Η βία σαν άξονας ισορροπίας (12/7/2014)

Στον ίδιο χρόνο που η οικουμένη γεύεται από τηλεοράσεως το πραγματικό όπιο των λαών, στην Παλαιστίνη συντελούνται εγκλήματα και από τις δυο πλευρές των φανατικών. Εκτελέσεις νέων, παιδιών, εκτελέσεις που θυμίζουν «αμερικάνικη κόζα νόστρα» αλλά και τα αποσπάσματα θανάτου της Νικαράγουας και της Χιλής. Απίστευτη αγριότητα.

Η υποστήριξη των ΗΠΑ προς τη μεριά της άκρας δεξιάς του Ισραήλ και αυτή των μουλάδων και του Ιράν προς τη Χετζμπολάχ, την άκρα δεξιά των Παλαιστινίων, έχει απελευθερώσει την πιο λυσσώδη και αχαλίνωτη βία που μπορεί να κρύβει η «ανθρώπινη φύση». Η κτηνώδης κακοποίηση ενός νέου παλαιστίνιου, εξάδερφου ενός από τα θύματα, από δύο Ισραηλίτες, ένστολους αστυνομικούς, αποθανατισμένη σ’ όλη την απαίσια και βάρβαρη μεγαλοπρέπειά της, συμπλήρωσε την εικόνα της ανθρώπινης αποθηρίωσης.

Ποιος ο λόγος άραγε που οι πολιτικοί των οικουμενικών οργανισμών αλλά και των μεμονωμένων κρατών δεν κατάφεραν δεκαετίες τώρα να δώσουν λύση στα προβλήματα στην εγγύς ανατολή; Είναι άραγε το γεγονός ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα στην ολότητά του ή την δυναμική του; Είναι ένα τραγικό ερώτημα πλέον, για τη λειτουργία της πολιτικής μέσα στον κόσμο που μας χάρισε η πρόοδος, η επιστήμη και η γνώση των μοντέρνων καπιταλιστικών καιρών.

Μήπως δεν αρκούν πια η σκέψη, η διαίσθηση και η ιδεολογία για να λύνονται τα προβλήματα; Μήπως οι κοινωνίες μας στερούνται προτύπων, είναι δηλαδή χωρίς στόχους, εκτός από την μοιραία κατανάλωση; Κατανάλωση που περιλαμβάνει εκτός από την ύλη, την ενέργεια και τις πληροφορίες, και τα αισθήματα, τις ευαισθησίες, τον άνθρωπο, γενικά.

Πριν δέκα ακριβώς χρόνια είχα δημοσιεύσει στον «Ερμή» ένα σχετικό σημείωμα. Το μεταφέρω σήμερα, σαν να μην άλλαξε τίποτα.

 «Η Ανεπιθύμητη Ειρήνη»

Τα τελευταία πενήντα χρόνια ο κόσμος έχει αλλάξει τρεις φορές, ψυχρός πόλεμος, ύφεση, παγκόσμια αγορά. Τα παιδάκια της εποχής του πενήντα είναι τώρα γέροι. Οι τεχνολογικές εφαρμογές έχουν αλλάξει τις σχέσεις των ανθρώπων. Η μόνη κατάσταση που παραμένει ακίνητη είναι «η ανάγκη ειρήνης στην Παλαιστίνη». Οι παράγοντες που προκαλούν αυτή την ανωμαλία είναι πολλοί και διαφορετικοί, τα κίνητρά τους διαφέρουν, έχουν όμως κοινό στόχο τη διατήρηση της κρίσης. Εκτός βέβαια από τους δύο λαούς, ή καλύτερα τους εργαζόμενους των δύο λαών. Είναι πολύ δύσκολο σ’ ελάχιστο χώρο να διαπραγματευτεί κανείς ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφτεί κυριολεκτικά τόνοι χαρτιού. Μια απλή κατάταξη των στοιχείων του προβλήματος, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν και σαν δεδομένα για τη λύση του. Λύση η οποία διαφαίνεται απίθανη αν δεν συμβούν ανατροπές αυτών των δεδομένων.

