Σημείωση για τους τρόπους και τις συνθήκες που η λεγόμενη «αστική τάξη» Κυριάρχησε και κυβερνάει την Ελλάδα. (20/7/2013)

Οι νεοέλληνες δεν υπήρξαν ποτέ αστοί ή βιομηχανικοί εργάτες με την κυριολεκτική σημασία (μπουρζουάδες και προλετάριοι, αντίπαλες τάξεις κατά Μαρξ, κυρίως όμως για τους Μεταμάρξ «θεωρητικούς» αφού ο ίδιος, λόγω θανάτου, δεν ολοκλήρωσε το έργο «πάλη των τάξεων»).

Από μικροϊδιοκτήτες ή ακτήμονες αγρότες ή ποιημένες, φραγκοφορεμένοι ή όχι, και ελάχιστοι σπουδαγμένοι στη Δύση, έγιναν με τη μία, μέσα από τελείως ιδιαίτερες διαδικασίες, με τη θέληση των μεγάλων δυνάμεων, σχεδόν δια της βίας κράτος, από τη μία μεριά: μεταπράτες, εργολάβοι, σύμβουλοι, δημόσιοι και κληρικοί λειτουργοί και επιστήμονες, καθαρευουσιάνοι εγγράμματοι και αγράμματοι, χωροφύλακες και δεσμοφύλακες, τεχνοκράτες κι εξουσιαστές, αλλά και πολιτικοί και παρατρεχάμενοι, παράσιτοι του κράτους και αεριτζήδες, οι καθώς πρέπει. Στην άλλη μεριά, απέναντι, οι απλοί δουλευτάδες, οι τεχνίτες, οι εργάτες, οι μεροκαματιάρηδες, οι μελλούμενοι μετανάστες, με το φόβο,  με τον κόπο, με τη φτώχεια και το περιθώριο, οι χωρίς ελπίδα, η κουρελαρία.

Ο πλούτος σωρεύτηκε μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους της μικρής, σε πρώτη φάση, Ελλάδας. Από την πώληση  γης (κληρονομικά και αρπαγμένα τσιφλίκια), το εισαγωγικό εμπόριο, την κλοπή του δημόσιου χρήματος, την νομή της εξουσίας, την πειρατεία και τη ληστεία και την πώληση της εργασίας των «ελεύθερων» πλέον Ελλήνων, χωρίς όμως τη συμμετοχή των εργαζόμενων στην υπεραξία της εργασίας τους.

Τάξη βιομηχάνων στην Ελλάδα δε δημιουργήθηκε ποτέ με το πρότυπο του ευρωπαίου βιομήχανου. Πάντα οι προσπάθειες βιομηχανικής ανάπτυξης εξασφάλιζαν την αποτυχία, αφού στο βάθος της υποτιθέμενης βιομηχανικής προσπάθειας υπήρχε ο σπεκουλαριστός δαίμονας της αρπαχτής και του εύκολου πλούτου. Με αυτό τον τρόπο δεν αναπτύχθηκε και βιομηχανικό προλεταριάτο αφού δεν υπήρχε το κατάλληλο περιβάλλον.

Η «άρχουσα» τάξη καλλιεργούσε πάντα το σαθρό πρότυπο της εύκολης επιτυχίας, του τεράστιου κέρδους και της εκμετάλλευσης του λαού μέσω του

κρατικού μηχανισμού που είχε και έχει απαλλοτριώσει για λογαριασμό της.

Από το καθεστώς της παλαιάς κοινότητας με την οικογενειακή ή συλλογική οργάνωση σε ένα καταστροφικό μετασχηματισμό με στόχο το δυτικό κοινωνικό πρότυπο, μέχρι την αποσύνθεση της παγκοσμιοποιημένης ηλεκτρονικής παραίσθησης.

Ποιοι είναι όμως οι τρόποι και οι συνθήκες που η λεγόμενη «αστική» τάξη χρησιμοποιεί για να κυριαρχεί  και να κυβερνάει μέχρι σήμερα;

Μια πρόχειρη (όχι και τόσο) απαρίθμηση θα μπορούσε να είναι η εξής, ο καθένας βέβαια θα μπορούσε να προσθέσει τις δικές του επισημάνσεις, καθώς η άρχουσα τάξη:

1.      Υπόκειται στους μετασχηματισμούς της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης αστικής τάξης που τους μαϊμουδίζει παρά προκαλεί νέες αναζητήσεις.

2.      Επιβάλλει στις λαϊκές μάζες τα προϊόντα της καταναλωτικής κουλτούρας της, καταστρέφοντας τη λαϊκή έκφραση και τέχνη.

3.      Πάσχει από χρόνιο σύμπλεγμα ανωτερότητας και προγονολατρείας ή καλύτερα προγονολαγνείας.

4.      Δεν υποψιάζεται στο ελάχιστο ότι έχει τελειώσει η εποχή στην οποία μπορούσε να δρα με παράλογο τρόπο χωρίς να διακινδυνεύει το μέλλον.

5.      Δεν κινείται ούτε έστω στα όρια μιας υποτιθέμενης μελλοντικής ανάπτυξης.

6.      Μετά τη «μεγάλη Ελλάδα» δεν υιοθέτησε στρατηγικούς στόχους.

7.      Δεν υπολογίζει ποτέ το ασύμβατο ενδεχόμενο κάθε δραστηριότητάς της.

8.      Δεν γνωρίζει τι είναι η τροχοπέδη για κάθε επέκταση της γραφειοκρατίας και της πολυπλοκότητας που είναι πέραν της δυνατότητας ελέγχου.

9.      Δεν έδωσε ποτέ προτεραιότητα στην παιδεία. Η βία είναι το κυρίαρχο παιδευτικό δόγμα είτε κατασταλτικά είτε μαθησιακά.

10.  Πάσχει από χρόνια διανοητική γήρανση κι ατροφία φαντασίας. Συντηρεί και καλλιεργεί ακόμη κι ανάμεσα στους νέους την φτώχια έμπνευσης και δημιουργικής φαντασίας, την ανικανότητα και το φόβο ως προς τις αλλαγές.

11.  Αδυνατεί να προβλέψει την δυναμική των γεγονότων με αποτέλεσμα ακόμη και η «απίθανη» περίπτωση ενός έργου σαν αποτέλεσμα σχεδιασμού να καταλήγει σε αποτυχία.

12.  Επιβραβεύει μόνιμα την μετριότητα και την ανικανότητα. Η αναξιοκρατία είναι το κυρίαρχο γνώρισμα της άρχουσας τάξης.