Ο μικρός «μοντέρνος» κόσμος μας (12/4/2014).

Το κυρίως μήνυμα που εκπέμπει την προεκλογική περίοδο το σύστημα προς τα υποκείμενά του στοιχεία είναι ότι το μόνο άξιο είναι ο αγωγός, το κανάλι που λέμε. Η παραγωγή ή δημιουργία νοήματος ή τέλος πάντων πολιτικής σκέψης δεν περιλαμβάνεται στο λογισμικό του συστήματος. Η πληροφορία (σημ: το φέρον το πλήρες) όπως γίνεται αντιληπτή από το κατεστημένο δεν περιέχει ούτε παιδεία και συνεπώς ούτε μνήμη. Περίτρανα επιβεβαιώθηκαν κάποιοι ελάχιστοι, που ακόμη σκέπτονται, όταν λένε ότι η ηλεκτρονική επικοινωνία είναι ένα μηχανιστικό γραμμικό σχήμα στο οποίο κάθε «καινοτομία» διαχέεται από πάνω προς τα κάτω και από το κέντρο προς την περιφέρεια. Η πολιτική και γενικότερα ο πολιτισμός σερβίρεται ως υπηρεσία προς τους αποχαυνωμένους καταναλωτές. Χωρίς επιστροφή.

Η παρέλαση των παραθυρόβιων μου έφερε στο μυαλό την τράπουλα που τύπωσε ο Μπους με τους καταζητούμενους συνεργάτες του Σαντάμ. Βέβαια, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων, η σκέψη αυτή υπαγορεύτηκε από το σχήμα των παραθύρων (σημ: windows). Σαν τραπουλόχαρτα εμφανίζονταν πότε στον ένα δίαυλο πότε στον άλλο, στα χέρια των εικονόπληκτων τηλεπαρουσιαστών (σημ: πληγέντων από την ίδια την εικόνα τους, αν προσέξετε, ούτε τρίχα δεν παραβιάζει το περίγραμμα του ειδώλου τους), βεβαίως πάντα το μοίρασμά τους ήταν στημένο (σημ: chiqué ).

Παίκτες από το «life style» και από το «new age» ή ένας και ένας ή και τρεις - τρεις. Ένας δίαυλος κρατικός, αν θυμάμαι σωστά, παρουσίασε και δύο απλούς πολίτες με την πρόθεση να βάλουν ερωτήσεις. Έμειναν οι δυστυχείς σαν στήλες άλατος, αφού οι πολιτικοί όση ώρα τους διέθεσαν, διαπληκτίζονταν αλληλοκατηγορούμενοι ως μπουρδολόγοι οι μεν και αρπαχτάριοι οι δε. Αλίμονο οι πολιτικοί μας δε γνωρίζουν να ακούν, ενώ δείχνουν να γνωρίζουν τα πάντα. Αγνοούν ότι ο λαός τους έστειλε όπου τους έστειλε σαν αντιπρόσωπους της θέλησής του, και επιμένουν να νομίζουν ότι ο λαός τους επέλεξε επειδή γνωρίζουν.

Σ’ όλη αυτή την περίοδο στους δίαυλους (σημ: δεν χρησιμοποιώ την λατινικής προέλευσης λέξη canalis γιατί εκτός από αύλαξ σημαίνει και οχετός), δεν εμφανίστηκε ούτε σαν δείγμα διανοούμενος τις, ούτε εργαζόμενος τις. Πράγμα πολύ παράξενο σα να επρόκειτο για μια χώρα όπου ουδείς εργάζεται, ούτε με το πνεύμα, ούτε με τα χέρια. Εύλογη ερώτηση: «αν πράγματι δεν εργάζεται κανείς, από πού θα προέρθει η αναμενόμενη ευημερία και η αίγλη;» (σημ: welfare and glamour).

Το πολιτικό γίγνεσθαι περιορίστηκε ανάμεσα σε δύο μόνον κατευθύνσεις που στην ουσία είναι μία. Η πρώτη και πλέον συντηρητική, αυτή του «life style», πολύ περιποιημένη πράγματι, εκπροσωπεί την θεώρηση ότι τα πάντα δεν είναι τίποτε άλλο από την εικόνα τους. Ο καθείς μπορεί να παριστάνει ό,τι θέλει, ενώ σαν υπέρτατη αξία είναι το κέρδος, «αδιάφορως πόθεν προέρχεται». Η άποψη αυτή δέχεται την ταξική διαφορά, την θεωρεί μοιραία (σημ: «ποιος σου φταίει αν γεννήθηκες έτσι;»).

Γενικώς, δέχονται κάθε νεωτερισμό, αρκεί να  συντελεί στο κέρδος [περιλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα του κιτσαριάτου (σημ: αυθαιρεσία που αφορά στο τμήμα του πληθυσμού με αισθητική απαιδευσία)].

Κυρίως όμως χαρακτηρίζονται από ένα σχιζοειδούς τύπου λογισμικό μπροστά και πίσω (σημ: πρόοδος και συντήρηση). Από την άλλη πλευρά η ολιγότερο  συντηρητική άποψη εκπροσωπείται από την τάση «new age» όπου είναι πιο πονόψυχη, δεν αρνείται την παγκόσμια εκμετάλλευση, την «ελεύθερη» αγορά, (σημ: δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερη αγορά), γιατί μόλις γίνει ελεύθερη παύει να είναι αγορά, και γίνεται ληστεία! Ούτε αρνείται το παγκόσμιο χωριό, την ομοιομορφία κ.λ.π. αλλά πρεσβεύει τον πολυπολιτισμό (σημ: fusion).

