«Η ανωριμότητα της «πλατφόρμας» και τα φαντάσματα» (13/9/2015)

Πάλι στις κάλπες. Αυτή τη φορά, αφορμή, η ιδεολογική καθαρότητα και η αμόλυντη πολιτική παρθενία του κυρίου Παναγιώτη και των συν αυτώ.

Η διατήρηση μιας προσδοκίας για μια αριστερή, δηλαδή, πιο δίκαιη προοπτική ζωής, η οποία, αλίμονο, θα διατυπωθεί και θα δημοσιοποιηθεί στο μέλλον. Αυτή η προσδοκία δεσμεύει, όσο μένει σε αναμονή εκπλήρωσης και δράσης, την ελπίδα μιας εκλογικής «πελατείας». Ακόμα κι αν οι προθέσεις είναι αγαθές, πράγμα αμφίβολο, η ασάφεια και η αοριστία μίας ανάπτυξης με αριστερή ταυτότητα κάνουν ύποπτη την έλλειψη της δημόσιας έκθεσης ενός προτεινόμενου σχεδίου της πλατφόρμας. Το πιο πιθανό είναι η αποφυγή της ευθύνης με πρόσχημα την ιδεολογία και η από καθέδρας αυθεντία και η πολιτική ακινησία.

Δεν κατάλαβε ο κύριος Παναγιώτης και οι συν αυτώ «καθαροί» αλλά και οι άλλοι οι «53», έτοιμοι και αυτοί για μια μελλοντική διάσπαση, δεν κατάλαβε, ότι με αυτόν τον τρόπο κατέστρεψε τη λαϊκή νίκη του Γενάρη και ξανάβαλε στο πολιτικό παιχνίδι, τα φαντάσματα.

Οι ψηφοφόροι απ’ τη μεριά τους, «απογοητευμένοι», γιατί «ο μικρός» δεν μπόρεσε σε έξι μήνες να ανατρέψει το αμαρτωλό σύστημα που όλοι οι άλλοι μαζί δόμησαν τα τελευταία πενήντα χρόνια. Είναι έτοιμοι να αυτοπυροβοληθούν για κάτι ψιλομονάδες «ΦΠΑ» και λίγο «ΕΝ.Φ.Ι.Α» για την κακή τους μοίρα και το αμαρτωλό ριζικό τους.

Όλοι όσοι ευθύνονται, κυβερνούν ήδη πενήντα χρόνια, δείχνουν με το δάχτυλο τον εξάμηνο πρωθυπουργό σαν φταίχτη. Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να βρεθεί, όμως είναι ο λιγότερο βεβαρημένος και ο λιγότερο αδίστακτος από τους διαθέσιμους.

Ο κύριος Παναγιώτης επέτρεψε, ή καλύτερα προκάλεσε, την επιστροφή των καταστροφέων με το προσωπείο του σωτήρα.

Στους «εγωπαθείς», αριστερούς ή δεξιούς δεν έχει σημασία, υπάρχει μια θρησκευτικού τύπου δογματική μισαλλοδοξία, με την οποία οι ανενδοίαστοι επαγγελματίες της πολιτικής μπορούν να παίξουν για τους δικούς τους σκοπούς. Το πιο πιθανό κίνητρο αυτής της μισαλλοδοξίας είναι ο φόβος απέναντι στην αλλαγή και στην αλλαγή της αλλαγής. Ενώ ο φυσικός νόμος είναι η κίνηση, ο εγωπαθής προτιμά την ακινησία.

Ο φυσικός κομμουνισμός που λειτουργεί σαν φυσική τάξη (δυνατότητες-ανάγκες) είναι τέτοιος, γιατί πουθενά στη φύση δεν υπάρχει, εκτός από τον άνθρωπο, «εαυτότητα» με την έννοια της αυτοσυνείδησης ενός «εγώ».

Αυτός ο εγωισμός και ο διαφορισμός που παράγεται, του τύπου εγώ και οι άλλοι, με τη σειρά του, καταλήγει σε μηχανοποίηση και ιεράρχηση του κοινωνικού συστήματος.

Ένα κοινωνικό στρώμα ή ομάδα ή σύστημα ή μέσο δεν μπορεί να είναι ετερόνομο του συστήματος που το δημιούργησε.

