Συστηματοποίηση ή τακτοποίηση εντός πλαισίου.

Το εντός πλαισίου σημαίνει υπό όρους και προϋποθέσεις. Μπορεί όμως και να σημαίνει περιορισμό της παρατήρησης εντός πλαισίου οθόνης. Αυτό όμως που σίγουρα σημαίνει και χωρίς καμιά επιφύλαξη, είναι ότι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει την εξέλιξη ή να περιορίσει την πραγματικότητα μέσα σ’ ένα πλαίσιο οθόνης, δεν είναι απλά γελασμένος μόνο, αλλά κυρίως βλαξ.

Η πρόσφατη απόφαση που πήρε ο εκλεκτός Κυβερνήτης και οι παρατρεχάμενοι να κλείσουν την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση, είχε μεν σαν πρόσχημα την τακτοποίηση, στην πραγματικότητα όμως ο στόχος είναι η υποταγή και η δουλοπρέπεια.

Είναι τόσο γνωστή στους πάντες η άποψη γενικώς των αρχηγών, και ειδικώς όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως: ότι ο δημόσιος λειτουργός πρέπει κυρίως να είναι ραγιάς και συμμορφωμένος, δηλαδή να μην έχει άποψη δική του ή να είναι ανήσυχος. Θα πρέπει ακόμη ο δημόσιος λειτουργός να είναι πειθήνιος, φρόνιμος, ευάγωγος και υποχείριος και να έχει πολλές άλλες ποιότητες παρεμφερείς με τα πιο πάνω.

Θα πρέπει να είναι ακόμη μέτριος, με τον μειωτικό χαρακτήρα της λέξης και όχι με το θετικό που αφορά στο ορθό μέτρο αυτού που βρίσκεται μεταξύ των άκρων.

Έτσι εν μια νυκτί, πράγμα που ούτε η πανίσχυρη Χούντα δεν τόλμησε, αλλά προτίμησε μια συντηρητικότερη λύση όπως το να δημιουργήσει χουντικό κανάλι, η δημόσια τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μαύρισε και σίγησε.

Είναι όμως πράγματι κρίμα, θα πρέπει να αναφερθεί οπωσδήποτε, το ότι ο εκλεκτός και συνετός Κυβερνήτης (το συνετός προέκυψε εν τω μεταξύ όταν δημοσιοποιήθηκε η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου μετά τον ανασχηματισμό του) δεν προχώρησε σε μαύρισμα και των ιδιωτικών καναλιών, για να μας απαλλάξει από το μαρτύριο της παρακολούθησής τους. Βεβαίως δεν είχε λόγο να το πράξει αφού οι εργαζόμενοι σαν ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι ήδη δέσμιοι και υπήκοοι των καναλαρχών αφεντικών τους.

Τι να πει κανείς όταν δεν εντρέπεται, τι να κάνουν οι εργαζόμενοι όταν κανείς, ούτε νόμος, ούτε σύνταγμα, ούτε κοινωνία δε στέκεται στο πλάι τους; Τι να πει κανείς, στη χώρα των ποιητών που επικράτησαν οι λογοκράτες ψεύτες και οι μηχανικιστές της σκέψης;

Η απεριόριστη χρήση του υπολογισμού αντί της ελευθερίας της φαντασίας, της μοχθηρής πρόθεσης αντί της ελευθερίας της δημιουργίας κάνει τον πλούσιο πλουσιότερο και τον φτωχό φτωχότερο.

Η δέσμευση, η υποταγή, η υποτέλεια και ο εξευτελισμός του εργαζόμενου σε μια ανόητη και δουλική εργασία στερεί άδικα τη δυνατότητα της δημιουργικής ανάπτυξης του πνεύματός του. Ο πλούτος που συσσωρεύεται από την εργασία των πολλών και η εξουσιοδότηση της κυβέρνησης είναι μια δύναμη που στην Ελλάδα σφετερίστηκαν ολίγοι για να αναγκάζουν την πλειονότητα να δουλεύει, όχι να εργάζεται, για χάρη τους. Οι νόμοι που υπερασπίζουν αυτό το σύστημα αντλούν τη δύναμή τους από την άγνοια και την ευπιστία των θυμάτων τους. Αυτή η ευπιστία και η άγνοια εξασφαλίζεται αν η δημόσια ενημέρωση και οι φυσικοί λειτουργοί της, οι διανοούμενοι δηλαδή, κυρίως οι δημοσιογράφοι, χειραγωγούνται συμμορφούμενοι και ενεργούμενοι.