Πληροφορισμός: «Η νέα ουτοπία» (14/11/2015)

Μετά την σωτηρία που υποσχόταν ο μετά θάνατο ουράνιος παράδεισος της εβραϊκής αίρεσης τοποθετώντας την κόλαση στα τρίσβαθα, και μετά τον επίγειο παράδεισο που εφάρμοσε ο σοβιετικός κομμουνισμός με την κόλαση συνώνυμη με τον καπιταλισμό, ο τελευταίος αυτός, προτείνει μια νέα ουτοπία: την ελεύθερη αγορά και τον πληροφορισμό. Οι τελευταίοι που πιστεύουν σ’ έναν επουράνιο παράδεισο είναι οι Μουσουλμάνοι και αυτοί μάλιστα, το επιδιώκουν μέσω του ρατσισμού και της βίας.

Στις προηγούμενες ουτοπικές προτάσεις, υπήρχαν πάντα μικρές ή μεγάλες κοινωνίες που αντιστέκονταν. Στην σημερινή εποχή, η ιδεολογία του πληροφορισμού δεν αμφισβητείται από πουθενά.

Η ολοκληρωτική παράδοση του ανθρώπου στην κυριαρχία των μηχανών και η τεχνική τελειότητα που προέκυψε, ξεπέρασε την χρηστική συνύπαρξη ανθρώπου και μηχανής και κατέστησε τον άνθρωπο εξάρτημα ενός τεράστιου μηχανισμού με την πλανεμένη πεποίθηση ότι ελέγχει αυτόν τον μηχανισμό.

Το κέρδος που προέκυψε για ορισμένους μωρούς, και γι αυτό το λόγο ανενδοίαστους, είναι τεράστιο, ενώ η υποδούλωση των ανθρώπων στον υπολογιστικό και αυτοματικό Μινώταυρο είναι ολοκληρωτική.

Ο σωρευμένος έτσι πλούτος μετασχηματίστηκε σε εξουσιαστική κυριαρχία των ανόητων πάνω στο σύνολο των κοινωνιών. Ιδιωτικός ή κρατικός μονοπωλιακός και μηχανιστικός, μικρή η διαφορά τους, καπιταλισμός. Σαν μια αλυσωτή αντίδραση, στον πυρήνα του ατομικού νου, είναι, φαίνεται, η μοναδική πρόταση και επιδίωξη.

Η λεγόμενη επιστήμη, εξουσιαστικό εξάρτημα της ολιγαρχίας  είτε αυτή είναι ιδιώτες είτε είναι κράτος οι κυρίαρχοι, αδυνατούν να συλλάβουν το ολοφάνερο γεγονός της ανθρώπινης νοητικής προσαρμογής προς τη μηχανή, εφόσον αυτός διαθέτει δυνατότητα προσαρμογής και όχι το μηχάνημα, ακόμη κι αν κατασκευάζουν όσες «έξυπνες» συσκευές κι αν συλλαμβάνει η ιδιοπαθής διάνοιά τους.

Έτσι ο ανθρώπινος νους σήμερα χειραγωγείται μέσω των μηχανών από τους σχεδιαστές, κατόχους και εκμεταλλευτές τους.

Όλα αυτά βέβαια, που μοιάζουν απλοϊκά και που θα ‘πρεπε να τα γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά, μένουν σκοτεινά και στη σκιά για όσους αποφασίζουν τις τύχες των κοινωνιών.

Αυτή η κοινή στάση των εξουσιαστών σε όποιο πολιτισμό, φυλή, έθνος κλπ κι αν ανήκουν, μοιάζει σαν μια ασθένεια, μια θα λέγαμε εξουσιαστική μόλυνση που προσβάλλει τους πάντες, ανεξάρτητα του ιστορικού ή πολιτισμικού παρελθόντος τους.

Μια μυστηριώδης αντίφαση που δυναστεύει τον άνθρωπο, το πιο μαθησιακό ον του πλανήτη. Οι άνθρωποι μοιάζουν σαν να μην διδάσκονται τίποτα. Ο πληροφορισμός με την τεχνική δυνατότητα είναι ανίκανος να διδάξει. Προφανώς, η σώρευση δεδομένων, στοιχείων και πληροφοριών είναι αδύνατον, όπως κάθε σώρευση, να δώσει λύση στο πρόβλημα.

Η επανάσταση που υποσχέθηκε ο πληροφορισμός, αντί με τις δυνατότητες της μηχανής να πολλαπλασιαστούν οι ανθρώπινες δυνατότητες, έχει καθηλωθεί στις άχρηστες αλλά εμπορικές εφαρμογές. Κατέστρεψε την δημιουργικότητα της ανθρώπινης διάνοιας, η οποία καθοδηγείται μαζικά από τους κυρίαρχους, την ελευθερία της βούλησης, μια από τις κύριες διαφορές ανθρώπου και ζώου, που έγινε μονοδιάστατη και πτωχή.

Πράγματι, η επανάσταση του πληροφορισμού μοιάζει να έχει κάτσει κατάχαμα και με ηλίθια αυταρέσκεια να ξεφουρνίζει συνεχώς προϊόντα ή ιδέες με όλο και πιο πληθωρικές δυνατότητες οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται, γιατί ο νους του μέσου ανθρώπου δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει. Λείπει ο νους που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και να εκμεταλλευτεί τα τέρατα υπολογισμού και μνήμης. Το ίδιο συμβαίνει και στον σχεδιασμό των μηχανών. Η μονοφασική κατεύθυνση του κέρδους απαγορεύει άλλου τύπου κριτήρια. Είναι απρόβλεπτες, κυριολεκτικά, ακόμη και οι συνέπειες.

Η επανάσταση που υποσχέθηκε ο πληροφορισμός, ενώ δεν πέτυχε τους σκοπούς της, δηλαδή να κάνει τους ανθρώπους ικανότερους να λύνουν τα προβλήματα που προκύπτουν συνεχώς στις οργανωμένες κοινωνίες, αντίθετα, πέτυχε την θεμελίωση ενός πολιτισμού, όπου το μέτρο δεν έχει καμιά αξία και έτσι οι ισορροπίες γίνονται όλο και πιο δύσκολες, ενώ η βία, ένοπλη ή όχι, μοιάζει να είναι πια ο μοναδικός τρόπος τακτοποίησης. Παράγεται ήδη ένας πολιτισμός εξεζητημένης τεχνικής και βίαιης διευθέτησης, με τις κοινωνίες των ανθρώπων απούσες από τους χώρους των αποφάσεων, ένας πολιτισμός εξαιρετικά τοξικός, τόσο στο επίπεδο της ύλης και της ενέργειας, όσο και κυρίως στο επίπεδο των ιδεών και της διάνοιας.