«Ο Προκρούστης και ο κανόνας του» (31/5/2015)

Η ομοιομοφία είναι μια μανιώδης εμμονή που παράγεται σαν διαστροφή στην προσπάθεια διαχείρισης ενός κόσμου μέσω της υπεροργάνωσης.

Προηγείται η μανία του κέρδους, της ισχύος και της εξουσιαστικής κυριαρχίας.

Ελλειμματικοί εγκέφαλοι με μηχανιστική αντίληψη τύπου «αποφυγή του προβλήματος» ή «εφαρμογή των αντιθέτων» εμπρός στην αδυναμία τους να κατανοήσουν τον κόσμο ως έχει, δηλαδή, πολυσυστημικό, ετερόνομο, ετερογενή και πολυμορφικό, αναπτύσσουν κυριαρχικό έλεγχο και οργανώνουν τη ζωή της κοινωνίας σε μεγάλο βαθμό παράγοντας αρνητική εντροπία. Αποτέλεσμα είναι η απολυταρχία σε όλες της κοινωνικές δραστηριότητες, ομάδων ή συσπειρώσεων που έχουν την ισχύ, δηλαδή κατέχουν τα μέσα για να επιβάλλουν τη θέληση αλλά και την στρεβλή αντίληψή τους. Οι συνέπειες αυτής της κοινωνικής υπεροργάνωσης είναι: μεγάλη απώλεια της ελευθερίας, αύξηση των ελέγχων, επικράτηση της ομοιομορφίας και καταναλωτική σπατάλη των διαθέσιμων φυσικών πόρων.

Αυτές βέβαια, είναι οι κύριες επιπτώσεις, ενώ υπάρχουν πάρα πολλές δευτερεύουσες. Το χειρότερο είναι ότι στην πορεία υπεροργάνωσης ενός δυναμικού συστήματος υπάρχει ένα σημείο, διαφορετικό για κάθε σύστημα, μετά το οποίο κάθε προσπάθεια διόρθωσης είναι αδύνατη. Αυτή η μη αναστρεψιμότητα είναι το φαινόμενο που προκαλείται από τη δυναμική των εσωτερικών αντιφάσεων, των φαινομένων της ζωής που εντέλει φέρνουν τον θάνατο. Ο θάνατος είναι η μοιραία κατάληξη όλων των δυναμικών συστημάτων. Κάθε αναπνοή είναι ζωή αλλά συγχρόνως ένα βήμα προς το θάνατο, όπως και κάθε δόση δανεικών.

Ο άνθρωπος, αυτή τη μοιραία πορεία του προς το θάνατο, την κάνει και βασανιστική, πράγμα που θα μπορούσε ν’ αποφεύγει αν φροντίζει να κατανοεί τον κόσμο ως έχει, αντί να προσπαθεί να ξεχωρίσει και να κυριαρχήσει πάνω στη φύση και πάνω στους συνανθρώπους του.

Αυτή η αδυναμία κατανόησης δεν οφείλεται σε κάποια «ψύχωση» που προέκυψε από την ρύπανση ή την εξάπλωση των τεχνικών εφαρμογών, δεν είναι δηλαδή μοντέρνα αλλά πανάρχαιη και αναπτύσσεται από ορισμένους τρόπους σκέψης, που κοινά ονομάζουμε βλακώδεις.

Η πολυμορφία του κόσμου και η αδυναμία του βλακός να την «ελέγξει», τον οδηγεί στη λύση της ομοιομορφίας.

Έτσι, θεωρεί ότι θα επιτύχει τον έλεγχο.

Αποτέλεσμα είναι η επιλογή μίας λύσης, ενός προτύπου, μίας μεθόδου. Ιστορικά έχουμε και τα παραδείγματα «ενός αρχηγού». Η παγκοσμιοποίηση είναι η υπεροργάνωση που επέλεξε η «νέα τάξη». Προκειμένου να κυριαρχήσει σ’ όλον τον πλανήτη ένα μοντέλο. Υπό τον έλεγχο ολίγων ισχυρών. Ο πόλεμος, μετά την υπερανάπτυξη των υπερεθνικών επιχειρήσεων, δεν χρησιμοποιείται σαν μέσο επιβολής, αφού θα στερούσε στις επιχειρήσεις αυτές τους πελάτες τους, το νέο όπλο είναι ο φόβος και το χρήμα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προστεθεί ότι συμβατικό πόλεμο η πλανητική κυβέρνηση κάνει μόνον σε δύο περιπτώσεις: Στην πρώτη, όταν εμποδίζεται το παγκόσμιο εμπόριο. Στη δεύτερη, όταν οι μελλοντικοί πελάτες  της αντιστέκονται στο δυτικό μοντέλο καθ’ οιονδήποτε τρόπο και για οιαδήποτε αιτία. Το επιτελικό σχέδιο είναι η «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» ή το ιερό κείμενο του νεοφιλελευθερισμού.