Το Ισλάμ είναι μια μεγάλη θρησκεία που έφτασε στις μέρες μας χωρίς «αναθεώρηση» δεν υπάρχει δηλαδή κάποιος ισλαμιστής Λούθηρος. Αυτό το γεγονός κάνει προβληματική την ενσωμάτωση των εκατομμυρίων μουσουλμάνων στο παγκόσμιο χωριό της αμερικανικής ηγεμονίας. Οι απόπειρες που έγιναν στις δεκαετίες ’50 και ΄60 για κοινωνική μεταρρύθμιση μην έχοντας θεολογική υποστήριξη κατάντησαν με τον ψευδομαρξισμό τους συγκαλυμμένες δικτατορίες. Στην κατεύθυνση αυτή βοήθησε όσο μπορούσε το στρατιωτικό και βιομηχανικό σύστημα των Η.Π.Α.. Το ίδιο αυτό κατεστημένο προκειμένου ν’ ανακόψει τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων, ενίσχυσε όλα τα ακραία, αυτά που λένε φονταμενταλιστικά, στοιχεία του ισλαμικού κόσμου. Αυτοί οι πρώην  συνεργάτες είναι οι τωρινοί τρομοκράτες. Ο έλεγχος του ενεργειακού πλούτου της περιοχής είναι βεβαίως ο στόχος των Η.Π.Α.. Ενάντια σε μια ελεύθερη Παλαιστίνη υπάρχει ένα παράδοξο μέτωπο το οποίο περιλαμβάνει τα οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα των Η.Π.Α., τους Σιωνιστές, δηλαδή την δεξιά και άκρα δεξιά του Ισραήλ, τους δικτάτορες του αραβικού κόσμου και τους σεΐχηδες του πετρελαίου. Η πολιτική των Η.Π.Α. να ενισχύουν τον θρησκευτικό φανατισμό σαν αντίδοτο μιας πιθανής «σοσιαλιστικής» μεταρρύθμισης της  Ισλαμικής κοινωνίας, θεμελίωσε τη σημερινή «τρομοκρατία». Οι πανίσχυροι μουλάδες έχουν τη δυνατότητα να καθοδηγούν πολιτικά. Στην πράξη να κρατούν δέσμιες τις κοινωνίες των μουσουλμάνων. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ο καθένας απ’ αυτούς τους συνέταιρους δε θέλει την ειρήνη και μια ελεύθερη και δημοκρατική Παλαιστίνη, για τους δικούς του λόγους. Τα περισσότερα αραβικά κράτη με άλλοθι την ύπαρξη του Ισραήλ έχουν δημιουργήσει και συντηρούν μηχανισμούς καταστολής που στην πραγματικότητα εξασφαλίζουν σ’ ορισμένες τάξεις, κατά κανόνα δυτικοποιημένες, τη συνεχή παρουσία τους στην εξουσία. Παρ’ όλον ότι εμφανίζονται κάθε τόσο ν’ ανησυχούν  και να μεσολαβούν, δε θέλουν τη δημοκρατία σε μια ελεύθερη Παλαιστίνη, γιατί αν αυτό συμβεί πάρα πολλά θ’ αλλάξουν σ’ όλες τις αραβικές χώρες. Για τον ίδιο λόγο η άκρα δεξιά αλλά και η δεξιά στο Ισραήλ μάχεται την ιδέα της δημοκρατικής και ελεύθερης Παλαιστίνης, αφού αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί υπάρχουν ακριβώς γιατί υπάρχει ο «αραβικός κίνδυνος». Η δημοκρατία στο Ισραήλ είναι στα χαρτιά. Εκατοντάδες δημοκράτες Ισραηλινοί βρίσκονται στις φυλακές γιατί αρνούνται να σκοτώνουν άμαχους. Ποιος γνωρίζει κάτι για τις ισραηλινές φυλακές; Ποιος ερυθρός σταυρός ή δημοσιογράφος τις επισκέφθηκε; Η δολοφονία των πολιτικών αντίπαλων έχει νομιμοποιηθεί στο δημοκρατικό Ισραήλ και όχι μόνον των αντίπαλων Παλαιστινίων. Οπαδοί του Σαρόν και του Νετανιάχου δολοφόνησαν τον Γιτζάκ Ράμπιν. Ο Σαρόν κάνει τα πάντα προκειμένου να καταστρέψει τη συμφωνία του Όσλο, σε κάθε υποχώρηση των Παλαιστινίων απαντά με προκλήσεις και επιλεκτικές δολοφονίες στελεχών της παλαιστινιακής κοινωνίας. Όταν ο Σαρόν, στρατηγός ακόμη, κατάστρεψε τους καταυλισμούς των παλαιστινίων προσφύγων στο Λίβανο (Σαμπρα και Σατιλα) θανατώνοντας χιλιάδες γυναικόπαιδα, δεν είχε προηγηθεί καμιά υπόθεση αυτοκτονίας ή «καμικάζι» όπως τις ονομάζουν οι Αμερικάνοι εκμεταλλευόμενοι την ιστορική μνήμη. Το Ισραήλ εξάλλου προετοίμασε από πολλά χρόνια την παγκόσμια κοινή γνώμη για την ύπαρξη μιας παγκοσμιοποιημένης τρομοκρατίας κατηγορώντας τους Παλαιστίνιους σαν τμήμα της. Δημιουργείται έτσι το ψευτοδίπολο καλοί – κακοί όπου οι Παλαιστίνιοι ανήκουν στους κακούς και οι Σιωνιστές στους καλούς! Στην πράξη όμως ο δυνατός έχει κατά κανόνα άδικο!

