Δεξιές κι αριστερές συμ-μετοχές (5/4/2014)

Πάρα πολλές φορές, κυρίως στις προεκλογικές περιόδους, δημιουργείται μια σύγχυση γύρω από τα ζητήματα της πολιτικής αλλά και σε σχέση με την ίδια την ουσία της.

Η σύγχυση αυτή προέρχεται από δύο πηγές. Η πρώτη και κυριότερη από άγνοια περί την πολιτική. Η δεύτερη από πρόθεση των ενδιαφερομένων, πρόθεση που λειτουργεί σαν κίνητρο για την κατάκτηση της εξουσίας, το ατομικό όφελος. Έχει γίνει σχεδόν κοινή συνείδηση ότι η πολιτική είναι μία, αυτή της εξουσίας. Λάθος μέγα, και μια από τις αιτίες για τα περισσότερα δεινά από τα οποία πάσχει η σύγχρονη κοινωνία. Η πολιτική ασκείται και εκτός εξουσίας. Συνήγορος αυτής της άποψης είναι η κοινή πηγή, ετυμολογική αλλά και εννοιολογική, της πολιτικής, του πολιτισμού, του πολίτη και της πόλης. Όλες αυτές οι λέξεις προέρχονται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα πολέω, που σημαίνει ανακατεύω, δηλαδή πολιτική στη βάση της σημαίνει τους τρόπους με τους οποίους σχετίζονται τα πράγματα. Σ’ αυτό δηλαδή, που είναι σε πρώτη θέαση ο κόσμος.

Οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, οι σχέσεις των ανθρώπων με το φυσικό και τεχνητό περιβάλλον και τέλος η σχέση των ανθρώπων με την φυσική ή τεχνητή νοητική τους ικανότητα.

Η Κλωθώ, μια από τις τρεις μοίρες, καταφέρνει πολλές φορές την πλέξη να την εμφανίσει σαν πλοκή κι έτσι σε απλά ζητήματα ν’ αναζητούνται διέξοδοι μέσα από πολύπλοκες και περισπούδαστες αναλύσεις.

Οι πολίτες αλλά και οι πολιτικοί σε σύγχυση. Βέβαια, δεν είναι μόνο δικό τους το φταίξιμο, αφού, όσοι θρέφουν την σύγχυση, φροντίζουν να συντηρούν με κάθε τρόπο να την συντηρούν, μέσω του τρόπου που ασκούν την πολιτική, των αναλύσεων, της «ενημέρωσης», των εξαγγελιών και των «δημοσκοπήσεων».

Ο στόχος κοινός, η υφαρπαγή της ψήφου, ελάχιστου και μοναδικού εναπομείναντος δικαιώματος του πολίτη, με σκοπό την νομή της εξουσιαστικής ισχύος, είτε ως πρωταγωνιστές, είτε ως κομπάρσοι.

Λόγοι και όροι που χρησιμοποιούνται από τις εξέδρες ή τα τηλε-παράθυρα, κατά πάγια παράδοση τω εραστών της εξουσίας, χωρίς ποτέ να ορίζεται το νόημά τους και η πρακτική επίπτωση της δυναμικής ή της εφαρμογής τους.

Το προκύπτον ερώτημα είναι αν πράγματι γνωρίζουν τι σημαίνουν στην πραγματικότητα όλα αυτά και από πρόθεση τα αφήνουν ανεξήγητα ή αν δεν γνωρίζουν και απλώς χρησιμοποιούν σαν παπαγάλοι ό,τι φτάνει σαν απόηχος, εδώ στην μικρή Ελλάδα, από τα μακρινά κέντρα της παγκόσμιας εξουσίας, και στις δύο περιπτώσεις, και  με επιεική διάθεση μπορούν τουλάχιστον να χαρακτηριστούν επικίνδυνοι.

Όπως ο πλούτος δεν εξασφαλίζει ούτε την παιδεία ούτε την αισθητική, έτσι και η ελληνική γλώσσα δεν εξασφαλίζει σε όποιον τη χρησιμοποιεί τη μετάδοση των νοημάτων. Οι λέξεις αποκτούν συνθηματικό χαρακτήρα, η λειτουργία του εγκεφάλου γίνεται αυτοματική, η συμπεριφορά, ρομποτική.

Αν εξαιρεθούν τα διάφορα παλιομοδίτικα και χιλιοειπωμένα, τα οποία ρετουσαρισμένα σερβίρονται τηλεοπτικά ως νέα, από τους διάφορους υποψηφίους, ειδικούς και άλλους παρατρεχάμενους, τίποτα ουσιαστικό δεν ειπώθηκε. Πολλές φορές αναρωτιέται ο αφελής, αν όσοι κατασκευάζουν τις πολιτικές διαφημίσεις, πιστεύουν ότι αυτές οι γελοιότητες μπορούν να πείσουν, και αν πράγματι μπορούν, γιατί χρειάζεται όλος αυτός ο θόρυβος αφού η νοητική ικανότητα όποιου πεισθεί από αυτές θα πρέπει να είναι σχεδόν μηδενική. Εκτός αν η πολιτική έχει γίνει εμπορικό αγαθό. Το ίδιο το νόημά της έχει εκπέσει αφού ταυτίζεται με πρόσωπα κι όχι με ιδέες, κατευθύνσεις, προγράμματα, στόχους, σχεδιασμούς.