Οι δύο αυτές τάσεις, που η μία είναι προέκταση της άλλης, περιλαμβάνουν στους υποστηρικτές τους (σημ: όχι στους οπαδούς ή στους ψηφοφόρους) μεγάλο τμήμα του κιτσαριάτου, σχεδόν όλους τους τεχνομπουρζουάδες, ψευτογνώστες, κακοτέχνες, προγονόπληκτους, σνομπαριστές, αυτοκακόμοιρους, σπονσοράριους και μιζάριους, τεχνόπληκτους και μανατζάριους (σημ: καταφεύγω σε αυτές τις γλωσσικές αυθαιρεσίες γιατί η ελληνική γλώσσα, ως γλώσσα αριστοκρατών, δεν περιέχει λέξεις για αυτές τις κατηγορίες ιδιωτών).

Κανείς δεν μας είπε τι θα γίνουν όλοι αυτοί που δε θέλουν να τους αλέσει το «fusion» του κοκακολάδικου πολιτισμού.

Δεν τους είπε κανείς ότι η εκμετάλλευση ενός συστήματος προκειμένου να κυριαρχήσουν ορισμένες μόνον ιδέες χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα της εξουσίας που διαθέτει το σύστημα, προδιαγράφει, εξαρχής την απώλεια του ίδιου του συστήματος (σημ: αμήν και πότε).

Στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί εν ζωή μια δημοκρατία με κατάργηση ή κατάχρηση του κοινού συμφέροντος. Η κατάχρηση της εξουσίας προς αυτή την κατεύθυνση θα μετατρέψει τους πολίτες σε συνενόχους.

Παραφράζοντας τον αλησμόνητο δικτάτορα «αν οι μισοί Έλληνες εκμεταλλεύονται τους άλλους μισούς, ποιοι θα εκμεταλλευτούν τους εκμεταλλευτές;» (σημ: «αν οι μισοί Έλληνες παρακολουθούν τους άλλους μισούς, ποιοι θα παρακολουθούν τους παρακολουθούντες;» Ερώτημα που έβαλε ο δικτάτωρ στην περίφημη περί γύψου ομιλία του, ενώπιον των ακαδημαϊκών, οι οποίοι τον άκουγαν σαν χάνοι και αντί να τον γιαουρτώσουν τον χειροκρότησαν).

Η απάντηση βέβαια στο σημερινό ερώτημα είναι εύκολη γιατί η εκμετάλλευση πλέον δεν έχει σύνορα και διαπλέκεται σαν δίχτυ (σημ: net) που τυλίγει όλον τον πλανήτη.

Ανάμεσα στο πρωτόγονο αμάρτημα της υπερβολικής επιτυχίας και στην τιμωρία που επιβάλλει η ζηλόφθονη θεότητα (σημ: Νέμεσις), παρεμβάλλεται ένας δεσμός ηθικού χαρακτήρα. Η απώλεια αυτού του δεσμού, η επιτυχία δηλαδή, παράγει τον κόρο, (σημ: την αυταρέσκεια του ανθρώπου που έχει επιτύχει υπερβολικά) και αυτός με την σειρά του γεννά την ύβριν, δηλαδή, αλαζονεία στις πράξεις, στα λόγια, ακόμη και στην σκέψη.

Η κοινωνία των ανθρώπων, διαφορετικά απ’ ότι τα φυτά, εκφράζει τη δυνατότητα προσαρμογής στο περιβάλλον, όχι μόνον εξαιτίας των χρωμοσωμάτων αλλά κυρίως διαμέσου της πολιτιστικής ικανότητας, εννοούμενης στην πιο πλατειά μορφή της, δηλαδή, παιδευτικά, ηθικά, πολιτικά, νοητικά, δημιουργικά κ.λ.π..

Αν μια κοινωνία δεν είναι σε θέση να κατανοήσει και να διαχειριστεί τις αλλαγές και τους μετασχηματισμούς της, αργά ή γρήγορα θα μπει σε κρίση. Η ανισορροπία σήμερα οφείλεται κύρια στην ανικανότητα κατανόησης και διαχείρισης.

Η διανόηση γίνεται συνεχώς πιο ακατάλληλη να παίξει τον ρόλο της, δηλαδή να συγχρονίζεται με τις αλλαγές αλλά και να τις κατευθύνει. Ο αυτοσκοπός ήταν πάντα ξένος του ελληνικού πολιτισμού.

Οι αρχηγοί του «life style» μιλάνε για δημοκρατία της διαφάνειας, οι άλλοι του «new age» για ηλεκτρονική δημοκρατία. Κατά τον Αριστοτέλη, δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία κατέχουν οι πένητες (σημ: έτσι η σύγχυση καθίσταται πλήρης).

Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας; Θα μου πει κάποιος, υπάρχει και η αριστερά. Σε παλαιά τηλεοπτική εμφάνιση εν μέσω προεκλογικού ορυμαγδού, ο εθνικός σκηνοθετόπουλος, μακαρίτης πλέον, σε ερώτηση του σεβαστικού δημοσιογράφου (σημ: του απηύθυνε τις ερωτήσεις ως σε δεσπότη) απάντησε ότι αριστερός σήμερα είναι όποιος ονειρεύεται. Ελπίζω ότι εννοούσε τουλάχιστον ξαπλωμένος και όχι όρθιος.