Ο Επίτροπος (8/3/2104)

 Η αδιάντροπη υποκρισία, για τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, από τους κυρίαρχους των Βρυξελλών, έφεραν στη μνήμη ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει πριν από δέκα χρόνια στον «Ερμή».

Η κίνηση και οι χειρονομίες, ταιριαστές με το αξίωμά του, συγκρατημένος, ευπρεπής, μετρημένος. Δεν είναι εξάλλου μικρό πράγμα να είσαι επίτροπος «υπεύθυνος για τους άλλους και τον πόλεμο» του Μεγάλου βασιλείου. Από μικρός είχε ασκηθεί στην τέχνη των μεγάλων λόγων π.χ. «ο σεβασμός στη δημοκρατία» ή «το κράτος δικαίου» και είχε εντρυφήσει στην επιστήμη της πολιτικής υποκρισίας π.χ. «τα δικαιώματα  του ανθρώπου» ή «η προστασία των μειονοτήτων» κ.λ.π.

Το Μεγάλο βασίλειο έχει μια πρωτοφανή ιδιομορφία, τουτέστιν δεν έχει βασιλέα. Ονομάζεται βασίλειο γιατί οι αρχές κάτω από τις οποίες κυβερνιέται είναι πράγματι βασιλικές, δηλαδή απαραβίαστες και αδιαμφισβήτητες.

Το μέγιστο κέρδος, το άστοργο ψεύδος, η ασυγκίνητος υποκρισία, η απαθής λογική, η εκμετάλλευση του άλλου, η άπειρος ποσότητα και οι ανάλγητοι αριθμοί. Αυτές οι επτά αρχές βασιλεύουν, γι αυτό από πολλούς, με κακεντρέχεια βεβαίως, ονομάζεται «το Επτάπληγο βασίλειο».

Κυβερνήτες γίνονται, και δεν είναι λίγοι, όσων η σκέψη και η δράση κυριαρχείται απ’ τις επτά βασικές αρχές. Εκλέγονται με κλήρο, αλλά και επιλέγονται κατά προτίμηση κάθε τέσσερα χρόνια. Αυτοί οι κληρωμένοι ή επιλεγμένοι κυβερνούν το  βασίλειο εφαρμόζοντας όλα όσα υπαγορεύουν οι βασικές αρχές.

Το συμβούλιο αυτό των επιτρόπων επιλέγει έναν προϊστάμενο, ισότιμο κατά τα άλλα. Υπάρχει και βουλή εκλεγμένων αντιπροσώπων των λαών που συναθροίζονται στο Μεγάλο βασίλειο. Δεν έχουν όμως καμία εξουσία στη δράση και στις αποφάσεις, απλώς δίνουν μια δημοκρατική πινελιά στο τοπίο.

Πολίτες του Μεγάλου βασιλείου θεωρούνται και οι κάτοικοι και οι υπήκοοι. Κάτοικοι είναι αυτοί που ζουν από την εργασία τους χωρίς άλλη ιδιοκτησία πέραν ίσως της κατοικίας τους. Κάτοικοι επίσης θεωρούνται οι πτωχοί, οι άνεργοι, οι αδύνατοι, οι έγχρωμοι, γενικά όλοι αυτοί που δεν κατάφεραν ή δε θέλησαν ν’ ασπαστούν τις βασικές αρχές. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν κι όλοι όσοι από κοντινές ή μακρινές χώρες ψάχνοντας να βρουν στον ήλιο μοίρα έκαναν το λάθος να κατευθυνθούν δυτικά, ενώ ως γνωστό η μοίρα του ήλιου καθορίζεται στ’ ανατολικά.

Οι υπήκοοι, είναι σα να λέμε οι προνομιούχοι, ασπάζονται τις βασικές αρχές και απ’ αυτούς προέρχεται αυτό που λέμε ιθύνουσα τάξη. Στην πλειοψηφία αποσυρμένοι και βυθισμένοι σε μια ηλιθιότητα που προέρχεται από την ευμάρεια και τον πλούτο που έχει συσσωρευτεί από την εκμετάλλευση των κατοίκων και την καταλήστευση των κοντινών ή μακρινών βασιλείων.

