Η «αριστερή» παρένθεση (5/9/2015)

Είναι αδιαμφισβήτητο το ότι:  το εγχώριο όσο και το ευρωπαϊκό δεξιό κατεστημένο γνώριζε ότι η επιτυχία της «πρώτης φοράς αριστερά» θα είναι πρόσκαιρη και παροδική.

Οι μόνοι που δεν το γνώριζαν ήταν οι «αριστεροί» της πλατφόρμας, οι «προεδρικοί», οι υπόλοιπες συνιστώσες και οι ψηφοφόροι που κάθε φορά ψηφίζουν συναισθηματικά ή με σύμβουλο το καθαρό και άμεσο οικονομικό συμφέρον, σαν να λέμε το σύνολο των ψηφοφόρων. Οι Ευρωπαίοι το γνώριζαν, γιατί παρακολουθούν στενά, εδώ και διακόσια χρόνια, το δημιούργημά τους, την νεωτέρα δηλαδή Ελλάδα, σαν κρατική οντότητα αλλά και σαν πολιτική και κοινωνική νοοτροπία.

Οι μόνοι, όπως φαίνεται, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τίποτα για τα θέματα αυτά είναι οι «Νεοέλληνες». Παρόλον ότι έλκουν την καταγωγή και είναι οι φυσικοί κληρονόμοι της σοφίας των Αρχαίων, αποδεικνύουν κάθε φορά ότι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Ψηφίζουν πάντα υπέρ του άμεσου οφέλους ή ενάντια σε ό,τι δεν τους επιβεβαιώνει.

Οι πολιτικοί αλλά και οι διανοητές μετέχουν συνειδητά σ’ αυτό που κακώς, κατά τη γνώμη μου, έχουν βαφτίσει «πελατειακό σύστημα». Οι νόμοι που ορίζουν ένα τέτοιο σύστημα είναι τελείως διαφορετικοί. Δεν ξαναπατάει κανείς κάπου που τον εξαπάτησαν ούτε προσφέρει κάποιος αγαθά και εμπορεύματα ανύπαρκτα, που διαφημίζονται μάταια, χρόνια τώρα, και τα οποία ουδέποτε προσφέρθηκαν πραγματικά. Το σύστημα σίγουρα δεν είναι πελατειακό, όλα δείχνουν, ολοένα και περισσότερο, ότι πρόκειται για παθολογικά παράλογο σύστημα.

Ο ορθός λόγος δεν είναι εργαλείο κατανόησης του «όλου» και όποτε χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο και πρόθεση, καταλήγει σε μηχανιστική και αυθαίρετη ερμηνεία της πραγματικότητας. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει γιατί σημαντικό μέρος του «όλου» αποτελεί το παράλογο. Εννοείται το φυσικά παράλογο, το τυχαίο, το άδηλο, το άπειρο κλπ. Στη δική μας εξεταζόμενη περίπτωση, ο παραλογισμός δεν ανήκει στο φυσικό παράλογο αλλά στο παθολογικό.

Πως αλλιώς να ερμηνεύσει κάποιος έναν ριζοσπαστισμό που αρνείται το σπάσιμο των δικών του ριζών που τον κρατούν δέσμιο, ενώ υπόσχεται να σπάσει τις ρίζες των υπολοίπων παραγόντων της κοινωνίας; Πως να εξηγήσει κανείς την πεποίθηση μιας επικείμενης επιτυχίας της διαπραγμάτευσης με τις ευρωπαϊκές τίγρεις – γάτες; Πως να εξηγήσει κανείς την «αριστερή» ακαμψία της πλατφόρμας στην εξήγηση του γεγονότος της επιτυχίας των εκλογών του Ιανουαρίου, που οφειλόταν στην απελπισία του κόσμου και στην ανυπαρξία των αντιπάλων; Αντίθετα, εκτιμήθηκε ότι οι «Νεοέλληνες» έγιναν ξαφνικά «αριστεροί».

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο πολιτικός, ιδιαίτερα της αριστεράς, είναι η εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων και των συνθηκών που επικρατούν, τόσο ιστορικά όσο και δυναμικά. Μωραίνει όμως ο Μαρξ όσους τον ερμηνεύουν όπως τους κατέβει. Στον ίδιο τον ελληνικό χώρο έχουμε το μνημείο της πλάνης και της ιδεολογικής ακαμψίας όπως δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση του ’68. Τι νέο θα προσφέρει η «λαϊκή ενότητα»; Πόσο αριστερή είναι η διάσπαση; Στην πράξη, πίσω απ’ την κίνηση αυτή κρύβεται η ίδια αδράνεια και η διατήρηση ενός “status,” γιατί η δράση και η έκθεση έχει πολλά ρίσκα. Οι καρέκλες και οι ιδεολογικές έδρες και αυθεντίες διατηρούνται καλύτερα σε ακινησία. Καμία ουσιαστική πρόταση, και όλα αυτά πίσω από «ψευδεπίγραφα» λαϊκά σχέδια. Δεν έχουν καταλάβει οι «αριστεροί» ότι λαός δεν υπάρχει πια, ο λαός μεταλλάχθηκε μέσα από τη δική τους απουσία και ιδεολογική ακαμψία, σε καταναλωτές.

