μια δήθεν συμμετοχή στις τεχνικές
εφαρμογές, συμμετοχή είτε σαν χρήση, είτε σαν προσδοκία.
Ένας άλλος λόγος είναι η έλλειψη
κοινής κοσμοαντίληψης λόγω του ότι οι άνθρωποι, κατακερματισμένοι, δεν μπορούν
να εκφραστούν από κάτι κοινό γενικότερα. Το υποκείμενο γίνεται συνεχώς
αντικείμενο του εαυτού του, απαγορεύοντας έτσι έναν κριτικό διάλογο με το
περιβάλλον, φυσικό, τεχνητό ή ανθρώπινο.
Η κατανάλωση, αυτοσκοπός
πλέον του εξουσιαστικού συστήματος, αφορά εκτός από τη την ύλη και την
ενέργεια, ακόμη και την πληροφορία, η οποία έτσι από επαναρυθμιστική αξία
αποκτά εμπορευματικό άρα καταναλωτικό χαρακτήρα.
Υπάρχει ένας απλός και
φυσικός τρόπος αναγνώρισης του αυθεντικά ωραίου. Αυτό αναγνωρίζεται αμέσως
γιατί ειρηνοποιεί!
Το ωραίο δεν είναι απόλαυση
ή ικανοποίηση, αλλά ούτε και διανοητική επιβεβαίωση.