Παρ’ όλη την αποχαύνωση που επικρατεί, πάρα πολλοί, κάτοικοι και υπήκοοι δεν καταφέρνουν να τηρούν συνεχώς τις βασικές αρχές, κάποιες απ’ αυτές ή και όλες. Αυτοί οι τελευταίοι, δηλαδή αυτοί που αποτυγχάνουν αλλά και εκείνοι που συνειδητά έχουν σαν αρχές τους, άκουσον-άκουσον, τις τελείως αντίθετες, απομονώνονται, το λένε με κομψό τρόπο, «τίθενται στο περιθώριο του συστήματος». Αν ήταν στο χέρι των επιτρόπων θα τους απομόνωναν περισσότερο. Π.χ. «στρατόπεδα πολιτικής προσαρμογής» ή «περιφερειακές μονάδες εργασίας για την κοινωνική ένταξη». Τέτοιες λύσεις όμως είναι νωρίς να επανεφαρμοστούν αφενός και αφετέρου προς χάριν της ακύμαντης ευδαιμονίας πρέπει να διατηρούνται τα δημοκρατικά προσχήματα. Το περιθώριο είναι η καλύτερη λύση προς το παρόν. Εξ άλλου τελική λύση για το ζήτημα αυτό, όπως αποδείχθηκε δεν υπάρχει. Αυτή η κακοποιός αληταρία πάντα βρίσκει τρόπο να επιβιώνει.

Η ευσυνειδησία, η ντροπή, η ευαισθησία, η αλληλεγγύη κ.α., είναι απαράδεκτες αδυναμίες καθώς και η ολιγάρκεια και η φιλαλήθεια κυρίως όμως η αξιοπρέπεια.

Ο επίτροπος γίνεται έξαλλος όταν βρεθεί αντιμέτωπος με την αξιοπρέπεια. Παθαίνει ένα είδος υστερικής ή μάλλον μανιακής κρίσης, κτυπιέται στο πάτωμα και τους τοίχους, βρίζοντας ακατονόμαστα σ’ όλες τις γλώσσες και τα ιδιώματα που μιλιούνται στο Μεγάλο βασίλειο, μουγκρίζει σα βόδι, σχίζει τα ρούχα του, βγάζει αφρούς απ’ το στόμα και τη μύτη και κλάνει πορδές βροντώδεις με απαίσια οσμή σαπίλας. Όλα αυτά κυκλοφορούν σα φήμες, τίποτε δεν είναι βέβαιο.

Το αξίωμα του επιτρόπου εκτός από τη μεγάλη τιμή και τα οικονομικά ωφελήματα που συνεπάγεται, είναι κυρίως η επιβράβευση της δραστικής και έμπρακτης αφοσίωσης στις αρχές. Οι αγώνες και οι προσπάθειες πολλών ετών ανταμείβονται με τέτοια αξιώματα.

Ο επίτροπός μας, προέρχεται από εύπορη οικογένεια που και αυτή έχει τιμήσει τις βασικές αρχές. Κάτω από την προστασία αυτής της οικογένειας και της τάξης στην οποία ανήκει, σπούδασε σα νέος, στα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα του μεγάλου βασιλείου. Διέπρεψε παντού, αρίστευσε σ’ όλα τα μαθήματα  του αρνητισμού, αυτά δηλαδή που αρχίζουν από Α (απανθρωπιά, αναισθησία, απονιά, αναλγησία, αστοργία, ασπλαχνία, απάθεια, ασυγκινησία και αδιαφορία). Σε νεαρή ηλικία και αφού υπέστη την τελετουργική διαδικασία πίστης στις βασικές αρχές (διαδικασία παραπλήσια με αυτή των ιπποτών του Ναού) εισήλθε στον πολιτικό βίο, όπως εξάλλου συμβαίνει με τους περισσότερους αξιωματούχους του Μεγάλου βασιλείου.

