Προβλήματα της ηλεκτρονικής «δημοκρατίας».

Η εξέλιξη των τεχνικών εφαρμογών κινείται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από την καλλιέργεια και την εξέλιξη της κοινωνίας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο παιδευτικό επίπεδο.

Η εκπαίδευση, η πληροφόρηση, η κοινωνική ηθική, το σχολείο, η πολιτική γενικότερα πιέζονται από την αδυναμία αλλά και ανικανότητα του κοινωνικού συστήματος να αντιδράσει με επιτυχία και αρμονία στις συνεχείς τεχνικές αλλαγές.

Αλλαγές που επιβάλλονται από το σωρευμένο κεφάλαιο, το οποίο οικειοποιήθηκε το γνωστικό πεδίο και το σύνολο σχεδόν του επιστημονικού προσωπικού εργάζεται για τους σκοπούς του κέρδους.

Η δημοκρατία για να υπάρχει και να λειτουργεί έχει ως προϋπόθεση μια ισορροπία μεταξύ διαφορετικών κατευθύνσεων, ρόλων, επιμέρους στόχων κ.λ.π. Κυρίως όμως έχει ανάγκη ελέγχων τόσο στο θεωρητικό πεδίο όσο και στην τήρηση των αποφάσεων και των απαραίτητων συνθηκών.

Στην πράξη η ανικανότητα να ελεγχθούν οι ρυθμοί μιας αφύσικης «ανάπτυξης» όπως υπαγορεύει η γραμμική νοοτροπία του κεφαλαίου, μπορεί να καταλήξει κατευθείαν σε βία, αυταρχία, καταπίεση κ.α. Αυτού του είδους η βίαιη αυτορύθμιση εμφανίζεται σε κάθε όψη τόσο του ατομικού όσο και του κοινωνικού βίου. Παραβιάζονται οι κανόνες, η νομιμότητα καθίσταται η εξαίρεση, η αντίδραση γίνεται αυτόματη κι αναπόφευκτη ακόμη κι όταν οι προθέσεις είναι αγαθές.

Μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα η απλουστευμένη λογική υπαγορεύει δύο λύσεις.

Η πρώτη, η μείωση δηλαδή των τεχνικών εφαρμογών και της διάδοσής τους μέσω του εμπορίου, είναι τελείως ανέφικτη έως ουτοπική εφ’ όσον το σύστημα, ο καπιταλισμός δηλαδή αυτής της μορφής μείνει αμετάβλητος.

Η δεύτερη θα ήταν η επιτάχυνση της εξελικτικής καλλιέργειας της κοινωνίας, αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο. Η πλατειά διάδοση των τεχνικών εφαρμογών απαιτεί συνεχή λειτουργική εκπαίδευση αφενός ενώ αφετέρου μια τέτοιου είδους ειδική εκπαίδευση εμποδίζει έως αποκλείει την καλλιέργεια μιας παιδείας που να περιλαμβάνει τόσο την δημιουργικότητα όσο και την πνευματικότητα.

Αν όλα τα παραπάνω έχουν έστω και μία μικρή δόση αλήθειας τότε το μέλλον μιας κοινωνίας σε δημοκρατική εξέλιξη μοιάζει πολύ σκοτεινό.

Απλό παράδειγμα, το ότι δεν σχεδιάστηκε ούτε καν σαν πιθανότητα το πλέγμα των προβλημάτων που δημιούργησε η πλατειά διάδοση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, η οποία προηγήθηκε μιας έστω υποτυπώδους νομοθετικής ρύθμισης. Το ίδιο συνέβη με τις γενετικές επεμβάσεις τόσο στα φυτά και τα ζώα όσο και στον ίδιο τον άνθρωπο. Προκειμένου δε να τακτοποιηθούν νομοθετικά εφευρέθηκε η εξωφρενική έννοια της βιοηθικής.

Με αληθές ή ψευδές πρόσχημα, την ευεργεσία του ανθρώπου από την επιστήμη, οι οργανωμένες εξουσιαστικά συσπειρώσεις του καπιταλισμού επιβάλλουν τρόπους και εφαρμογές, οι οποίες δημιουργούν περισσότερα προβλήματα, από όσα υποτίθεται ότι επιλύουν.