Η νέα εποχή και το παζάρι. (17-5-2015)

Κάνουμε την απίθανη υπόθεση ότι κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής παρακολουθεί τη «διαπραγμάτευση». Η υπόθεση αυτή κατ’ ουσία δεν είναι απίθανη, αλλά για γέλια, αφού για να ‘ναι κανείς αντικειμενικός θα πρέπει να είναι εξωκοσμικός, να μη σχετίζεται δηλαδή με τίποτα.

Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι υποθέτουμε μια «light» αντικειμενικότητα, δηλαδή ότι ο παρατηρητής να μην είναι Ευρωπαίος, να μην έχει πολιτική ή κομματική προκατάληψη, να μην ανήκει σε κοινωνική τάξη, να είναι αρτιμελής και υγιής και το κυριότερο να έχει αρκετά χρήματα γι αυτόν και για δύο γενιές μετά από αυτόν. Αφού τακτοποιήθηκε έτσι το αντικειμενικό της παρατήρησης θα πρέπει να διευκρινιστεί η έννοια του παζαριού.

Αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, η λέξη είναι περσικής προέλευσης και όχι τούρκικης. Οι Πέρσες επισκέφτηκαν τον τόπο μας πολύ πριν από τους Οθωμανούς και έτσι συνάγεται ότι από εκείνους δόθηκαν τα πρώτα μαθήματα. Η λέξη σημαίνει αγορά σαν τόπο αλλά και τη δραστηριότητα που συντελείται σε αυτήν. Το παζάρεμα αφορά στη διαπραγμάτευση για την τιμή αντικειμένων προς πώληση ή αγορά. Σημαίνει επίσης το σύνολο των λόγων και των ενεργειών και γενικότερα τις προσπάθειες για να επιτευχθεί ή πλέον συμφέρουσα συμφωνία μεταξύ των διαπραγματευόμενων. Μείωση της τιμής για τον αγοραστή, αύξηση της τιμής για τον πωλητή. Φανερό είναι ότι τα συμφέροντα είναι αντίθετα. Η σύγκριση μεταξύ τους, όντας ανόμοια τα κίνητρα, του ενός έχοντος ανάγκη, και του άλλου με στόχο το κέρδος, έχει ποιοτικά και μη μετρήσιμα χαρακτηριστικά, θα οδηγήσει μαθηματικά σε σύγχυση. Θα δημιουργηθεί ανάγκη για επιθετικούς χαρακτηρισμούς που θα κληθούν να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, όπως «έντιμος συμβιβασμός» ή «βιώσιμος και ικανός» έως την απίθανη αμερικανιά «win-win situation» ή το αμίμητο «στιγμιαίο αδίκημα».

Η βασική ανάλυση καταλήγει στο ότι οι διαπραγματευόμενοι προσέρχονται στο παζάρι, ο μεν ένας εξ ανάγκης και ο άλλος για την επίτευξη στόχου κέρδους.

Υπάρχει μια ακόμα εκδοχή για το παζάρεμα και αφορά σε παρασκηνιακές συζητήσεις και ενέργειες με στόχο τη σύναψη μιας συνήθως αθέμιτης συμφωνίας. Στην περίπτωση αυτή οι ενέργειες γίνονται εν κρυπτώ και όχι δημόσια.

Παρακολουθεί ο «αντικειμενικός παρατηρητής» το τέλος της πολιτικής και την επικράτηση της «υποχρέωσης του αποτελέσματος».

Στο χρόνο της «νέας εποχής» δεν υπάρχει θέση για την ελεύθερη αναζήτηση, δεν επιτρέπεται η απόδραση, δεν επιτρέπεται η κριτική σκέψη, απαγορεύεται το όνειρο της ουτοπίας, ούτε καν η αναφορά σε μια μαρτυρία ενός άλλου κόσμου. Ο κόσμος της «νέας εποχής» πρέπει να γίνει μονοδιάστατος. Η ελεύθερη σκέψη είναι ο εχθρός. Αυτός είναι ο λόγος του μένους ενάντια στην ελληνική ύπαρξη. Το θετικό για τη «νέα εποχή» είναι η άρνηση της σκέψης, η άρνηση της διάνοιας που κρίνει και αμφισβητεί. Οι εξαρτημένοι και εκπαιδευμένοι πολίτες συσχετίζουν την απολυταρχία με το ένστολο ενεργούμενο, κάνουν λάθος, πρόκειται για καραγκιοζάκια για την παραπλάνηση του λαού. Ο νέος ολοκληρωτισμός είναι γραφειοκρατικός και γραβατωμένος.