Οι πολλοί πιστεύουν ότι οι Η.Π.Α. επηρεάζουν την πολιτική του Ισραήλ. Αυτός όμως που θα μελετήσει με προσοχή τα γεγονότα στην περιοχή τα τελευταία 50 χρόνια θ’ αντιληφθεί ότι σιγά – σιγά από άλλη θέση ο καθένας, οι Σιωνιστές στο Ισραήλ και οι σεΐχηδες του πετρελαίου κατάφεραν να κυβερνούν τις Η.Π.Α. και μέσα από αυτές τον κόσμο όλο.

Η ειρήνη αναγκαστικά θα επηρεάσει τους πάντες στην περιοχή. Οι πολύχρονοι αγώνες έχουν κάνει τους Παλαιστίνιους να είναι οι πιο ώριμοι πολιτικά Άραβες, θα υπερασπίσουν τη δημοκρατία τους. Το γεγονός αυτό θα αναγκάσει τους δεξιούς Σιωνιστές, τους δυτικοποιημένους δικτάτορες και τους σεΐχηδες να αλλάξουν στάση, πολλοί από αυτούς θα εξαφανιστούν. Οι Η.Π.Α. θα πρέπει να βρουν άλλο χωροφύλακα, ακόμα και το κοράνι θα πρέπει να ερμηνευτεί αλλιώς. Είναι προφανές  ότι κανείς απ’ όλους αυτούς δεν επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη. Όλα όσα λέγουν για ειρήνη στην περιοχή είναι ψεύδη. Μόνον μια στροφή του Ισραηλινού λαού προς μια πραγματική δημοκρατία, πράγμα μάλλον ανέφικτο ή η υποταγή των Παλαιστινίων, πράγμα επίσης απίθανο, θα φέρει ειρήνη. Όλοι οι άλλοι επιδιώκουν τη χρονιότητα της κρίσης. Άραγε ο Μπιν Λάντεν είναι τόσο ηλίθιος και δεν προέβλεψε ότι με το κτύπημα των Διδύμων θα ‘φερνε άφθονο νεράκι στο μύλο του Σαρόν;