Η τρομοκρατία είναι πάντα αντιδραστική (19/7/2014)

 Στα χρόνια της νεότητας, στο ερώτημα: πώς μπορούμε ν’ ανατρέχουμε στις πηγές ή τις αιτίες μιας πράξης ή μιας πιο σύνθετης κατάστασης; Ο γερο-δάσκαλος του διαλογισμού, απάντησε ότι: στον ανθρώπινο χώρο και όχι μόνον, το αίτιο πηγάζει από εκείνον που ωφελείται από το γεγονός. Αυτό, γιατί κύριο κίνητρο των πράξεων το όφελος. Το τελευταίο δεν πρέπει να ερμηνεύεται μόνον ποσοτικά αλλά και ποιοτικά. Όφελος ή ωφέλημα, είναι η προστασία, το κέρδος, το βοήθημα, η υποστήριξη, η χρησιμότητα.

Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά και χωρίς προκαταλήψεις την κοινωνική ιστορία των λαών, θα δει ολοφάνερα ότι η λεγόμενη τρομοκρατία εμφανίζεται όταν μεγάλες αλλαγές επιβάλλονται σε συμπυκνωμένο χρόνο μέσω βίας, είτε αυτή ασκείται συγκαλυμμένα, είτε ωμά.

Ουδέποτε η τρομοκρατία δεν έχει επαναστατικό χαρακτήρα. Πάντα εξυπηρετεί συμφέροντα μικρών συσπειρώσεων εξουσίας είτε μέσα στο κράτος και τους μηχανισμούς τους, είτε από φράξιες με ιδιοτελείς στόχους μέσα σε επαναστατικά κινήματα. Η τρομοκρατία δεν είναι ποτέ αριστερή. Εξυπηρετεί φανατικούς «ιδεολόγους», φανατικούς θρησκόληπτους, αρχομανείς, ομάδες εν γένει που στοχεύουν στην κατάκτηση ή στην παραμονή τους στην εξουσία, ή ψυχασθενείς.

Η κατά δήλωση μιας αριστερής ιδεολογίας από τους ίδιους τους τρομοκράτες, είτε από τους αντίπαλούς τους στο κυνήγι της εξουσίας είναι πάντα ψευδής. Άλλοτε σαν απόδοση ενοχής και άλλοτε σαν αιτιολογία της δράσης τους. Στην πράξη, μια πραγματική αριστερή ή επαναστατική δράση αποκλείεται να τρομοκρατεί τον λαό εν ονόματι του οποίου υπάρχει και ασκείται. Όποτε αυτό συμβαίνει, αφορά στους εχθρούς του λαού ή στους σφετεριστές της επαναστατικής ανάγκης.