«Κρίση ταυτότητας» : ερώτημα εκ της ουσίας (31/10/2015)

Η χιλιοειπωμένη λέξη και η έννοια σύστημα δεν αναφέρεται σε κάτι που υπάρχει σαν τέτοιο. Είναι ένα εργαλείο σκέψης και γνώσης, προκειμένου να κατανοηθεί τόσο ο εσωτερικός όσο και ο εξωτερικός κόσμος. Ένα λογικό εργαλείο τακτοποίησης του χαοτικού περιβάλλοντος.

Θα μπορούσαμε να πούμε, με μεγάλη αυθαιρεσία, ότι η συστημική σκέψη είναι ένας μετατροπέας της θετικής εντροπίας σε αρνητική, αλλά και με μεγαλύτερη αυθαιρεσία να ισχυρισθούμε ότι συμβαίνει και το αντίστροφο. Όλη αυτή η διαδικασία στοχεύει στην κατανόηση, στη μελέτη, στη δράση και στην διόρθωσή της, όταν αστοχεί έναντι του σκοπού και των προγραμμάτων που έχουν βάλει οι άνθρωποι σαν κοινωνία αλλά και σαν άτομα.

Δυστυχώς, τέτοιου είδους συλλογισμοί δεν μπορούν από τη φύση τους ν’ απλοποιηθούν πέρα από ένα επίπεδο το οποίο αναλογεί και αφορά στον καθένα που αποκτά επαφή μαζί τους. Ο λόγος αυτός είναι ένα μεγάλο εμπόδιο για την διάδοσή τους. Απαιτείται από τον μελετητή ή αναγνώστη μεγάλη προσπάθεια και προσοχή. Αξίζει, βέβαια, κάθε κόπο, το να γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει γύρω του αλλά και τις δυναμικές που θα ορίσουν τα μέλλοντα γεγονότα.

Η κρίση που όλοι αντιλαμβανόμαστε και υφιστάμεθα δεν είναι κρίση οικονομική ή νομισματική, και όσο θεωρείται σαν τέτοια, απομακρύνεται η πιθανότητα να ρυθμιστεί.

Είναι μια χρόνια συστημική κρίση, η οποία ιδιαίτερα στην παρτίδα μας, για λόγους πέραν του παρόντος, πήρε μορφή οξύτατου προβλήματος. Μια από τις κυριότερες αιτίες είναι το ότι η ελληνική κοινωνία ήταν ανέτοιμη να παρακολουθήσει την πορεία που μοιραία ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος» χάραξε. Ανέτοιμη τόσο σαν νοοτροπία αλλά και σαν υποδομή. Ο στόχος οικονομική και τεχνική «ανάπτυξη» όταν παίρνει μονοσήμαντο χαρακτήρα είναι ανέφικτος ακόμα και για τις προηγμένες τεχνικά κοινωνίες. Αυτό γιατί είναι αφύσικος εφόσον στη φύση δεν υπάρχει κυρίαρχο γεγονός, πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο γίνεται αυτοσκοπός.

Η ανάπτυξη είναι συστατικό σημείο μιας γενικής πορείας ολοκλήρωσης και αφορά σε όλα τα μέλη του συστήματος που αναπτύσσεται, ανεξάρτητα των διαφορών που φυσικά διαφορίζουν τα στοιχεία του. Προκειμένου δε για τις ανθρώπινες κοινωνίες, ανεξάρτητα από την καταγωγή, την θρησκεία, την εθνότητα, την μόρφωση, την οικονομική κατάσταση, τις παραδόσεις, τον πολιτισμό κλπ των ατόμων ή των ομάδων που συναπαρτίζουν την κοινωνία. Κύρια όμως, το πρόγραμμα ανάπτυξης πρέπει να περιέχει τα όριά της, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η αρμονία του συνόλου.

Σε κάθε αντίθετη περίπτωση το τέρας είναι επί θύραις και αυτό γιατί το σύστημα αναπαράγεται τόσο σαν σύνολο όσο και σαν μέρη «κατ’ εικόνα και ομοίωση». Με αυτόν τον τρόπο κάθε τερατάκι στους επόμενους μετασχηματισμούς θα έχει αποκτήσει διαστάσεις δύσκολα αντιμετωπίσιμες.

Είναι προφανές, για όποιον εξετάζει το πρόβλημα με τιμιότητα και ειλικρίνεια, ότι, ακόμη κι αν αυτοί οι ψευδοστόχοι που επιβάλλουν οι «κυρίαρχοι» εκπληρωθούν, την επόμενη, τα ίδια προβλήματα θα είναι παρόντα.

Αυτό θα συμβαίνει συνεχώς και θα εμφανίζεται με νέες μορφές κρίσης, όσο η ελληνική κοινωνία θα αγνοεί ποιους σκοπούς και στόχους επιδιώκει, ενώ θα προσπαθεί να πετύχει τους μηχανιστικούς και ανέφικτους στόχους που επιβάλλουν και εκβιάζουν οι «εταίροι» και όσο αυτοί υιοθετούνται από ανάγκη, από εκβιασμούς οικονομικούς ή γεωπολιτικούς ή ακόμη, και αυτό είναι το χειρότερο, από επιλογή μεγάλου μέρους του πληθυσμού λόγω άγνοιας ή έλλειψης σθένους.

Τα προβλήματα είναι δομικά, δηλαδή, αφορούν στο πως τα διάφορα στοιχεία του συστήματος σχετίζονται μεταξύ τους και όχι στη λειτουργία που εκτελούν.

Τα διαφορετικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και οι ψεύτικες κομματικές ταμπέλες είναι η βάση του προβλήματος. Στην ουσία και στην πράξη το συμφέρον είναι κοινό. Το δηλητήριο το εμφύλιου ποτίζει ακόμη το συγκρουσιακό πεδίο που επάνω του κινείται η ελληνική κοινωνία, μια βλακώδης εθνική συνείδηση και συμπεριφορά. Μικρότατοι πολιτικοί και αχόρταγοι μεγαλοαστοί, δημοσιογράφοι υπάλληλοι και αγράμματοι δάσκαλοι.

Μικρότατοι απέναντι στις περιστάσεις, αχόρταγοι σε σχέση με τον πλούτο που έχουν αποκομίσει, υπάλληλοι λόγω της εξάρτησης και αγράμματοι πολιτικά και κοινωνικά.

Αλλά και ο λαός που έγινε καταναλωτής, που έχασε τον λαϊκό πολιτισμό, που πορεύεται με το Ίντερνετ και το fast-food.

Όλοι περιμένουν να περάσει η κρίση σαν να είναι κακοκαιρία και θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αγνοούμε ότι η κρίση είμαστε εμείς οι ίδιοι.