Το σύστημα της κοινωνικής εξέλιξης βασίζεται σε δύο στοιχεία εμφανώς
αντιφασικά: τη συντήρηση και την αλλαγή. Παρόλον ότι οι κατευθύνσεις αυτές
είναι αντιφασικές στοχεύουν και οι δύο στη διατήρηση ενός κοινού στόχου ο οποίος
είναι η ισορροπία του συστήματος με το περιβάλλον του. Αυτό σημαίνει ότι η
αλλαγή ή η ανανέωση ή ακόμη ο εκσυγχρονισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια
διαδικασία πιο αποτελεσματική της συντήρησης της κοινωνίας.
Με αυτή την τοποθέτηση συνάγεται ότι: προκειμένου να διατηρηθεί η ισορροπία
ενός συστήματος, είναι απαραίτητο οι διαδικασίες να είναι πάντα «συμβατές» με
το περιβάλλον μέσα στο οποίο ευρίσκεται και λειτουργεί. Αν τώρα το παραπάνω
συμπέρασμα αναλυθεί ακόμη περισσότερο, θα φθάσουμε στον πυρήνα αυτής της
αντίφασης: δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί η μετατροπή του περιβάλλοντος ή μιας
ορισμένης δράσης ή συμπεριφοράς αν δεν διαφυλάσσεται αδιάλειπτα αυτή η σχέση
συμβατότητας. Σημαντικός γίνεται έτσι ο ρόλος του ισορροπιστή και του
συγχρονισμού των χειρισμών.
Αν οι πολιτικές, οικονομικές, τεχνολογικές ή κοινωνικές αλλαγές που
υπαγορεύονται γι αυτή την εξισορρόπηση προωθούνται από την δυναμική μόνο των
πραγμάτων, χωρίς έλεγχο και συνολικό σχεδιασμό, θα προκαλέσουν μια σειρά
διαταράξεων σε μεγάλη κλίμακα που θα αλλοιώσουν μεν την προηγούμενη ισορροπία,
όποια κι αν είναι, αλλά συγχρόνως θα εμποδίσουν και τις βραχυχρόνιες αλλαγές,
λόγω της αλληλεξάρτησης των πραγμάτων, χωρίς να μπορεί να προβλέψει κανείς το
είδος της μελλοντικής διευθέτησης.
Η μικρή αυτή εισαγωγή κρίνεται απαραίτητη για να γίνει δυνατή η κατανόηση
της κατάστασης που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η νέα κυβέρνηση και το πόσο
κινδυνεύουν οι ελπίδες της ελληνικής κοινωνίας σε όρους συστημικούς και μακριά
από μικροοικονομικές και μικροπολιτικές προσεγγίσεις.
Βασικό γι αυτή την τοποθέτηση είναι ότι Δεξιά θεωρείται η συντήρηση και
Αριστερά η αλλαγή.
Οι αλλαγές που πρότεινε η κυβέρνηση βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα εξωτερικό
συντηρητικό περιβάλλον και μ’ ένα αντίστοιχο εσωτερικό. Το εξωτερικό είναι
εύκολα αναγνωρίσιμο και περιλαμβάνει όλα τα σχήματα, πολιτικά, και οικονομικά
που συνθέτουν τον σημερινό καπιταλισμό. Το εσωτερικό όμως περιβάλλον
περιλαμβάνει σχηματισμούς που δυσκολότερα αναγνωρίζονται. Έτσι έχουμε την άκρα
δεξιά, την δεξιά του κεφαλαίου, την αστική και μικροαστική δεξιά (ΝΔ και
ΠΑΣΟΚ), την δεξιά των ελίτ και της διανόησης (ποτάμι), τη δεξιά που εμφανίζεται
σαν θεολογική αριστερά, στείρα και δογματική (ΚΚΕ) και τη δεξιά της αριστεράς
(πλατφόρμα). Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, η εμμονική και άκαμπτη κατεύθυνση,
ακόμα και αν περιλαμβάνει προοδευτικούς στόχους, κρίνεται συντηρητική (δεξιά)
αν βιάζει τις ταχύτητες και δεν αναγνωρίζει τις επικρατούσες συγκυρίες.
Το φαινόμενο αριστερών συσπειρώσεων συντηρητικής κατεύθυνσης είναι γνωστό
και πολλάκις καταγεγραμμένο ιστορικά. Έχει πάντα σχέση με τον χρονισμό και είτε
είναι χαμένο στα παρελθόντα δόγματα είτε δεν έχει τη δυνατότητα αναγνώρισης του
κατάλληλου χρόνου και των συγκυριών για τις αλλαγές.
Η κυβέρνηση, σήμερα, παρουσιάζεται χωρίς σχεδιασμό και με ατολμία όσον
αφορά στο εσωτερικό περιβάλλον. Είναι εντελώς μόνη πολιτικά, με εξαίρεση τους
ΑΝΕΛ, αλλά με μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Το πρόβλημα στο εσωτερικό περιβάλλον
έγκειται στον κίνδυνο η έλλειψη σχεδιασμού και η ατολμία δράσης να καταναλώσουν
την λαϊκή υποστήριξη.
Είναι λογικό να επικεντρώνεται το ενδιαφέρον και όλο το δυναμικό στο
εξωτερικό περιβάλλον αλλά είναι κεφαλαιώδους σημασίας να μην αγνοείται το
εσωτερικό. Είναι απαραίτητη μια συντονισμένη καθοδήγηση εσωτερικών
μεταρρυθμίσεων χωρίς κόστος, όπως εξυπηρέτησης και απαλλαγής από την άσκοπη
γραφειοκρατία, μετακίνησης προσώπων κ.λ.π., ούτως ώστε, έστω και με
επικοινωνιακούς όρους να διαφυλαχτεί η λαϊκή υποστήριξη. Ένας άλλος τομέας με
μεγάλη προτεραιότητα είναι να οργανωθεί σχεδίαση για το μέλλον χωρίς βιασύνες
και μεγάλα βήματα.
Η εξωτερική και η εσωτερική Συντήρηση έχουν επενδύσει στη θεωρία της
«αριστερής παρένθεσης». Έχουν όλο το σύστημα στη διάθεσή τους και καθημερινά
γινόμαστε θεατές της λυσσαλέας επίθεσης.
Υπάρχουν και οι Έλληνες που δεν τρέξανε να σηκώσουν τις μικρές ή ανύπαρκτες
καταθέσεις τους, ούτε έβγαλαν στο εξωτερικό τα χρήματά τους. Υπάρχουν κι άλλοι
που δύσκολα ταΐζουν τα παιδιά τους ή γέροντες χωρίς ελπίδες λόγω της ηλικίας
αλλά και χωρίς φάρμακα.
Υπάρχουν ακόμη κι άλλοι, ελπίζω όχι ελάχιστοι, αμετανόητοι δημοκράτες και
με ανθρώπινη κοσμοθεώρηση.
Όλοι αυτοί στηρίζουν ξέροντας ότι αυτή η κυβέρνηση αν αποτύχει, πολλά μαύρα
χρόνια μας περιμένουν και όχι μόνον ταμιακά.
Σημείωση:
Ακούω κάθε πρωί 7-9 Flash 96.00 τον Γιάννη Στρατάκη, τα λέει καλά.