Σαν αποτέλεσμα της μηχανοποίησης αυτής, το κοινωνικό σύνολο γίνεται συνάθροισμα και οι μονάδες και οι τάξεις που το συναπαρτίζουν δεν μπορεί ποτέ να καταργηθούν ή, ακόμα πιο απίθανο, να αυτοκαταργηθούν, σε τρόπον ώστε να δημιουργηθεί μια κοινωνία αταξικού τύπου. Ακόμη και για τον Μαρξ, αυτή η ποιοτική μετάλλαξη του ατόμου από μέρος ενός συναθροίσματος σε μέλος ενός συνόλου μένει χωρίς επιστημονικά επιχειρήματα, σκοτεινή, ίσως σαν υποχρέωση για τους επιγόνους του.

Ο δογματισμός ταιριάζει στους νεοφώτιστους ή σε όσους στερούνται δημιουργικής σκέψης, και οι οποίοι δεν εργάζονται για να την αποκτήσουν.

Ψευτοδιλήμματα τύπου μνημόνιο-αντιμνημόνιο ή δραχμή-ευρώ κυριαρχούν στον πολιτικό λόγο για να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία. Καμία απάντηση σ’ αυτά τα ψευτοδιλήμματα δεν πρόκειται να δώσει λύση στα προβλήματα τα πραγματικά, τα οποία είναι τόσο δομικά, όσο και λειτουργικά. Κύρια όμως είναι αδύνατη μια λύση προερχόμενη από τις ομάδες, τις συσπειρώσεις ή τα συμφέροντα που τα δημιούργησαν ή βολεύτηκαν με αυτά. Τα αποτελέσματα ή τα παράγωγα μιας δράσης αποκλείεται να είναι ετερόνομα του συστήματος που τα δημιούργησε. Πιο απλά, μόνον κάποιος σχιζοφρενής θα περίμενε μία μηλιά να κάνει καρπούζια ή αγγούρια.

Παρακολουθούμε για ακόμη μία φορά το ίδιο έργο. Τη βαρετή «δεξιά» πρωταθλήτρια της συκοφαντίας των αντιπάλων, την υποκρισία ενός δήθεν «κέντρου» και την ανωριμότητα της «αριστεράς». Μια ανωριμότητα που εκδηλώνεται με ατελείωτες συζητήσεις πάνω σε δογματικά και θεωρητικά θέματα με γαρνιτούρα απίθανες λεπτομέρειες που αφορούν σε ασήμαντα ζητήματα ή πενταροδεκάρες. Διαφωνίες, αιρέσεις, ρήξεις, φράξιες και διασπάσεις, που είναι τόσο συχνές και ιστορικά παρούσες στην αριστερά, πιο πολύ μοιάζουν να προέρχονται από το χριστιανικό παρελθόν, παρά να είναι συμφυείς με την προοδευτική ή επαναστατική σκέψη.

Πράγματι, η προσήλωση σε ένα δόγμα, αγνοώντας τις επικρατούσες συνθήκες και τον συσχετισμό των δυνάμεων, είναι πολύ μακρυά από την ευελιξία που είναι απαραίτητη για τις κοινωνικές αλλαγές. Αυτή η ευελιξία δεν αφορά στις αρχές αλλά στους τρόπους και τα μέσα. Αυτό το γεγονός είναι πολύ δύσκολο, όπως αποδεικνύεται, να γίνει κατανοητό από τους ταλιμπάνους της αριστεράς, κυρίως της ελληνικής.

Το σύστημα έχει επιστρατεύσει τους πάντες, φαντάσματα απ’ το παρελθόν, νεόκοπους σωτήρες, σχήματα χωρίς καμιά κοινωνική αντανάκλαση. Πανστρατιά από χουντοφασίστες μέχρι νεοφιλελεύθερους, πατριώτες ελληναράδες με φουσκωμένα χαρτοφυλάκια, δημοσιογράφους της αμαρτίας και ό,τι και όποιους θέλει να συλλάβει η πιο ατίθαση φαντασία. Όλοι ενάντια στον «μικρό», ο οποίος υπάρχει απ’ την ανυπαρξία των άλλων αρχηγών. Το γεγονός αυτό, το οποίο ελπίζω να έχει και ο ίδιος κατανοήσει, τον εκθέτει στο μέγιστο των κινδύνων που απειλούν τους δημόσιους άνδρες, δηλαδή, το καβάλημα της καλάμου. Καλή ψήφο.