Νοητική αυτό-έκπτωση (4/1/2014)

 Σε διαφορετικές εποχές οι λέξεις, ειδικά αυτές που αφορούν σε αφηρημένο νόημα, χρησιμοποιούνται με διαφορετικό από το αρχικό σημαινόμενο. Συνήθως φθείρονται και αποκτούν συμβολικό ή εργαλειακό χαρακτήρα και εξυπηρετούν λειτουργικές και όχι στοχαστικές ανάγκες. Αυτού του είδους η χρήση στερεί από την γλώσσα και τις λέξεις την επικοινωνιακή δυναμική που έχει η δομή της. Η δομή αυτή αφορά στη σχετικότητα ενός εσωτερικού προσωπικού διαλόγου και την κοινωνική διαλεκτική ικανότητα, έτσι το ξεχωριστό άτομο και το σύνολο των ανθρώπων να μπορούν να κατανοούν την πραγματικότητα μέσω κοινής γλώσσας και λέξεων, με κοινά δηλαδή κριτήρια εντέλει και κοινές έννοιες. Η εκπαίδευση, το επάγγελμα ή ο τόπος είναι δευτερεύοντες παράγοντες παρά τη γνώμη των ειδικών.

Μέσα από τη φθορά τους οι λέξεις συμπαρασύρουν και όλο το οικοδόμημα της γλώσσας και επομένως κάθε τι που μέσα από αυτή υπάρχει, δηλαδή το λεγόμενο και το νοούμενο. Πάνω σε κάθε λέξη-όχημα υπάρχει και μεταφέρεται μια έννοια-φορτίο. Ο λειτουργικός τρόπος χρήσης επικεντρώνεται στη διαφορετικότητα της μορφής του φέροντος και δημιουργεί μια απλή αλλά αυτόματη σχέση μεταξύ της μορφής και του επιδιωκόμενου σκοπού. Έτσι ο εκφέρων την βάρβαρη λέξη stop αναμένει ως αντίδραση την στάση κάθε κινούμενου στου οποίου υποπίπτει την αντίληψη το εικονικό ή το ηχητικό σήμα. Ο τελεστικός αυτός χαρακτήρας είναι χαρακτηριστικός κάθε μηχανισμού, γιατί όπως είναι γνωστό κανένας μηχανισμός δε διαθέτει ελευθερία βούλησης. Ο επικοινωνιακός χαρακτήρας χάνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο και η γλώσσα παίρνει σηματική μορφή όπου διάφοροι μηχανισμοί εντέλλονται αλλήλους. Ένας μελλοντολόγος θα μπορούσε να φανταστεί και να περιγράψει μια τέτοια ρομποτική κοινωνία.

Ο κυριότερος ίσως λόγος που προωθείται και χρησιμοποιείται από την κυριαρχική ολιγαρχία και τη δήθεν προοδευτική διανόηση με στόχο την αδυναμία της κοινωνίας να αυτορυθμιστεί είναι η επιβολή της μορφής σε βάρος του νοήματος και η μηχανιστική και μονοσήμαντη εργαλειακή χρήση της γλώσσας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η νόηση, η οποία ως γνωστό συντελείται μέσω της γλώσσας, γίνεται και αυτή ολοένα και πιο μηχανιστική και απομακρύνεται από τη φυσική πραγματικότητά της.