Οι μικρόνοοι δεξιοί ή αριστεροί, γιατί το ίδιο μικρόνοοι είναι είτε δηλώνουν έτσι είτε αλλιώς, όσοι πιστεύουν ότι η επανάσταση εμπεριέχει βία, ένοπλη ή άλλης μορφής. Στην πράξη, επανάσταση είναι να μην κάνεις ό,τι κάνει η αγέλη, το πλήθος, να μην ακολουθείς το πνεύμα της εποχής, ή τις μόδες, να μην είσαι οπαδός. Όλοι επιθυμούν μια αλλαγή στη ζωή τους αλλά εννοούν τη δική τους μορφή αλλαγής. Αυτό δεν είναι αριστερό, είναι δεξιό. Αριστερό είναι να κάνεις σωστά τη δουλειά σου, να μην κλέβεις το δημόσιο πλούτο, να μην καταστρέφεις το περιβάλλον, να μην εκμεταλλεύεσαι τους αδύνατους, να κοιτάς το αύριο και το μεθαύριο. Να καλύπτεις τους αδύνατους, να είσαι κάθε μέρα στην κοινωνική πρωτοπορία για την πρόοδο όλης της κοινωνίας.

Η αντίληψη ότι ο διαχωρισμός των τάξεων ανάγεται στο χονδροειδή διαφορισμό πλουτοκράτες- εργαζόμενοι, είναι τελείως πλανεμένη και αντιδραστική. Στην κοινωνία το «κεφάλαιο», ή η σώρευση καλύτερα, χάνει την υλική της υπόσταση και γίνεται επικρατούσα αντίληψη και τρόπος σχέσης μεταξύ των ανθρώπων. Αυτή είναι και η κυριότερη δομική σύζευξη μεταξύ των στοιχείων του σημερινού αστικού συστήματος. Η σώρευση! Η σώρευση πλούτου, γνώσεων, αποκτημάτων, κερδών, οφέλους, δύναμης, εξουσίας, εκμετάλλευσης των άλλων. Οι Ευρωπαίοι γνώριζαν καλά για την παρένθεση και γνωρίζουν κι άλλα. Μόνον εμείς δεν γνωρίζουμε για τους εαυτούς μας τίποτα.

Ο καταναλωτικός εγωισμός των μεσαίων στρωμάτων που επικράτησε μετά τη Χούντα διέλυσε τα υπολείμματα του λαϊκού πολιτισμού που υπήρχαν ακόμα, διέλυσε την κοινωνική αλληλεγγύη, διέφθειρε την ποιότητα και τις συνειδήσεις. Μια «ελληνικής αντίληψης» νεοφιλελεύθερη «ανάπτυξη» επικράτησε. Μια μεταλλαγμένη πρωτοπορία εισαγωγής. Η ορθόδοξη και η ανανεωτική αριστερά παρακολουθούσε από καθέδρας. Οι κινητοποιήσεις δήθεν για το μεροκάματο, για τον ΦΠΑ, τις εργατικές διεκδικήσεις, τα δικαιώματα, ήταν και είναι το άλλοθι της χωρίς ρίσκο δογματικής εξουσίας και της αυθεντικής ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων.

Η εξουσία στην Ελλάδα, και το ξέρουν αυτό οι ξένοι καλά, έχει σαν στηρίγματα: τις πολιτικές κάστες, την εκκλησία, το στρατό και τους κεφαλαιούχους του εξωτερικού. τέσσερις κολώνες που στηρίζουν καλά το εποικοδόμημα.

Γνωρίζουν οι ξένοι πολύ καλά τους βολεμένους Ελληναράδες, το παραδοσιακό κατεστημένο του μετεμφυλιακού θαύματος, τους νεόπλουτους της χουντικής επταετίας και της πασοκικής εικοσαετίας και το συνονθύλευμα των εκσυγχρονιστών, αγκαλιά με τους ευρωλάτρες.

Οι μόνοι που δεν τα γνώριζαν  είναι οι αιώνιοι απατημένοι ψηφοφόροι, ο νεαρός αρχηγός, ο οποίος έστησε ήδη μια αρχηγική καριέρα και ο κύριος Παναγιώτης που φαντασιώνει ακόμα τον «Μικρό Ήρωα».

Αγόρια και κορίτσια ηρεμείστε, η επανάσταση και ο ριζοσπαστισμός θέλουν άλλα κότσια.