Στη μορφή ομοιάζει με κινούμενο χοιρομέρι. Μάζα πρωτεΐνης αποστεωμένης και απονευρωμένης. Το δειλό ροζ χρώμα της επιδερμίδος και το περιφερειακό λίπος, δείγματα της ευτραφούς καταναλωτικής καταγωγής και ευζωίας έχουν συντηρηθεί τέλεια με ατμοβρασμό (στους 55^ο) και χλωριούχο νάτριο. Σα μυρωδικά χρησιμοποιούνται διάφορα, εξαιρετικής ποιότητας, αποσμητικά, μεταξυριστικά, σάπωνες κ.α.

Στη στάση του υπάρχει εκείνη η χαρακτηριστική, στους μεγάλους πολιτικούς, απουσία εκδήλωσης συναισθήματος, αφού στο Μεγάλο βασίλειο εκτιμάται μεγάλως η ψυχρότης και η ακαμψία.

 Ο επιστημονικός ορισμός του ανθρώπου στο μεγάλο βασίλειο αναφέρεται σε λογικό ζώο. Ο επίτροπος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα κλωνικό κατασκεύασμα αφού η λιπαρά ηρεμία της σάρκας γνωρίζει μόνον το πρόγραμμα που του εμφύτευσε ο κατασκευαστής. Ένα κινούμενο συντηρημένο πτώμα, με σχετική υγρασία μόνη διαφορά εξάλλου από μια κινούμενη και ομιλούσα μούμια.

Φασίστας και κρυφοναζί, εκείνου του ιδιόμορφου τύπου που μασκαρεύεται κάτω από το πρόσωπο της ευπρέπειας, του υπερασπιστή της κακοποιημένης δημοκρατίας, προσωπείο που χρειάζεται πολύ επιδέξιο συνομιλητή ή ειδικές συνθήκες για να αποκαλυφθεί.

Είναι πασίγνωστο και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τα φασιστικά φρονήματα δεν είναι πολιτική ή κοινωνική ιδεολογία, όπως πιστευόταν παλαιά, αλλά ψυχική ασθένεια από ποικίλα αίτια διαστρέβλωσης του «βασικού εγωισμού», με μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων κυρίως στη συμπεριφορά και στη δράση γενικότερα. Γι αυτό εξάλλου η φασιστική συμπεριφορά εμφανίζεται σ’ όλες τις πολιτικές και κοινωνικές ομάδες και δεν αφορά μόνον κάποιο συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο. Παρ’ όλα αυτά, η άποψη αυτή όχι μόνον δεν είναι αποδεκτή από τους επιστήμονες του Μεγάλου βασιλείου, αλλά αντιθέτως η στρέβλωση αυτή του εγωισμού  εκτιμάται ως ιδιαιτέρως θετική.

Ο επίτροπος απεχθάνεται πλείστες όσες κατηγορίες ανθρώπων (πόρνες, ομοφυλόφιλους, μουσουλμάνους, εβραίους, τσιγγάνους, διανοούμενους, κλέπτες, ναρκομανείς κ.λ.π.) κυρίως όμως τους πτωχούς, τους αδύνατους, στους οποίους περιλαμβάνει τους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες, και τους κομμουνιστές. Γι αυτούς τους τελευταίους η απέχθειά του γίνεται κάτι μεταξύ φθόνου και μίσους.
Απορεί μονίμως με τους υπόλοιπους επίτροπους που υποστηρίζουν ότι η νόμιμη παρουσία τους γίνεται ένα ισχυρό άλλοθι για όλα όσα το Μεγάλο βασίλειο κατηγορείται, θεωρούν ότι η νομιμότητα των κομμουνιστών είναι απαραίτητη στο δημοκρατικό σκηνικό της παράστασης, εφ όσον βεβαίως είναι φρόνιμοι1. Αν ήταν στο χέρι του θα τους είχε θέσει εκτός νόμου, πράγμα που προσπαθεί να κάνει στα κρυφά και στα φανερά, θα μπορούσε κιόλας να ‘χει ξεπαστρέψει τους πιο άταχτους.