«Συμμετοχική δημοκρατία», νέα καραμέλα, λες και υπάρχει δημοκρατία αν δεν είναι συμμετοχική. Ποια όμως συμμετοχή; Στο ζύμωμα των ιδεών, στο σχεδιασμό, στις αποφάσεις, στην άσκηση της εξουσίας. Η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την εκλογική διαδικασία. Όλοι οι νόμοι που ψηφίστηκαν για δημοκρατικό άνοιγμα στην τοπική αυτοδιοίκηση έμειναν ανενεργοί. Λαϊκές συνελεύσεις , δημοτικές και νομαρχιακές, συμβούλια γειτονιάς και αγροτικής περιφέρειας κ.λ.π., ανύπαρκτα όλα. «Νέα εποχή», εξευγενισμένος όρος, αντί νέα τάξη. Επειδή οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού, του προτεσταντικού καπιταλισμού δηλαδή, ανακάλυψαν ότι η νέα τάξη ήταν εφεύρημα ιδεολογικό του ναζισμού, άλλαξαν την μετόπη σε «νέα εποχή». Κάθε νέα εποχή προκύπτει από την κίνηση και τις συγκυρίες και δεν επιβάλλεται από τα πάνω. Αλλιώς,  είναι «νέο καθεστώς». Τώρα έχουμε όσμωση των «νεοφιλελεύθερων» με τον σοσιαλισμό. Ο φιλελευθερισμός και η «νέα» εκδοχή του δεν είναι τίποτε άλλο από τον πιο άγριο καπιταλισμό. Ο χαρακτήρας του είναι πειραματικός συγκερασμός των παλαιών απόψεων του καπιταλισμού της βιομηχανικής εποχής με τις νέες ανάγκες που προκύπτουν από την νέα τεχνολογία, τη νέα φτώχεια, την μετακίνηση των πληθυσμών κ.α.. Γι αυτό επικαλούνται και το τέλος των ιδεολογιών. Η ατομική ελευθερία που δήθεν υπερασπίζονται είναι το τυράκι στη φάκα. Η «νέα εποχή» είναι εναντίον του κοινωνικού κράτους και η επαγγελόμενη  ελευθερία του ατόμου αντισταθμίζεται με αυταρχική κυβέρνηση, αντιλαϊκά μέτρα, βίαιη και ισχυρή εξουσία. Πώς θα γίνει η σύμφαση μεταξύ των αντιφάσεων που κρύβονται πίσω από την ατομική ελευθερία και την συλλογική κοινωνία; Είναι άραγε τόσο απλοϊκοί στη σκέψη θεωρώντας ότι «Φτάνει να τα βάλουμε μαζί στην κατσαρόλα και το φαΐ θα γίνει». Πίσω από τους αρχιερείς του νεοφιλελευθερισμού υπάρχει ένα ολόκληρο παγκόσμιο σύστημα και η σύνθεση θα γίνει σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ας μην απατώνται οι αφελείς που λέγουν ότι αυτοί είναι μόνον λίγοι και εμείς πολλοί. Λίγοι που έχουν πίσω τους μια παγκόσμια δύναμη. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί επιτρόπων. Να μην απατώνται οι αφελείς από την ταμπέλα της «φιλελευθερίας». Το άτομο των φιλελεύθερων είναι μια αφαίρεση, είναι απρόσωπο, στην ουσία είναι δημιούργημα που θεωρητικά κατασκευάστηκε.

Άλλη επιλογή; Η αριστερά; Ψάχνεται πληρώνοντας ακριβά κι αυτή και ο λαός την συμπόρευσή της επί δεκαετίες με μια παρωχημένη και θολή θεώρηση.

Η ιδεολογία είναι πάντα αμφίθυρος, μπορεί να είναι αληθινή ή ψεύτικη αντανάκλαση της πραγματικότητας. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα το οποίο μπορεί να βελτιώνεται και να πλαταίνει συνεχώς. Γι αυτό το λόγο ο προοδευτικός κι ο αριστερός πολίτης είναι βασικά δημοκράτης. Από τον βαθμό και το πλάτος της δημοκρατίας εξαρτάται η ικανότητα του λαού να επηρεάζει την πολιτική των τάξεων που κυβερνούν. Η υπεράσπιση και η επέκταση της δημοκρατίας είναι το καθήκον και η υποχρέωση, αλλά και η πράξη όλων των προοδευτικών ανθρώπων, των πατριωτών και των φίλων της εργασίας και της ειρήνης. Μέσα από την δημοκρατία υποστηρίζονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του ατόμου και του συνόλου της κοινωνίας αδιαχώριστα, θεμελιώνεται έτσι και η εθνική ανεξαρτησία, καλλιεργείται ο πολιτισμός, υπερασπίζεται η κοινωνική δικαιοσύνη κι εξασφαλίζεται η ειρήνη.

Ίσως η απάντηση στα ερωτήματα που προκαλούν τα όσα συμβαίνουν προεκλογικά, απάντηση για τον αφελή που δεν κατάλαβε τίποτα, να βρίσκεται σ’ ένα μονοστηλάκι οικονομικού ένθετου σε εβδομαδιαίο  αθηναϊκό φύλλο. Τίτλος: «δεξιές» κι «αριστερές» μετοχές. Κείμενο: «Οι επενδυτές επιδίδονται όπως και στις προηγούμενες εκλογές, στο διαχωρισμό των εταιριών σε «δεξιές» και «αριστερές» και τζογάρουν με βάση τον βηματισμό των προγνωστικών από τις δημοσκοπήσεις. Η αγορά αναμένει καλά εταιρικά αποτελέσματα, τουλάχιστον από τις μεγάλες επιχειρήσεις που δρουν στο χρηματιστήριο». Συμπέρασμα: ανεξάρτητα από το ποιος θα πάρει τη νίκη στις εκλογές, αναμένονται κέρδη. Αυτός βέβαια που θα καταφέρει να επενδύσει στις «αριστεροδεξιές» θα κερδίσει και περισσότερα, έτσι εξηγούνται ίσως τα ανοίγματα προς κάθε κατεύθυνση.