I. Ευρωπαϊκή Ένωση (οι προθέσεις, τα μέσα, τα αποτελέσματα) (23/11/2013)

Συνηθίζεται και λέγεται ότι κάποια απόφαση, ενέργεια ή δράση δικαιώνεται από το αποτέλεσμα.

Παρ’ όλον ότι βραχυπρόθεσμα αυτό μπορεί να ισχύσει, βεβαίως όχι πάντα, πρέπει να εξετάζονται τόσο οι προθέσεις όσο και τα μέσα. Ειδικά στην πολιτική απόφαση και ενέργεια είναι απαραίτητο. Η πολιτική εξουσίας είναι ένα πλέγμα ενεργειών που περιλαμβάνει ανίχνευση και αξιολόγηση πληροφοριών που λαμβάνονται από την κοινωνία, στρατηγικούς και τακτικούς σχεδιασμούς, σύνταξη προγραμμάτων και μηχανισμούς διαχείρισης και ελέγχου.

Αν αυτό ισχύει είναι προφανές ότι τόσο οι προθέσεις που τροφοδοτούν τους σχεδιασμούς όσο και τα μέσα που χρησιμοποιούν για τις εφαρμογές επηρεάζουν ποιοτικά τα αποτελέσματα τόσο χρονικά όσο και χωρικά. Αν ισχύει το ότι η σταθερότητα των μετασχηματισμών απαιτεί όσο μεγαλύτερη συναίνεση, τότε η βιαιότητα των μέσων που χρησιμοποιούνται αλλά και το μέγεθος του αριθμού των πολιτών που αφορά κάθε πολιτική απόφαση, προδικάζει την αντίδραση καθώς και την ανάγκη επαναρύθμισης.

Για όλους τους καλοπροαίρετους μελετητές οι προθέσεις των πατέρων της Ε.Ε. έχουν απατηθεί τελείως και βρίσκονται όχι μόνον σε τεράστια απόσταση από την σημερινή κατάσταση αλλά και σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Αυτό οφείλεται κατά την ταπεινή άποψη κάποιων εκτός κατεστημένου μελετητών, στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και στον άγριο καπιταλισμό που προέκυψε από την ανατροπή του διπολισμού.

Αυτού του τύπου ο καπιταλισμός, με τα μέσα που διαθέτει σήμερα, εκφράζεται πολιτικά με ένα καλοσχεδιασμένο αντιδραστικό λαϊκισμό.

Οι λαοί της Ευρώπης έγιναν εμπόρευμα και δυναμικό προς εκμετάλλευση. Η εργασία από δραστηριότητα που είναι κοινωνικά απαραίτητη τόσο για την ολοκλήρωση του ατόμου, την κοινωνική πρόοδο και την δημοκρατία, έγινε απασχόληση, δουλεία, σ’ ένα χυδαίο ανταλλακτικό σύστημα ωφέλειας και κατανάλωσης.

Οι πολίτες παραμένουν ανημέρωτοι κατά πλειονότητα τόσο για την Ένωση όσο και για το κράτος μέλος στο οποίο διαμένουν. Το γεγονός αυτό, δηλαδή της έλλειψης ενημέρωσης, γίνεται εφιαλτικό όταν αντιληφθεί κανείς τον γραφειοκρατικό χαρακτήρα της Ε.Ε., αλλά και το μέγεθός της. Το χάσμα αυτό συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις και η συνεχώς διευρυνόμενη δικτατορία του κεντρικού παγκόσμιου κεφαλαίου πάνω στην πολιτική της Ε.Ε., τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, έχει τάση μονιμοποίησης γιατί αυτό είναι το συμφέρον του κεφαλαίου.

Το αντικείμενο της ένωσης οντολογικά παραμένει αδιευκρίνιστο. Ένωση λαών; Κρατών; Πολιτών; Πολιτισμών; Ή εν τέλει, ας ομολογηθεί, ένωση κεφαλαίων; Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο παίζει ρόλο δημοκρατικού άλλοθι.

Το πολυπολιτισμικό  πρότυπο των Η.Π.Α. ή του Ενωμένου Βασιλείου παρόλον ότι θα εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, βρίσκει εμπόδια από τις ευρωπαϊκές μοναρχίες με ισχυρό αλλά όχι φανερό θρησκευτικό χαρακτήρα (Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία) που επηρεάζει την πολιτική με τη συντήρηση  μιας εξουσιαστικής εκκλησίας, αλλά και από τον γερμανικό εθνικισμό που δε θα δεχθεί ποτέ μια Ευρώπη ισότιμων λαών.

Το λαϊκό γαλλικό κράτος δε βρήκε μιμητές πουθενά στην Ευρώπη.

Η εξουσία όπου δεν είναι ταξικού χαρακτήρα παίρνει την κρατικοποιημένη αντί της λαϊκής μορφής.

Οι λαοί των ευρωπαϊκών κρατών δεν προστατεύονται από συνταγματικό χάρτη και κανείς δεν εγγυάται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα εκτός από τα αντικείμενα της πολιτικής κι αυτά αποσπασματικά. Η υπόθεση του ευρωπαϊκού συντάγματος μετά την αποτυχία της επικύρωσής του έχει αφεθεί στη λήθη. Ο δημόσιος διάλογος είναι ανύπαρκτος όσο παρεμβάλλονται οι κυβερνήσεις των κρατών μελών, ένας άριστος τρόπος να ελέγχονται οι διεκδικήσεις των πολιτών σε περιφερειακό ή καλύτερα επαρχιακό επίπεδο, έτσι ώστε να μη μπορεί να συγκροτηθεί μεγάλο μέτωπο κοινωνικών προβληματισμών. Ο έλεγχος έτσι γίνεται περιφερειακά με υπεύθυνες τις τοπικές κυβερνήσεις.

Αυτός ο τρόπος όμως αποκλείει την ανάπτυξη της δημοκρατίας και του διαλόγου που προκύπτει από αυτή. Η δικτατορία του κεφαλαίου αποκλείεται να προωθήσει είτε νομοθετικά είτε οικονομικά λύσεις που θα στοχεύουν στην κατάργησή της.

Οι προοδευτικοί πολίτες και οι πολιτικοί σχηματισμοί που τους αντιπροσωπεύουν (αν υπάρχουν) θα πρέπει να προωθήσουν κύρια την ενημέρωση των λαών και να προτείνουν μετασχηματισμούς στην οργάνωσή τους που να παρακάμπτουν την εξουσία που ασκούν οι κεφαλαιουχικές συσπειρώσεις τουλάχιστον στην ενημέρωση.