Βέβαια, δεν πρέπει να βιαστούμε και να τον κρίνουμε αυστηρά γιατί ο καημένος ο κ^ος επίτροπος παρ όλες τις σπουδές του και τα αξιώματά του δεν είχε ο δυστυχής όλες αυτές τις εμπειρίες από τις οποίες η πρωτεϊνική μάζα θεοποιείται και γίνεται άνθρωπος. Δεν έχει μείνει άσιτος και άστεγος, ούτε πρόσφυγας έχει γίνει στην ίδια του την πατρίδα. Ποτέ δεν υπήρξε άνεργος ούτε μονάδα στην εξευτελιστική ουρά του επιδόματος, ούτε απολύθηκε ή αδικήθηκε από εργοδότη. Δεν τον εξέτασε γιατρός με συμπεριφορά χωροφύλακα ούτε στάθηκε άρρωστος στην ουρά για να εξασφαλίσει τα φάρμακά του. Δεν του σκότωσαν τη μάνα, τον πατέρα, τα παιδιά, δε βιάσανε τη γυναίκα του ή την αδερφή του. Δεν έκλαψε ποτέ από οργή και ανημποριά μες τη βροχή. Οι ροζ παχουλές παλάμες του δε μάτωσαν στη δουλειά από το εργαλείο ή την πέτρα. Δεν κουβάλησε ποτέ άλλο  βάρος εκτός από τη φινετσάτη φορεσιά του. Δεν τον πέταξαν από σπίτι, για τα χρωστούμενα, ούτε ξεφτιλίστηκε ποτέ παρακαλώντας για δουλειά ή την τροφή των παιδιών του. Δεν αισθάνθηκε ποτέ το πνίξιμο της αδικίας στο λαιμό, ένα ξεχωριστό αίσθημα που πιέζει τα μάτια προς τα έξω για να βγουν τα δάκρυα και τα δόντια και οι γροθιές σφίγγουν με τρίξιμο, από μόνα τους, αυτόματα.

Δε σε πλήρωσαν ποτέ, επίτροπέ μου, για δώδεκα ώρες εργασίας με λιγότερα απ’ όσο κάνει η τροφή των σκύλων σου. Δεν έφαγες ποτέ υπολείμματα φαγητών που κάποιοι χορτάτοι άφησαν, δε σε κατέδωσε παπάς, δε σε έδειραν ανώμαλοι βασανιστές χαριεντιζόμενοι για τα παθήματά σου. Δεν ονειρεύτηκες ποτέ την ελευθερία γιατί τη φοβάσαι, ούτε φαντάστηκες πώς είναι η ισότητα, γιατί είσαι ο καλύτερος, ούτε υποψιάστηκες την αδελφοσύνη, γιατί είσαι μοναδικός.

Για όλα αυτά που δεν ένοιωσες και δεν ξέρεις σεβαστέ μου κύριε επίτροπε, είσαι ζώον σκέτο, ούτε καν λογικό!

---

[1] Στα δέκα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη δημοσίευση του κειμένου, πολλά έχουν αλλάξει. Η άκρα δεξιά, κομψός τρόπος αναφοράς για την φασιστική και ναζιστική ιδεολογία, σ’ όλο το μεγάλο βασίλειο, σαν ιδεολογία αλλά και νοοτροπία συμπεριφοράς, έχει αυξηθεί. Οι αιτίες πολλές. Ήδη στις βαλτικές επαρχίες του βασιλείου αλλά και στο μαγυαρικόν «θέμα» οι κομμουνιστές, αλλά και τα σύμβολά τους, σφυριά, δρεπάνια κι αστέρια κόκκινα, έχουν τεθεί εκτός νόμου.