Ο ηλεκτρονικός χώρος και οι δυνατότητες κερδοφορίας που ενυπάρχουν στην αφύσικη φύση του, λόγω του μεγέθους της έκτασης των δικτύων, του πλήθους των δεδομένων και της ταχύτητας των κινήσεων που μπορούν να εκτελεστούν συγχρόνως, έκαναν τη δόμηση της «νέας τάξης» δυνατή. Κάτω από τον πλήρη έλεγχο του κυβερνοχώρου από την νεοταξική ιδεολογία οι αδύναμες, εθνικές ή όχι, οικονομίες, καθυποτάσσονται στις ισχυρές, χωρίς υλική βία. Οι οικονομικές συνεργασίες ανάμεσα σε αδύνατες και δυνατές οικονομίες αλλά και ανάμεσα σε χώρες με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα και πολιτισμικές νοοτροπίες θα πλήξουν εν τέλει τους πλέον αδύνατους. Οι αντάρτες της Ευρώπης: οι Σέρβοι βομβαρδίστηκαν, οι Έλληνες καταστρέφονται.

Το εθνικό κράτος δεν είναι πια τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση που συντηρείται τεχνητά για λειτουργικούς κυρίως λόγους ελέγχου των «σατραπειών» από τα κέντρα της οικονομικής «παγκόσμιας διακυβέρνησης».

Η εικονική οικονομία κυριαρχεί επάνω στην πραγματική. Είναι ολοφάνερο ότι τα μικρής έκτασης δίκτυα θα ενσωματωθούν σιγά-σιγά από τα μεγάλα. Κανείς μικρός δε θα αντέξει τον ανταγωνισμό αφού αυτός συντελείται στο πεδίο που επιλέγουν οι μεγάλοι. Η μόνη διέξοδος είναι το «αντάρτικο». Το δικό μας αντάρτικο είναι η τέχνη και ο πολιτισμός. Όλος ο σχεδιασμός πρέπει να επικεντρωθεί και να ενισχυθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Σε κανένα άλλο τομέα δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα υλικά μεγαθήρια. Μόνο το πνευματικό δυναμικό μπορεί να κάνει δυνατή την επιβίωση των Ελλήνων.

Η προσοχή αυτών που διαχειρίζονται την μετάβαση από το εθνικό στο «παγκόσμιο κράτος», τον στόχο δηλαδή της ιδεολογίας της «νέας τάξης και εποχής» είναι συγκεντρωμένη στην τακτική ανάγκη να γίνει το πέρασμα αυτό ομαλά, αργά και χωρίς κοινωνικές αναταράξεις. Οι εχθροί κάθε απολυταρχικής ιδεολογίας είναι ο χρόνος και η ενημερωμένη κοινή γνώμη.

Ανεξάρτητα από το αν τελικά η «νέα τάξη» πετύχει τους στόχους που επιβάλλει η ιδεολογία της, ανεξάρτητα δηλαδή από το αν πετύχουν να στήσουν το παγκόσμιο κράτος του Προκρούστη, είναι σίγουρο ότι σήμερα διαμορφώνεται αυτό που θα είναι οι αυριανές κοινωνίες, οι αξίες και ο πολιτισμός τους.

Τα κέντρα εξουσίας κρατιούνται επιμελώς μακράν της δημοσιότητας σε μια εποχή που όλα εκτίθενται στην ψηφιακή αδηφαγία. Ποιος έχει δει αυτούς που συνεδριάζουν μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των τηλεφακών και αποφασίζουν για την τύχη εκατομμυρίων; Το σύστημα της «νέας τάξης» δεν έχει πρόσωπο. Τους φιλόδοξους υπαλλήλους της μόνο γνωρίζουμε. Η νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων των ψηφιακών τηλεφώνων σύγχρονα με το απαραβίαστο άδυτο του Ίντερνετ εντάσσεται στην χωρίς κλυδωνισμούς μετάβαση.

Όσοι ακόμη μπορούν να δουν αντιλαμβάνονται πλέον με διαύγεια ότι ο δυτικός λεγόμενος «πολιτισμός» είναι ό,τι  χειρότερο μπορούσε να τύχει στην ανθρωπότητα αφού είναι ο μόνος που καταστρέφει ολικά τόσο τον άνθρωπο όσο και το φυσικό περιβάλλον του.

Εξαιρουμένων των ενεργούμενων, των μισθοφόρων και των υστερικών πρακτόρων. Η δυτική παράδοση δεν κατόρθωσε ποτέ να γίνει κεντρική παράδοση στη νεότερη Ελλάδα.

Η «δυτικότητά» μας μένει αιώνες τώρα μια παρωδία, μια μαϊμουδίστικη παράσταση χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα σε μια λαϊκή κοινωνική ιδεολογία. Δεν μπόρεσε και απ’ ό,τι φαίνεται ούτε πρόκειται, στο μέλλον ν’ αποκτήσει περιεχόμενο. Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να παριστάνουν τους Δυτικούς. Μας σώζει η δυτική «σχιζοφρένεια», ο δικέφαλος. Ένα κεφάλι κοιτά τη Δύση και το άλλο την Ανατολή. Αν δεν αρέσει το τερατώδες σύμβολο του δικέφαλου πτηνού, η παράδοση διαθέτει τη συνάντηση των δύο αετών που συναντήθηκαν πάνω από τους Δελφούς.

