Απρόθετη πρόθεση (22/2/2014)

Η πρόθεση είναι μια στόχευση σ’ έναν περιορισμένο ορίζοντα, περιορισμένο από την ικανότητα μιας όρασης να παρατηρεί το ελάχιστο μόνο μέρος του άπειρου κόσμου. Η φυσική αυτή τάση του ανθρώπου, προκειμένου να βρει απάντηση στο ζητούμενο, δημιουργεί τη βάση της τάξης και της οργάνωσης. Συγχρόνως όμως δημιουργεί ένα μεγάλο περιορισμό στις πιθανότητες επιλογών και δράσης. Αντίθετα από ότι πιστεύεται, ένα ψήγμα της απάντησης υπάρχει πάντα στην αναζήτηση. Αυτό το ίχνος προέρχεται είτε από τις συσσωρευμένες εμπειρίες, είτε από προκαταλήψεις, ακόμη και από ιδιοτελείς αλλά κρυφούς ή ανέκφραστους σκοπούς. Αντίθετα, η άνευ πρόθεσης καθαρότητα μπορεί να αντικρίσει μια απειρία πιθανοτήτων με αντίστοιχο πλούτο δυνατοτήτων, δηλαδή χειρισμών.

Μια κυβέρνηση όμως χωρίς προθέσεις δεν έχει λόγο ύπαρξης. Σαν κυβέρνηση εδώ βέβαια εννοείται κάθε χειρισμός οδήγησης, από το απλό εργαλείο ή μηχάνημα, έως την πολιτική.

Με αυτή την τοποθέτηση προκύπτει η ανάγκη ενός συμβιβασμού μεταξύ του εμπρόθετου και του απρόθετου τρόπου, γεγονός που απαιτεί εξαιρετική επιδεξιότητα στην κυβέρνηση και εξαιρετικά ευρύ πρόγραμμα δράσης.

Όσο περιορισμένο και ειδικό θεωρείται ή είναι το παρόν, τόσο ειδικό, περιορισμένο και ομοιότυπο θα προκύψει το μέλλον, εφόσον διατηρούνται οι συνθήκες.

Ο άνθρωπος ανατρέποντας την ιεράρχηση της φυσικής τάξης θεοποίησε τον εαυτό του. Αυτή η πλάνη πηγάζει από την «απαιδευσία» η οποία τον οδηγεί να ερμηνεύσει την «πρόοδο της τεχνικής» σαν εργαλείο κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φυσική τάξη.

Αφορμή για όλα αυτά τα γραφούμενα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η έκτακτη ανάγκη που προέκυψε από τους σεισμούς στα Ιόνια.

Η λεγόμενη «πολιτική προστασία» είναι το κύριο μέλημα ενός οργανωμένου συστήματος. Το επίθετο πολιτική δεν αναφέρεται στη δράση των πολιτικών αλλά στους πολίτες. Ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του σε ώρα ανάγκης δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η συνδρομή των πολιτών στην «κακιά ώρα» είναι ο σκληρός πυρήνας της έννοιας της κρατικής οργάνωσης. Πώς όμως μπορεί να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο όταν οι προθέσεις των πολιτικών είναι διάφορες από τις αναγκαίες; Το φαίνεσθαι, η άγρα ψηφαλακίων, η συκοφάντηση του πολιτικού αντιπάλου είναι τα κύρια μελήματά τους.

Είναι παράλογο να περιμένει κανείς συντονισμούς ενεργειών, ορθές αποφάσεις και ικανές ενέργειες από κάποιους που είναι μεν ανεκπαίδευτοι για τέτοιες καταστάσεις, αλλά προσανατολισμένοι δε για τελείως άλλους στόχους.

Μια τέτοια ευθύνη μπορεί να αναλάβει μόνον μια αρχή που η αποστολή της είναι η διαχείριση έκτακτων καταστάσεων. Στο γεωγραφικό τρίγωνο Στρόμπολι – Μαρμαράς – Γαύδος συμβαίνουν περίπου το 90% των σεισμών του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου. Και σαν σεισμόγονα περιοχή είναι αντίστοιχη της περιοχής Σουμάτρα – Φιλιππίνες. Τα Ιόνια νησιά είναι στο κέντρο αυτού του τριγώνου.

Ρωτάει ο αφελής, (που σαν παιδί έζησε τους σεισμούς του 1953) είναι δυνατόν μετά 60 χρόνια να συμβαίνει το ίδιο;

Η ευθύνη των πολιτών, οι οποίοι είναι συμπαθείς και άξιοι βοήθειας στην κακιά ώρα, δεν είναι μικρότερη των πολιτικών, γιατί αυτοί συντηρούν αυτό το σύστημα. Λέει η «ρημάδα» επιστήμη:

«Η επικοινωνία μεταξύ των στοιχείων ενός ανοικτού και αυτοργανούμενου συστήματος συντελείται με κυκλικό δεσμό σύζευξης. Αυτή η αμφίζευκτη επικοινωνία ολοκληρώνει τη σχέση και ορίζει τον τύπο της δομής του συστήματος».

Φαίνεται καθαρά από τις εικόνες της t.v. ότι δεν εφαρμόστηκε ο αντισεισμικός κανονισμός στις οικοδομές και αν έγινε, έγινε με λάθος τρόπους. Φαίνεται καθαρά επίσης ότι η επιδιορθώσεις που έγιναν μετά το 1980 ήσαν πλασματικές. Οι δρόμοι χωρίς αντιστηρίξεις και άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος.

Συμπέρασμα, απογοητευτικό, με ένα εξάρι να έρχεται όλο το νησί κάτω. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η αλήθεια για το μέλλον. Οι πολίτες έγιναν καταναλωτές, συνάθροισμα που ήδη έχει πάρει την μορφή μάζας, ανώνυμης, χειραγωγούμενης και καθοδηγούμενης, από ανίκανους να κυβερνήσουν αποτελεσματικά και χωρίς βία πολιτικούς.

Η Ευρώπη προοδεύει, έστω και μέσα από αυτό το πανάθλιο σύστημα της κυριαρχίας του κεφαλαίου, ακριβώς γιατί η αξιοκρατία, σχετική βέβαια και αυτή, είναι ο κύριος κανόνας που ορίζει τόσο τη δημόσια όσο και την ιδιωτική δραστηριότητα.