«LA NOUVELLE CUISINE » 1 /2/2014

 Ο πολιτισμός, για να είναι τέτοιος, πρέπει να δίνει τρόπους και απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα ή αιτήματα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Είναι δημιουργία στην καθημερινότητα , ολοχρονίς, όχι πάρεργο, χόμπι ή τουριστική ατραξιόν. Πολιτισμός δεν είναι μόνο η τέχνη, ο αθλητισμός, το θέαμα, η μόδα και οι δυνατότητες που παρέχει η μηχανή.

Ο πολίτης, που έχει περιέλθει στην κατάσταση του κατ’ εντολή ενεργούμενου καταναλωτή, έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα στην ελευθερία της θέλησής του από το «πνεύμα της εποχής». Έτσι γίνεται εύκολα θύμα της εκμετάλλευσης κι υποκείμενο της ασθένειας. Δε θέλει να αναπτύξει το πνεύμα του, δε θέλει να καλλιεργηθεί, δε θέλει να είναι ελεύθερος, καλύτερος, συμμέτοχος. Προτιμά τη διασκεδαστική ενασχόληση, τη σπατάλη του σωρευμένου πλούτου και χρόνου απ’ την εργασία άλλων των οποίων δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη, του αρέσει να χαίρεται την άνεση, την T.V., τα θεάματα, τα ψώνια, το κουτσομπολιό, την επίδειξη του πλούτου, το ταρατατζούμ, γενικά. Στερεί την ομορφιά στους άλλους, έχοντάς την στερήσει πρώτα στον εαυτό του.

Όλοι θέλουν να μπουν στο φως της δημοσιότητας, στο πλαίσιο, στο εκράν, στο πνεύμα της εποχής, στην τοιχογραφία, στο επίπεδο. Να γίνουν γνωστοί και διάσημοι, έτσι, δηλητηριάζουν, φαρμακώνουν τις αισθήσεις, τις καρδιές, τις ζωές των ανθρώπων. Αφήνουν πίσω τους σκουπίδια, αναφομοίωτα, άφθαρτα, χημικά και μέταλλα, που μολύνουν τη ζωή, τη γη και το νερό. Κάνουν τα σώματα άρρωστα και τα μυαλά ανίκανα.

Δεν είναι πολιτισμός η απόρριψη όσων δεν γίνεται εύκολα η οικονομική αποτίμηση, ούτε η αποκτήνωση του κέρδους, η μικρόνοια της επίδειξης, ο λαβύρινθος της ευκολίας και της φθοράς που προκαλεί η ωφέλεια, η χωρίς τέρμα ιστιοδρομία στο πέλαγος της πλάνης, ο ύπνος στο δίχτυ της Κίρκης, η άνεση που παρέχει το απαλείφον κομβίον, η μωροφιλοδοξία, η ανεπάρκεια, η χαζοεπίδειξη, το κολάι και το βόλεμα.

Μέσα σ’ αυτό το ξεδιάντροπο παραλήρημα που χαρακτηρίζει την εποχή μας, εκτός από τη θέση που καταλαμβάνει η μόδα, η γοητευτική σαγήνη, η επίδειξη του πλούτου και της βλακείας, βασική θέση καταλαμβάνει η διατροφική διαστροφή και κυρίως η λεγόμενη « nouvelle cuisine », η νέα κουζίνα!

Η ενδημική ασθένεια των Ελλήνων, αρχαίων και νεότερων, περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά κλινικών εικόνων από μηδίζοντες έως αμερικανίζοντες και ευρωπαΐζοντες. Το σύμπλεγμα της επαρχιώτικης στέρησης είναι ευρύτατα διαδεδομένο, κατάσταση που γίνεται οξεία και επικίνδυνη όταν συνδυάζεται με την κληρονομική μόλυνση της επιδειξιομανίας  και της μωροφιλοδοξίας.

Παρακολουθούμε ότι η μαγειρική, οι « chef », οι ειδικοί της γεύσης στερεών και υγρών και οι κάθε είδους « experts » έχουν γίνει θέαμα και ανάγνωση καθημερινή. Τηλεόραση, κινηματογράφος, έντυπα, εκδηλώσεις, φεστιβάλ και άπειρα άλλα γεμίζουν τους κενούς εγκεφάλους των χορτάτων γαστέρων.

Θαυμάζουμε, χορτάτοι εμείς, χωρίς να ντρεπόμαστε γι αυτούς που δεν έχουν, ούτε ψωμί, ούτε νερό στη χώρα μας, κυρίως όμως για τα εκατομμύρια των πεινασμένων σ’ όλον τον κόσμο.

Ένα όργιο εδεσμάτων, η εκμετάλλευση του ενστίκτου, σε ποικιλία χρωμάτων, ποσοτήτων κ.λ.π.

Είναι δύσκολο άραγε για κάποιον σημερινό άνθρωπο που έχει πάει σχολείο, γνωρίζει να διαβάζει και να γράφει, έχει κινητό και αυτοκίνητο και τόσα άλλα, είναι δύσκολο να καταλάβει ότι όλο αυτό το όργιο γύρω από το ιερό φαγητό, δεν είναι τίποτε άλλο από εκπαιδευτικό σεμινάριο στην άφρονη κατανάλωση;  Η αφθονία που προσφέρεται στους σύγχρονους ναούς του Μολώχ, τα super market δηλαδή, έκανε απαραίτητα τα μαθήματα αυτά. Τι νόημα εξάλλου θα είχε η έκθεσή τους εάν όλα αυτά τα προσφερόμενα τρόφιμα δεν ξέρει κάποιος πώς να τα χρησιμοποιήσει; Έτσι εγκλίθηκαν οι απειράριθμοι chef, ως «πράκτορες», να διδάξουν τον αμαθή λαουτζίκο.

Άλλος λόγος για την υπερπροσφορά είναι το παγκόσμιο χωριό, η κατάργηση των εθνικών συνόρων, η ελεύθερη αγορά κ.α.. Χρησιμοποιείται μια φιλοσοφία, του gourmet θα την έλεγα, ανάλογη με την φιλοσοφία του fitness και του look, όπως και πολλές άλλες. Η θρέψη περιορίζεται σε γεύση και θέαμα. Άπειρες βλακώδεις συστάσεις, συνταγές και συμβουλές.

Η νεοφιλελεύθερη κουζίνα της ελεύθερης αγοράς καθρεπτίζεται στους επαίσχυντους διαγωνισμούς των υποψηφίων chef, με τους ανεκδιήγητους κριτές και δασκάλους και το βασικό μάθημα της υποταγής στο σύστημα για όλους όσους θέλουν να μάθουν, να εργαστούν ή να «απασχοληθούν» όπως χαρακτηρίζει η «νέα τάξη» ή η «νέα κουζίνα» την εργασία.

Χιλιάδες ώρες θέασης οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για αληθινή πληροφόρηση σχετικά με τα προϊόντα, την διατροφή σαν αξία τόσο της συντήρησης της ζωής όσο και της υγείας.