«Η μελέτη των –ισμών» (3/10/15)

Ο ανθρώπινος λογισμός σαν δομή και λειτουργία υπόκειται στη δυαδική αντίληψη τύπου γνωστό-άγνωστο, αφού οι αισθήσεις πείθουν για μια τέτοια πραγματικότητα αντιθέσεων. Τα όσα πιθανόν ευρίσκονται πέρα του δίπολου ή του δυαδικού δεν είναι δυνατόν να συλληφθούν διανοητικά και αυτό γιατί η σκέψη του ατόμου δεν του επιτρέπει ν’ αντιληφθεί το νου ως χώρο και την διάνοια σαν κίνηση μέσα σε αυτό το χώρο. Έτσι, τα όσα λέγονται και γράφονται για την εξαφάνιση του παρατηρητή ή την ταύτισή του με το αντικείμενο της παρατήρησης, στηρίζονται σε θεωρίες πολύ δύσκολα επαληθεύσιμες στην πράξη. Αυτό δεν είναι αδύνατο, αλλά ο υποκειμενικός «εαυτός» εμποδίζει, όσο είναι παρών, αυτή την εμπειρία. Αυτός ο χώρος, ασυνείδητα αλλά σταθερά, περιορίζεται από μια ατομική αντίληψη η οποία πείθει εξαιτίας της υποκειμενικότητας των αισθήσεων. Είναι αδύνατο η τέτοιου είδους αντίληψη να οδηγήσει στην εμπειρία του «όλου». Το πιθανότερο να δημιουργηθεί η αντίληψη ενός συνόλου ή η υποψία της «ενάδος», σε αντίθεση με τη μονάδα.

Η ανθρώπινη διάνοια, περιορισμένη ή στην καλύτερη περίπτωση ορισμένη από την ατομικότητα, δεν έχει ικανότητα αντίληψης παρά μόνο μέσα στη σχετικότητα. Η απλούστερη σχέση είναι γνωστό – άγνωστο, έτσι, οι δύο πόλοι του ζεύγους προσδιορίζονται ο ένας από τον άλλον. Αν τώρα κάνουμε ένα ψευτοδίπολο τύπου ξεχωριστό – όλο, ή καλύτερα μονάδα – «ενάδα», θα δούμε ότι ισχύει η ίδια δυαδικότητα. Το όλον δε μπορεί από τη φύση του να σχετικοποιηθεί και έτσι δε μπορεί να γίνει αντιληπτό παρά μόνο σαν συνάθροισμα. Καταφεύγει έτσι το άτομο στην άρνηση μια συμβατικής πραγματικότητας που δεν επιβεβαιώνει την ατομική αντίληψη, χάριν μιας άλλης ιδεατής, δηλαδή η πλάνη μέσα στην πλάνη.

Η ατομική διάνοια αντιλαμβάνεται τις αντιφάσεις (από το φαίνομαι κι όχι το φημί) σαν αντιθέσεις. Στην πράξη, το παιχνίδι του εσωτερικού διαλόγου πραγματοποιείται στη μια φάση και ό,τι επιτυγχάνεται δεν είναι τίποτε άλλο από συνθέσεις και όχι συμφάσεις. Ο μονοφασικός αυτός διάλογος είναι άκρως επιβεβαιωτικός, αφού αντί της σύμφασης που θα οδηγούσε πιθανόν σε μια αντίληψη του όλου, βασίζεται στην αντίθεση που θρέφει την ξεχωριστότητα του εγώ και την σύγκρουση. Η έρις αντί του έρωτα.

Η διανοητική ικανότητα δεν είναι παρά μια ποιότητα που ανήκει στην πνευματική φάση του ανθρώπου. Είναι φύσει αδύνατο να γίνει η μονοφασική αυτή ποιότητα αγωγός αντίληψης του όλου. Σε κάθε περίπτωση θα γίνει μια αναλογική τακτοποίηση και θα δημιουργηθεί η πλέον διαδεδομένη αντίληψη ενός συναθροίσματος ή συνόλου του τύπου σώμα – πνεύμα.

Για όλους αυτούς τους λόγους και για να αποφευχθεί η πλέον επιζήμια κατάσταση που είναι «η πλάνη της πλάνης», καλό είναι να μην καταγινόμαστε με αφηρημένες έννοιες, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα που τα κείμενα «πηγές» γράφτηκαν αρχικά, ούτε την κουλτούρα και τις συνθήκες μιας άλλης εποχής. Αυτό, γιατί η δράση έπεται της λέξης και αυτή έπεται της σκέψης. Είναι απλό να κατανοήσουμε ότι η εμπειρία του «όλου» δεν μπορεί να κατακτηθεί από το μέρος. Αυτή η απλή σκέψη μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κατάκτηση θα πρέπει να συμβεί τόσο στο πνεύμα όσο και στο σώμα και μάλιστα συγχρόνως, γεγονός που σπάνια συμβαίνει τυχαία.

Μια τέλεια εμπειρία της αντίληψης του όλου είναι αδύνατη, η τουλάχιστον σπάνια, χωρίς εμπειρίες δράσης και εφαρμογής στη σχετική πραγματικότητα, και δε θα πρέπει να αναμένεται μόνον μέσα από τη σκέψη και μάλιστα από τη μελέτη  κειμένων που έχουν σχολιαστεί ή πηγάζουν από γνώσεις και γλώσσες που δεν γνωρίζουμε. Οι έννοιες και οι ιδέες είναι εκδικητικά όντα.

Ο –ισμος προκύπτει από τον μερ-ισμό του Όλου σε τμήματα ειδικά και οριοθετημένα. Με αυτόν τον απλοϊκό τρόπο το Όλο κατακερματίζεται και έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτό ως συνάθροισμα. Το φυσικό αντίστοιχο των ξεχωριστών αισθήσεων πείθει. Από το σημείο αυτό του συναθροιστικού τρόπου αντίληψης είναι πολύ κοντά η μηχανιστική αντίληψη και η αυτοματική τακτοποίηση και δράση.

Ο μερισμός του κόσμου σε κομμάτια παράγει τον ορ-ισμό και έπονται όλοι οι –ισμοι, η ξεχωριστότητα, η διαφορετικότητα, η σύγκρουση και η Πλάνη.