Τηλεοπτικές μετρήσεις και αναμετρήσεις (16/11/2013)

Μέτρηση είναι η εκτίμηση «μεγέθους» ή ποσού που γίνεται με τη σύγκρισή του προς ένα γνωστό, ορισμένο και όμοιο μέγεθος ή ποσό το οποίο θεωρείται μονάδα μέτρησης. Αυτές οι μονάδες ονομάζονται μέτρα. Η ομοιότητα αφορά στη φύση του μέτρου και του μετρούμενου. Παράδειγμα, για να μετρηθεί μια γραμμή χρησιμοποιείται σα μονάδα μήκους το γραμμικό μέτρο, ενώ για να μετρηθεί μια επιφάνεια χρησιμοποιείται μια τετραγωνική επιφάνεια. Αυτό όπως είναι φανερό είναι εφικτό όταν το μετρούμενο είναι ουσιαστικό ή απτό, δηλαδή αντικείμενο. Τι συμβαίνει όμως όταν το μετρούμενο ή επιθυμούμενο να μετρηθεί είναι μια αφηρημένη  έννοια όπως π.χ. η βλακεία ή η αμάθεια; Ή ακόμα χειρότερα το πάθος ή η βία;

Με τον όρο «μέγεθος» υπονοείται μια μεταβλητή, την οποία μπορούμε να παραστήσουμε με έναν αριθμό ή άλλο σύμβολο. Απαραίτητα στοιχεία των μετρήσεων είναι το ομοειδές του μέτρου και του μετρούμενου και η ακρίβεια και η αξιοπιστία των προτύπων που χρησιμοποιούνται σαν μέτρα.

Το πώς είναι δομημένο το σύστημα της τηλεοπτικής μέτρησης λίγο ενδιαφέρει, το σημαντικό είναι ότι όπως πολλά άλλα είναι αδιαφανές.

Το ότι είναι συνδεδεμένο με τη διάθεση των διαφημίσεων και του οικονομικού κέρδους είναι και αυτό προφανές.

Για την αισθητική και το περιεχόμενο των εκπομπών; Αποφασίζουν πράγματι με κριτήριο τις μετρήσεις; Ή είναι προφάσεις; Τα μηχανάκια των μετρήσεων πόσα είναι και ο αριθμός τους είναι ικανός για να παρέχεται ικανό στατιστικό δείγμα; Μήπως είναι το καμουφλάζ για μια επιχείρηση «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει»; Μυστήριο.

Η συνήθης δικαιολογία είναι ότι οι προτιμήσεις του κοινού είναι εκείνες που προσανατολίζουν τους υπεύθυνους. Αν όμως πράγματι οι προτιμήσεις του κοινού είναι το κίνητρο για τέτοια προγράμματα, τότε θα πρέπει όσοι έχουν ακόμα σώας τας φρένας ν’ αποσυρθούν από την κυκλοφορία ή να μεταναστεύσουν.

Δεν έχει γίνει γνωστό, εάν κι η ανεπάρκεια και η αμορφωσιά των δημοσιογράφων, χωρίς γενίκευση, αποτελεί κι αυτή επιλογή του κοινού. Η ελληνική γλώσσα εκτελείται καθημερινά. Η απαιδευσία τους είναι εξωφρενική. Δεν έχουν ούτε τη σχολική παιδεία, ούτε ίχνος εγκυκλοπαιδικής. Διερωτώμαι πολλές φορές, σε μια εποχή με δορυφόρους και αντένες, είναι δύσκολο να δουν πώς οι ξένοι συνάδελφοί τους κάνουν αυτήν την εργασία;

Ο καυγάς μεταξύ των πολιτικών και τα τούρκικα φαίνεται ότι συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον. Η απόλαυση είναι να μιλούν όλοι μαζί ή ο παρουσιαστής που έχει άποψη και συγκρούεται με τους καλεσμένους του. Ο τηλε-ψυχίατρος με τις νεοταξίτικες θεωρήσεις. Τα τηλεπαράθυρα όπου  ο σκηνοθέτης, κλινική περίπτωση, τους βάζει στα παράθυρα σε τρόπο που τα χέρια των χειρονομούντων να μπαίνουν στα παράθυρα τα διπλανά ενώ οι ίδιοι κοιτούν αλλού.

Μεγάλο πρόβλημα όταν τα παράθυρα είναι περιττού αριθμού πέρα των τριών. Μια λύση θα ήταν να περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό. Το top, που λένε, είναι οι αναμετρήσεις στη Βουλή. Είναι απορίας άξιο πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πάνε να ψηφίσουν. Μυστήριο μένει για τους λαμπρούς εγκέφαλους, το γιατί αυξάνει η αποχή από την ψήφο και το που οφείλεται η απαξίωση της πολιτικής.

Τύφλα να ‘χουν τα τούρκικα. Αυτό είναι θέαμα!