Οι κύριες απειλές για τους Έλληνες συμπυκνώνονται στον ραγιαδισμό και στην δυτικοτροπία. Η ασθένεια μολύνει, από την Δύση τις ελίτ και τους μεγαλοαστούς, από την Ανατολή τους μικροαστούς και τον λαό.

Η προσοχή όλων είναι στραμμένη στη διαπραγμάτευση.

Η καταστροφή του πνευματικού πολιτισμού δεν ενδιαφέρει παρά ελάχιστους και βρίσκεται εκτός ενδιαφερόντων.

Το ερώτημα που πλανάται αναπάντητο πάνω από τη χώρα είναι: μπορούν οι Νεοέλληνες, όσα δανικά κι αν πάρουν, να επανακτήσουν τον πνευματικό πολιτισμό τους, έστω και μέρος του; Τα παραμύθια της υλικής ανάκαμψης και ανάπτυξης και όλα όσα οι πονηροί εφευρίσκουν για να χειραγωγούν τους Έλληνες δεν πρόκειται να σώσουν κανέναν.   

Ο κόσμος των παραμυθιών είναι ένας κόσμος εντελώς ιδεατός, χωρίς καμιά σχέση με την πραγματικότητα της ζωής. Όλα τα παραμύθια είναι δυτικής έμπνευσης, κυμαίνονται μεταξύ των άκρων: επιβράβευση και τιμωρία, ομορφιά και ασχήμια, καλοί και κακοί. Τα παραμύθια αγνοούν τους φυσικούς νόμους, διαφέρουν τελείως από τον μύθο, ο οποίος είναι παιδαγωγικός. Ο κύριος στόχος τους είναι η τέρψη και εν τέλει ο ύπνος των ακροατών. 

Μπορεί άραγε ο Νεοέλληνας, μακριά από την φασιστική εθνοκαπηλία και την αριστερή αεροβασία ν’ αντισταθεί πραγματικά στην επίθεση της «νέας τάξης»;

Οι πυλώνες της σύγχρονης κοινωνίας: η εξυπνάδικη αισχροκέρδεια, η μίζερη παραδοπιστία, η φθοροποιός κερδομανία και ο αναξιοπρεπής παρασιτισμός, όσα δάνεια κι αν πάρουν, θα μπορούν να στηρίζουν το πλαστό εποικοδόμημα;

Η μόδα, το ιδιότυπο ελληνικό «λάιφ στάιλ», οι επιταγές της τεχνολογικά και νεοταξικά αναπτυγμένης βαρβαρικής εσπερίας που προβάλλονται και επιβάλλονται από τους «Φραγκολάγνους» και γίνονται αποδεικτική ταυτότητα για τους οικονομικά τυχερούς μιας δυτικότροπης εξέλιξής τους και τα παραπροϊόντα και υπολείμματα αυτής της κουλτούρας που απορροφώνται ως νέκταρ από το «Ραγιάδικο» θα φέρουν το ποθητό;

Ποιοι θα είναι οι απόστολοι της επιθυμητής εθνοέγερσης;

Οι χαρτζιλικωμένοι από τη μαμά αντιεξουσιαστές που στέκονται ενάντιοι σε κάθε εξουσία εκτός από την δική τους; Αυτοί που λέγοντας κοινότυπες μαλακίες στ’ αγγλικά αισθάνονται κάπως ανώτεροι και ξεχωριστοί; Μήπως οι γυμνασμένοι και μοδάτοι με τα απαραίτητα πίρσινγκ και τα πρωτότυπα τατουάζ; Ίσως οι δημόσιοι υπάλληλοι με κεράσματα παστάκια σε κάθε γιορτή και γενέθλια, ακόμη και για την αγορά νέου αυτοκινήτου; Πιθανόν είναι να μετέχουν και οι ποδοσφαιρικά χαυνωμένοι (κυκλοφορούν 24 ποδοσφαιρικής ενημέρωσης έντυπα); Ή μήπως οι Ταλιμπάνοι γιάπηδες και όσοι παίρνουν σβάρνα κάθε γάμο και βαφτίσια θεωρώντας τα, σαν την μπιρμπίλω, κορωνίδα του κοινωνικού βίου;

Στον απίθανο αυτό κατάλογο που θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολλές σελίδες, έχω παραλείψει παρόλον ότι δεν είναι αμελητέοι αγωνιστές, τα νεοφιλελεύθερα και αριστερά ψώνια, τους ελληνόφοβους χριστιανούς, τους εν κενώ και αυνανισμό διασκεδάζοντες, τους εκμεταλλευτές κάθε ιδεολογίας, αριστερής, δεξιάς οικολογικής, θρησκευτικής ακόμα και της αντικαταναλωτικής, τα ψώνια της υγιεινής διατροφής, τους χειραγωγούς των ραδιοφώνων και της διαφημιστικής βλακείας, ποιοι άραγε θα είναι οι εθναπόστολοι;

Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται στη νέα Ρώμη. Η «Νέα Τάξη» έχει βγάλει το περίστροφο πάνω στο τραπέζι, το Έθνος παρακολουθεί με αγωνία πότε θα εκταμιευτεί  η νέα δόση.