Wara – wara – wara ή βάρα με να σε βαρώ

Τα βόρεια γερμανικά φύλα πριν ριχτούν στη μάχη συνήθως κραύγαζαν «ουάρα – ουάρα – ουάρα». Κραυγή που μάλλον γέννησε την ιταλική λέξη «guerra» (λατινικά bellum) τη γαλλική «guerre», τη σαξονική «war». Ίσως και η ονομασία «βάρβαρος» να προέρχεται από τη βοή που καταλήγει σαν απειλή στους αντιπάλους, «βαρ-βαρ-βαρ».

Στη δική μας παράδοση, ο Άρης, θεός του πολέμου, συνοδεύεται από δαίμονες, τον Τρόμο και τον Φόβο, την Έριδα και την Ενυώ που είναι παιδιά του. Ενώ εχθρός του είναι η αδελφή του Αθηνά.

Πολλοί πιστεύουν ότι η ίδια ινδοευρωπαϊκή ρίζα, «αρ», υπάρχει και στις ελληνικές λέξεις Άρης, Άρειος κ.λ.π. Ο δικός μας θεός του πολέμου στο βασικό μύθο, εκτός από τα άλλα χαρακτηριστικά, δεν έχει μόνιμη σύζυγο, παρ’ όλον ότι έχει ερωτικές σχέσεις. Δε θα ταίριαζε άλλωστε ο θεός του πολέμου να έχει οικογενειακή ζωή. Ο βασικός ερωτικός δεσμός του είναι με την Αφροδίτη. Θεά του έρωτα, που της αποδίδεται και η ποιότητα της θεάς της ομορφιάς, εξαιτίας μάλλον της προτίμησης του Πάρη, ο οποίος κατά το μύθο, έδωσε το μήλο στην ωραιότερη. Το τελευταίο είναι μάλλον παρεξήγηση που προήλθε από αφελή ερμηνεία. Το πιθανότερο, αν και λίγοι το πιστεύουν, είναι ότι η Αφροδίτη συμβολίζει τη λύση της φρυνός, δηλαδή του διαφράγματος,  και την ηδονή της ερωτικής πράξης. Εξ αυτού του λόγου άλλωστε συνδέεται με την πορνεία και τον ελεύθερο έρωτα. Η σχέση Άρη - Αφροδίτης, με αυτή την οπτική, είναι η σχέση της γενετήσιας παρόρμησης με την ορμή της βίας και όσων την ακολουθούν. Η ζωική παρόρμηση ζευγαρώνει με την βία παράνομα. Ο μυθοπλάστης θέλει την Αφροδίτη νόμιμη σύζυγο του Ηφαίστου, θέλει δηλαδή να εξισορροπήσει την παρόρμηση με την έντεχνη επιδεξιότητα. Το παιχνίδι της Αφροδίτης στο τρίγωνο αυτό συμβολίζει τη ζωτική ενέργεια είτε προς την κατεύθυνση της βίαιης αλλαγής των συνθηκών και της γονιμοποιού δύναμης (Άρης – Αφροδίτη), είτε προς την κατεύθυνση της αλλαγής και του μετασχηματισμού της ύλης (Άρης – Ήφαιστος).