Το δικαίωμα στη διαφορά και τα όριά του. (14/12/2013)

 Η διαφορετικότητα χαρακτηρίζει τα στοιχεία ενός συστήματος που έχει δομή συνόλου, αντίθετα η ομοιομορφία είναι η χαρακτηριστική ιδιότητα των στοιχείων ενός συναθροιστικού ή καλύτερα ενός μηχανοποιημένου συστήματος.

Η διαφορετικότητα των στοιχείων είναι μια ιδιότητα απαραίτητη για την ευρυθμία της λειτουργίας και όσο πιο φυσική είναι, τόσο πιο ελεύθερο και δημιουργικό είναι το σύστημα.

Η φυσικότητα αφορά στους ρόλους που καθορίζονται από τη φύση και τα χαρακτηριστικά κάθε στοιχείου και όχι τους ρόλους που τεχνητά συστήματα διακυβέρνησης ή λειτουργίας επιβάλλουν.

Η αναγκαιότητα της φυσικότητας του κάθε στοιχείου κάνει φανερό το ενδιαφέρον και την προσπάθεια ολόκληρου του συστήματος προκειμένου να την διατηρήσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα τέτοιο σύστημα έχει κυβέρνηση μια «φυσική» δημοκρατία.

Ο κάθε ένας πρέπει να έχει τη δυνατότητα να παίζει ένα μουσικό όργανο, αλλά όχι την ίδια μουσική και μάλιστα υπό μία διεύθυνση.

Η ετερογένεια και η διαφορά από την στιγμή που ο καθένας έχει τη δυνατότητα και τα μέσα να την εκφράσει ταυτίζεται σχεδόν με την ελευθερία. Ο καθένας πρέπει να μπορεί να είναι παρών, σκεπτόμενος, δημιουργικός.

Η συγκεντρωτική οργάνωση ενός ή περισσοτέρων πρότυπων που επιβάλλονται σήμερα από τα κέντρα εξουσίας (αρνητική εντροπία), προωθεί την ομοιομορφία και θα απαλείψει τελικά όλες τις διαφορές ενώ συγχρόνως θα μειώνεται η ελευθερία των στοιχείων και τα ενεργειακά αποθέματα.

Είναι φανερό ότι αργά ή γρήγορα τοπικές κουλτούρες θα υποκύψουν στη συστηματική αποδόμηση που εκφράζεται από το μοναδικό πρότυπο που επιβάλλεται σαν χωριό πλανήτης, ελεύθερη αγορά, παγκοσμιότητα κι άλλες τέτοιες ηλιθιότητες.

Η ομοιομορφία συναθροιστικοποιεί τα σύνολα και μεταλλάσσει τον άνθρωπο σε αριθμητική μονάδα. Είναι η χειρότερη μορφή φασισμού.

Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, χρειάζεται γνώση. Η βία δεν είναι δυνατόν να φέρει ευρυθμία, αλλά ούτε και η ασυδοσία. Τα προβλήματα που αφορούν σε σύνολα χρειάζονται λύσεις συνολικές και τα συναθροιστικά προβλήματα λύσεις μηχανιστικές. Όταν εφαρμόζεται πολιτική που δεν αρμόζει στη φύση ενός προβλήματος, τότε το σύστημα χάνει όχι μόνο την ευρυθμία του αλλά και τη δυνατότητα να την ξαναβρεί. Η μηχανιστική σκέψη που επικρατεί στην πολιτική αγνοεί ότι οτιδήποτε είναι αποτέλεσμα μυριάδας ισορροπιών, ωθήσεων, τάσεων και πιέσεων που ασκούνται συγχρόνως από διαφορετικές και αντιθετικές διευθύνσεις, οι οποίες έχουν διαφορετική ένταση και στόχους.

Συνολικότητα στη σκέψη δεν σημαίνει να περιλαμβάνονται τα πάντα στη θέαση, αλλά σημαίνει να μην παραλείπεται τίποτα σχετικό με το εξεταζόμενο. Αυτό απαιτεί αυξημένο βαθμό διάκρισης έτσι ώστε να αναγνωρίζεται η διαπλοκή των στοιχείων που φανερά μοιάζουν να μη σχετίζονται, αφανώς όμως έχουν σχέση.

Οι ακραίες τάσεις διαφορετικότητας που φτάνουν στο επίπεδο της ύβρεως και της αφυσικότητας αποτελούν άστοχες προσπάθειες να αποφύγει το άτομο τη μαζική ομοιομορφία και να διατηρήσει κάποια αυτόνομη έκφραση.