Σημείωμα μπροστά σε μία πιθανή αλλά ανέλπιστη σωτηρία (20/9/2015)

Βυθισμένοι ακόμα στον εφιάλτη της προεκλογικής αντιπαράθεσης, οι Έλληνες πάλι στις κάλπες. Τυφλωμένοι από το φως του καλοκαιριού, μαστιγωμένοι απ’ το μελτέμι και τη σκόνη πρέπει να διαλέξουν τον καλύτερο ή πιο σωστά, να αποφύγουν τον χειρότερο.

Τα συστατικά της πολιτικής ορθότητας τρία: πρώτο, πως να κλέβει κάποιος το δημόσιο, δεύτερο, πως να υπηρετεί την ασχήμια και να καταπνίγει ό,τι καλό, τρίτο και καλύτερο, πως να καμώνεται τον άξιο απόγονο των Ελλήνων ή τον φέρελπη Ευρωπαίο, ανάλογα με τον αέρα που φυσάει. Συμπληρωματικά βοηθήματα είναι: η τέχνη να κάνεις το πλήθος να αισθάνεται ένοχο, να μη λες τα πράγματα με το όνομά τους, να υποστηρίζεις με πάθος τα δικαιώματα του πολίτη, ενώ με το ίδιο πάθος να αρνείσαι να νομοθετήσεις γι αυτά.

Επιστήμονες, στατιστικολόγοι, ψυχολόγοι, οπινιονιστές, σύμβουλοι σχέσεων και άπειροι άλλοι ειδικοί υποστηρίζουν το πολιτικό σήριαλ που παίζεται με μεγάλη επιτυχία πενήντα χρόνια τώρα.

Οι Έλληνες επιμένουν να ελπίζουν. Αντιστέκονται στην απελπισία. Μια κοινωνία που επιβιώνει μέσα στη σκληρή και πρωτόγονη τάξη που επιβάλλουν οι Δυτικοί και ελάχιστες ντόπιες οικογένειες. Οι ευρωπαϊκές επιταγές και διαταγές δεν είναι τωρινές. Το νεοελληνικό κράτος γεννήθηκε από αυτές. Με φερτούς πρίγκιπες και βασιλιάδες ο δεσποτισμός δεν παραδόθηκε ποτέ στη δημοκρατία, ούτε ο ραγιαδισμός νικήθηκε απ’ τους τολμηρούς και τους ικανούς. Όσο κι αν η ιστορία των κατεστημένων λειαίνει και εξωραΐζει, το μυδίαμα των Κούρων στα μουσεία είναι ειρωνικά βεβιασμένο.

Οι Έλληνες αντιστέκονται στη μοίρα τους αλλοπρόσαλλα και άναρχα. Επιβιώνουν σε μια γη άνυδρη και αχάριστη γι αυτούς που την καλλιεργούν. Μια γη που επεκτείνεται σε χιλιάδες νησιά και νησάκια, σύμβολα, τα ίδια, μιας υπερήφανης ξεχωριστότητας, της πληρότητας του ελάχιστου και της αξιοπρέπειας της μοναξιάς.

Έλληνες θωρακισμένοι από το αλφάβητό τους και πολιορκημένοι απ’ τη γλώσσα τους. Χωριστοί από τον κόσμο της Δύσης, που ποτέ δε θα τους καταλάβει, χωριστοί κι από τον κόσμο της Ανατολής. Από τον Καθολικισμό και τους Προτεστάντες, απ’ τη σλαβική Ορθοδοξία και το τούρκικο Ισλάμ.

Οι πιο περήφανοι και συγχρόνως πιο φτωχοί Ευρωπαίοι, μίζεροι φύλακες των ερειπωμένων μνημείων μιας αρχαίας δόξας. Υπηρέτες συγχρόνως μιας λεπτοφυούς αισθητικής και της πιο βάρβαρης και ακαλαίσθητης ματαιοδοξίας.

Με το πνεύμα του 19^ου αιώνα, αλλά με υπερμοντέρνα μέσα, μωροφιλόδοξοι και αγράμματοι πολιτικοί, δεν κατάφεραν ούτε καν ένα μικροαστικό σοσιαλισμό να στήσουν, ή έστω, μια κακομούτσουνη ρέπλικα του λεγόμενου λαϊκού καπιταλισμού. Μικρόψυχοι συκοφάντες, φορατζήδες, εξυπνάκηδες νταβατζήδες, πουτανίσανε σχεδόν όλη την ελληνική κοινωνία.

Πόσοι άραγε από τους ακραιφνείς «Ελληναράδες» και «εθνοσωτήρες» που καμώνονται τους «φύλακες του έθνους» με φανατισμό και κακία, δεν έχουν στο αίμα τους, χωρίς να το γνωρίζουν, μια δόση αρβανίτικη, βλάχικη, σέρβικη, τούρκικη ή αλγερίνικη; Ποιος γνωρίζει; Ποιος τους δίνει σιγουριά ότι δεν είναι απόγονοι μιας από τις πάμπολλες επιδρομές των Βαρβάρων όταν αυτοί πήρανε τους δρόμους, τις ραχούλες, ή τα κύματα για τον τόπο μας; Κανείς! Τα έργα τους άλλα προδίδουν, τη σκληρότητα του Τούρκου αγά, την υποκρισία του δυτικού ντοτόρου και την απληστία του μπαρμπερίνου πειρατή.

Όμως όλοι αυτοί αναλαμβάνουν «εργολαβικά» και «ιεραποστολικά» να εκπροσωπήσουν το λαό. Εκμεταλλεύονται οι εθνοκάπηλοι, τη φυσική ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου, σε κάποιο σύνολο. Όταν αυτό το «κάπου» δεν υπόκειται σε φθορά, τόσο το καλύτερο. Το παρελθόν είναι παγιωμένο, δεδομένο και άφθαρτο. Ένα μεγάλο παρελθόν και πλήθος άξιων προγόνων είναι το ασφαλέστερο «κάπου» για να ανήκει κάποιος. Ακόμα περισσότερο ασφαλές όταν το παρόν είναι ανύπαρκτο και το μέλλον άδηλο.

Αυτοί οι αγράμματοι και ελλειμματικοί δεν έχουν καμιά σχέση με τους πολλούς, εκτός από το ότι αυτοί, οι πολλοί, είναι τα θύματά τους. Οι πολλοί που επιβιώνουν με την αμοιβή της καθημερινής εργασίας τους. Δεν γράφω ο λαός, γιατί λαός πια δεν υπάρχει. Εννοώ αυτούς που για να επιβιώσουν, με τις οικογένειές τους, πρέπει να εργάζονται καθημερινά. Και η ποιότητα και το είδος της ζωής τους εξαρτάται από την αμοιβή αυτής της καθημερινής εργασίας, μισθωτής ή ελεύθερης, δεν έχει σημασία. Αυτούς που ζουν ειρηνικά κι  ελεύθερα.

Το μειδίαμα είναι ελαφρά σύσπαση των χειλιών από ευχαρίστηση, αλλά όχι μόνον. Μπορεί να είναι και από πίκρα.