Παντελής έφη…..

Ο φίλος μου ο Παντελής, δε ζει πια, μου ‘χε πει πριν χρόνια, σε κουβέντες που κάναμε συχνά για το 1821, ότι οι μεγάλες δυνάμεις, αυτοκρατορίες τότε, έντεχνα, με τους πράκτορές τους, έστρεψαν τον δυναμισμό του νεοσύστατου κράτους και της βρεφικής αστικής τάξης προς τις υλικές, εδαφικές διεκδικήσεις, έτσι ώστε να αποτραπεί η εκδήλωση μιας νέας, οικουμενικής εμπειρίας του πνευματικού ελληνισμού.

Η προσπάθεια για ματαίωση μιας πνευματικής ανάπτυξης συνεχίστηκε και ενισχύθηκε με την ενηλικίωση της εθνικής αστικής τάξης, η οποία ταυτίστηκε τελείως με το δυτικό πρότυπο και τα συμφέροντα που το προάγουν. Με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που η Ελλάδα βρισκόταν εμπρός σε σταυροδρόμι αποφάσεων, οι κακοί δαίμονες δυτικοί σύμμαχοι, οι ντόπιοι πράκτορές τους, αλλά και η ευπιστία και η φιλοτιμία των Ελλήνων, οδηγούσαν σε επιλογές που ήσαν, εκ των αποτελεσμάτων, καταστροφικές ή έστω βλαβερές για την εξέλιξή τους.

Συνέβη πολλές φορές. Στα ’22 με την εκστρατεία της Μ. Ασίας, με τη δικτατορία του Μεταξά, στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια της κατοχής με τον 1^ο εμφύλιο, με το τέλος του πολέμου με τον 2^ο εμφύλιο, με την επιλογή του Ατλαντικού στρατοπέδου, με τα δεξιά βασιλικά και χουντικά πραξικοπήματα, με την αλόγιστη σοσιαλιστική διακυβέρνηση και την είσοδο στην Ε.Ε. Τέλος με την παράδοση στους διεθνείς τοκογλύφους.

Φουκαρά Παντελή, ευτυχώς που έφυγες.