Με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με την επικράτηση του ενός μοντέλου, ο Προκρούστης δηλαδή, ο «Πολυπήμων Δαμάστης», προσπαθεί χρόνια τώρα να καταργήσει την πολυμορφία και την ετερογένεια και να εγκαθιδρύσει την ομοιομορφία και την ομοιογένεια. Μια αφύσικη δηλαδή μετάλλαξη του ανθρώπου, της κοινωνίας και της φύσης τους. Κύριο επιχείρημα, αν και δεν ομολογείται από τους πιστούς του νεοφιλελευθερισμού, είναι το βόρειοαμερικάνικο συνάθροισμα. Αφού οι ΗΠΑ μπόρεσαν, γιατί δε μπορεί και ο πλανήτης;

Οι βλάκες διαιρούνται σε δύο μεγάλες κατηγορίες σύμφωνα με τον κοινωνικό διαφορισμό που δίδαξε ο μέγας Λεμπέσης.

Η πρώτη από αυτές αποτελείται από τους βλάκες που δεν γνωρίζουν την κατάστασή τους. Το πόσο ευεργετική και απαραίτητη είναι αυτή η κατηγορία δεν χρειάζεται ν’ αναλυθεί, αφού χωρίς αυτή την κατηγορία δε θα υπήρχε εκμετάλλευση και χωρίς αυτή την τελευταία, όπως είναι γνωστό, δεν θα υπήρχε ανταγωνισμός, δυναμική, πλούτος, πρόοδος και πολιτισμός!

Η δεύτερη κατηγορία αφορά στους βλάκες που θεωρούν εαυτούς ευφυείς. Η κατηγορία αυτή είναι απαραίτητη διότι αν δεν υπήρχε, ποιος θα εκμεταλλευόταν τους μη ευφυείς βλάκες; Βλέπουμε έτσι ότι η προκύπτουσα ανισότης είναι επ’ ωφελεία βέβαια των εκμεταλλευτών, αλλά και των υποκείμενων σε εκμετάλλευση, αφού αυτοί δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την καθοδήγηση των ευφυών. Δεν θα ήταν δυνατό να είναι όλοι εκμεταλλευτές ή όλοι εκμεταλλευόμενοι. Άλλη μία απόδειξη ότι τα πάντα εν σοφία εποιήθησαν.

Ξαναγυρνώ στο θέμα και στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, και το κάνω με λύπη, γιατί τέτοια θέματα προσφέρονται σε πλατειασμό. Το ότι, όπως ο «εθνάρχης» δήλωσε, «ανήκουμε στη Δύση», πρέπει να συμπληρωθεί ότι συγχρόνως με αυτή την παραδοχή θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ανήκουμε και στην κατηγορία των υπό εκμετάλλευση βλακών. Αυτό το γεγονός, μετ’ επιμονής, χαρακτηριστικό και αυτό της βλακείας, αρνούμεθα να αποδεχθούμε.

Μικρή παρένθεση. Όποτε από τα πράγματα, αναγκαστικά δηλαδή, πρέπει να γράψω για τέτοια θέματα, για τον κοινωνικό δηλαδή διαφορισμό και την βλακώδη φύση της κοινωνικής μάζας, το κάνω με μεγάλη απέχθεια και δυσφορία, η οποία εκδηλώνεται με μια ψευτοκαθαρεύουσα χωροφυλακίστικης παιδείας. Φταίει ίσως το αντικείμενο ή το γεγονός ότι τον καιρό που μάθαινα γράμματα όλο το κατεστημένο της ελληνικής κοινωνίας έτσι εκφραζόταν, και αυτομάτως αναδύεται όλο το πλαίσιο της εφηβικής αντίστασης.

Επανέρχομαι στο θέμα. Ο βλαξ όποια θέση κι αν κατέχει στον κοινωνικό διαφορισμό επηρεάζει το σύνολο, αδιάφορο αν είναι ευφυής ή όχι. Η αντιεπιστημονική αυτή διαπίστωση επαληθεύεται από την εμπειρία. Με μεγάλη έκπληξη ο παρατηρητής θα καταλήξει ότι δεν τίθεται θέμα ευφυίας  παρόλον ότι οι εκμεταλλευτές θεωρούν ότι έχουν δικαιώματα εκμετάλλευσης λόγω της ευφυίας τους    και οι άλλοι αποδίδουν στην ανύπαρκτη ευφυΐα των εκμεταλλευτών τη δεινή κατάστασή τους.

Στην πραγματικότητα, η ευφυΐα είναι ανύπαρκτη και για τις δύο κατηγορίες, αυτό που απαιτεί η εκμετάλλευση των άλλων είναι η βλακεία σε συνύπαρξη με την ισχύ, το ανενδοίαστο χρήσης βίας και την πεποίθηση της ορθοδοξίας, το μοναδικό μοντέλο και η κατοχή των μέσων επιβολής και πληροφόρησης κάνουν τον ηγεμονικό βλάκα ακαταμάχητο, αφού γνωρίζει ότι διατίθεται στην κοινωνική διαστρωμάτωση τεράστιος αριθμός βλακών έτοιμων, για διάφορους λόγους, να υποκύψουν και να δεχτούν τον κανόνα του «Δαμάστη» σε αντάλλαγμα όσων επιθυμούν ή νομίζουν ότι χρειάζονται.

Σημείωση: εις την ελληνική γλώσσα, βλαξ σημαίνει: μαλθακός, νωθρός στο σώμα και στην ψυχή, μωρός, ηλίθιος.  Για τη συναίνεση της Ουάσιγκτον πρέπει να ενημερωθείτε μόνοι σας. Μην περιμένετε από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, δεν θα το κάνουν.