Ο «αντιπαθητικός» χαρακτήρας των μηχανισμών (14/9/2013)

 Πάθος θεωρείται κάθε παράφορη κλίση ή συνήθεια με αρνητικό κυρίως χαρακτήρα που αφορά στην αδυναμία του παθιασμένου ν’ αποκολληθεί από το αντικείμενο της επιθυμία του. Θεωρείται ακόμη σαν πάθος η ασθένεια, ο πόθος, η ακατανίκητη επιθυμία για κάτι πολύ ορισμένο, το «βίτσιο», ο καημός, το ντέρτι, το σεκλέτι κ.λ.π.

Πίσω από όλες αυτές τις ιδιαίτερες μορφές πάθους βρίσκεται η ισχυρή τάση ή η ορμή με την οποία ο παθιασμένος κινείται ή εξασφαλίζει το αντικείμενο του πάθους του.

Η ορμή αυτή μοιάζει να μην επηρεάζεται ούτε από τη θέληση, ούτε από τη βούληση, έτσι το πάθος παίρνει τη μορφή της μοιραίας συμπεριφοράς. Αυτή η εκτός ελέγχου ποιότητα του πάθους και η κίνηση με τέτοιο χαρακτήρα, στην πράξη, φέρνει το πάθος απέναντι σε κάθε μηχανισμό ελέγχου, πέρα δηλαδή από την θέληση και τη βούληση.

Στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να διατηρήσει κάτι σταθερό, ενώ ζει σ’ ένα ρευστό κόσμο, μέσα στη σύγχυση που προκαλούν οι αλλαγές, προσκολλάται σε πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις, τα οποία συνδέονται με ευχάριστες μνήμες. Μέσα από τις σταθερές αυτές σχέσεις που αποκαθίστανται με τον χρόνο, παρέχεται η ψευδαίσθηση της μονιμότητας ή της μη παροδικότητας των φαινομένων. Τα πάθη κρατούν μόνιμη την ευχαρίστηση της μνήμης και εκτός ελέγχου θέλησης ή βούλησης ψευδοπαρέχουν ασφάλεια.

Κατά τη μηχανολογία, σαν μηχανισμός θεωρείται το συνάθροισμα των μέσων που συνθέτουν μια κατασκευή, η οποία ονομάζεται μηχανική. Αυτό το συνάθροισμα σαν σκοπό έχει τη μετάδοση και τη ρύθμιση της κίνησης σε μια μηχανή ή σε ένα συνάθροισμα μηχανικών εξαρτημάτων.

Σαν μηχανή ορίζεται η συσκευή που αποτελείται κατ’ ελάχιστον από δύο ανθεκτικά μέρη με αμοιβαία περιορισμένη ελευθερία κίνησης, τα οποία μπορούν να χρησιμεύσουν για τη μετάδοση, τροποποίηση και κίνηση μιας δύναμης με σκοπό την παραγωγή έργου. Σ’ όλες τις μηχανές διακρίνονται μια είσοδος, μια έξοδος και μια διάταξη μετατροπής και μετάδοσης. Μια μηχανή μπορεί να περιέχει έναν ή περισσότερους μηχανισμούς. Το κύριο χαρακτηριστικό του μηχανισμού σε μια μηχανή είναι ότι όλα τα μέρη του εκτελούν εξαναγκασμένη κίνηση. Τα μέρη δηλαδή ενός μηχανισμού μπορούν να κινούνται το ένα σε σχέση με το άλλο κατ’ απόλυτα καθορισμένο τρόπο.

Σε μια γενικότερη ερμηνεία, μπορούμε να θεωρούμε ότι ανήκει στους μηχανισμούς κάθε δομή, οργάνωση, διάρθρωση σειράς διαδικασιών, στάσεων, σκέψεων κ.λ. που στοχεύουν στην εκπλήρωση ενός ορισμένου σκοπού. Ανάλογα με τον τρόπο λειτουργίας και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα,  μπορούμε να ορίσουμε τρεις κατηγορίες μηχανισμών: 1. Άκαμπτους μηχανισμούς, 2. Αυτόματους μηχανισμούς και 3. Μηχανισμούς υπολογισμού.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του μηχανισμού, δηλαδή η ορισμένη σειρά της διάταξης, η κοινή δομή όλων των μηχανισμών που συνεργάζονται: είσοδος – έξοδος, διάταξη μετατροπής, οι έλεγχοι, η περιορισμένη ελευθερία, η αμοιβαιότητα της κίνησης, το εμπρόθετο της λειτουργίας, ο απόλυτα καθορισμένος σκοπός, η αμοιβαία ανθεκτικότητα των μερών κ.α. μας οδηγούν στο να αποδώσουμε στο μηχανισμό έναν απόλυτα λογικό αλλά «αντιπαθητικό» χαρακτήρα.