Οι μηχανισμοί του «stress» (21/6/2014)

Αυτό που ονομάζουμε «ζωή» σε τελική ανάλυση είναι «πληροφορία». Φυσική μνήμη σωρευμένη γενετικά εκατομμύρια χρόνια αλλά και στο περιορισμένο χρόνο της κάθε υποκειμενικής ύπαρξης.

Το κρίσιμο σημείο της εξέλιξης παραμένει πάντα ο βασικός «μηχανισμός» που συγκροτεί την ουσία της ζωής, δηλαδή η επιβίωση.

Αυτό το κρίσιμο σημείο εξηγεί το παράδοξο της συνύπαρξης στο «μηχανισμό» της εξέλιξης δύο παραγόντων επιφανειακά αντίθετων. Δηλαδή η συντήρηση και η αλλαγή.

Στην πραγματικότητα και οι δύο αυτοί αντιφασικοί παράγοντες έχουν σαν κοινό στόχο, την συντήρηση μέσω της αλλαγής μιας ισορροπίας, μιας δομής και του περιβάλλοντός της.

Η χρήση από τον άνθρωπο μηχανών στο βάθος μιας ανάλυσης στοχεύει αφενός στη μηδενοποίηση του βάρους και στην κυριαρχία πάνω στον χρόνο. Στην πράξη στοχεύει εξωφυσικούς στόχους. Ο άνθρωπος έτσι αναγκάζεται να επιταχύνει τους φυσικούς ρυθμούς του για να μπορεί να παρακολουθήσει τις μηχανές που ο ίδιος κατασκεύασε. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της έντασης του λεγόμενου «stress», της πίεσης και της γενικευμένης κατάθλιψης.

Η κατάσταση αυτή αυξήθηκε σημαντικά με την γενικευμένη επικράτηση του ηλεκτρονικού αυτοματισμού. Η άνευ πρόθεσης δράση του φυσικού «αυτόματου» έγινε εμπρόθετη με στόχους εξωφυσικούς, μια πλήρης δηλαδή αντιστροφή ενός φυσικά αναλλοίωτου άξονα.

Οι τεχνοκράτες, ιερείς της αφυσικότητας, δέχονται σαν αρχές της δράσης τους τρία βασικά σημεία και προσπαθούν να πείσουν για την περιεχόμενη σε αυτά «αλήθεια».

Κατ’ αρχάς, θεωρούν ότι οι ζωτικές ανάγκες του ανθρώπινου είδους έχουν τεχνικό χαρακτήρα. Συγχρόνως θεωρούν ότι αυτή η σχηματική και εν πολλοίς εσωτερική ανάλυση των αναγκών των ανθρώπων έχει ήδη εκπληρωθεί από τα σύγχρονα μέσα κατά 99%. Θεωρούν επίσης ότι γνωρίζουν σε βάθος τις επιθυμίες της καρδιάς των ανθρώπων και ότι μόνον αυτοί μπορούν να συνεχίσουν ν’ αποφασίζουν για τις ανάγκες της ανθρωπότητας.

Θέλουν όμως να αγνοούν ότι όλοι αυτοί που νομίζουν ότι γνωρίζουν, στην πραγματικότητα είναι όλοι υπάλληλοι του κράτους ή του μεγάλου κεφαλαίου, της οικονομικής ολιγαρχίας και της βιομηχανίας. Η οργάνωση και η γραφειοκρατία της, είτε είναι πολιτική είτε είναι τεχνοκρατική είναι εφαρμογές που καθορίζουν τους κοινωνικούς θεσμούς, υπαγορεύουν όλο και περισσότερο τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Έτσι, η μηχανιστική λογική της «λογικοποίησης» ή της οργάνωσης έχει την πρωτοπορία και την αποκλειστικότητα  πάνω σ’ όλες τις προσπάθειες.

Ένα φυσικά αναπτυσσόμενο σύστημα έχει ορισμένου μεγέθους ανάπτυξη σε στενή αλληλεξάρτηση με το περιβάλλον του.

Η τεχνολογία και η κερδοσκοπική παραγωγή έχει από πολλά χρόνια χάσει το φυσικό κίνητρο της κάλυψης των αναγκών, κίνητρο που υπαγορεύεται από την άνευ πρόθεσης φυσική τάση του μόνιμου δίπολου συντήρηση και αλλαγή.

Έχει έτσι εγκαθιδρυθεί μια ωφελιμιστική τάση και αντίστοιχα κίνητρα, η οποία επανατροφοδοτεί συνεχώς την τρελή εκμετάλλευση από το ανεξάντλητο απόθεμα της ανθρώπινης «άγνοιας».

Αυτή η χωρίς έλεγχο προς τα «εμπρός» και προς πάσα κατεύθυνση πορεία, η οποία υποστηρίζεται από επίπεδες ή ύποπτες «φιλοσοφίες» περί ανάπτυξης, προόδου, νέων συνόρων, πορείας στο νέο αιώνα κ.λ.π., καταστρέφει στην πορεία αυτή, το περιβάλλον, την ιστορική μνήμη, την παράδοση, τα θέλγητρα του πολιτισμού, την ανεξαρτησία και το εύρος της κοινωνικής ζωής, την ομορφιά και όλες τις λεπτοφυείς διαδικασίες που αναπτύσσονται με αργούς και φυσικούς ρυθμούς.