Οι λαχανοντολμάδες (28/11/2015)

Έχω κάποιους φίλους και γνωστούς από παλιά, οι οποίοι κάθε φορά σχεδόν που κάνω ανάρτηση με κριτική διάθεση απέναντι στο χάλι που κυριάρχησε στη ζωή μας, κατακλύζουν το e-mail.

Ομολογώ ότι η διάθεσή τους είναι φιλική, περισσότερο με την συμπάθεια που δείχνουν συνήθως οι άνθρωποι προς τους παλαβούς, παρά εχθρική ή εριστική. Το κύριο επιχείρημά τους, είναι σχεδόν κοινό για όλους, με άλλα λόγια βέβαια, ο καθένας, συνοψίζεται στο: «μα τι προτείνεις τέλος πάντων; Την επιστροφή στις σπηλιές;»

Αποφεύγω συνήθως να μπαίνω σε τέτοιες κουβέντες που από την φύση τους, είναι γεμάτες παγίδες. Τώρα όμως τελευταία, «με την αριστερά στην εξουσία», πολλοί παλιοί σύντροφοι γίνονται όλο και πιο πολύ «επιθετικούληδες». Τα διάφορα «τέτοιος ήσουν πάντα» και «καλά έκανες και εξαφανίστηκες» πληθαίνουν.

Προφανώς υπάρχει αυξημένο πρόβλημα κατανόησης. Οι προθέσεις μου δεν είναι σχετικές με λύσεις, προτάσεις και «πολιτικές» που λένε οι αγράμματοι. Πολύ απλά, η απόσταση κάνει τα πράγματα να μπαίνουν σε ευρύχωρο πλαίσιο. Υπάρχει μεγάλη φτώχεια σκέψης και λύσεων για τα υπάρχοντα προβλήματα που φαίνεται να αυξάνουν σε μέγεθος αλλά και αριθμό.

Προβλήματα που υπήρχαν και που δεν θα πάψουν να υπάρχουν αν δεν πάψουν οι Έλληνες να είναι κατεξοχήν μεταπράτες, τόσο στα υλικά αγαθά όσο στις ιδέες και στα υπόλοιπα. Αλλά και τα Ευρωπαία αφεντικά θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος την κακοπιστία τους, την μνησικακία και την κυριαρχική παθολογία τους.

Όποιος διαπραγματεύεται μαζί τους θα πρέπει να έχει μελετήσει σε βάθος το τι επέβαλαν οι Δυτικοί Γερμανοί στους φουκαράδες τους Ανατολικούς. Διακήρυσσαν αδιάντροπα και αδιαλείπτως ότι το όνειρό τους ήταν η επανένωση. Η καθυπόταξη των αδυνάτων είναι το πρότυπο της ένωσης στην κεφάλα τους.

Αυτοί καλά κάνουν, αιμοβόροι και ωμοφάγοι ήσαν ανέκαθεν. Αλλά εσείς συντρόφια, Έλληνες κι Αριστεροί που ψάχνετε για ισοδύναμα, μια έννοια βλακώδης,  αφού η ισότητα ισχύει μόνο σε ομοιότητα εκτός εάν εννοείται το αντικείμενο, δηλαδή, φόρος ο ένας, φόρος κι ο άλλος, ενώ το υποκείμενο μένει το ίδιο υποζύγιο: ο πολίτης. Είναι άραγε αριστερό  να φορολογείς την παιδεία, όποια κι αν είναι. Είναι αδιάφορο εάν είναι ιδιωτική ή κρατική; Ενώ την ίδια στιγμή αφήνεις αφορολόγητο τον τζόγο; Είναι αριστερό να χάσουν το σπίτι τους χιλιάδες άνθρωποι αλλά και τόσα άλλα που δεν είναι αριστερά. Δεν είναι σίγουρα αριστερή μια εξουσία που γίνεται αυτοσκοπός.

Είναι σίγουρο ότι θα μου απαντήσουν: και τι να κάνουμε, αφού όλα τα περασμένα χρόνια τα ξοδέψαμε με λόγια αναμεταξύ μας. Τώρα όμως σύντροφοι δεν είσαστε μεταξύ σας, κουβαλάτε όλους τους Έλληνες. Εκτός από τα παραπάνω, αλλά και από πολλά άλλα, αυτή η τακτική δημιουργεί κι ένα πρόσθετο πρόβλημα, πρόβλημα ταυτότητας για τους άλλους αριστερούς, γιατί εάν η αριστερά είναι αυτή, η δικιά σας, τότε θα πρέπει οι άλλοι να βρουν ποια είναι η δικιά τους.

Είναι γεγονός ότι η πολιτική της εξουσίας απανθρωπίζει, αλλά η διαφορά μεταξύ ανθρώπων και ζώων εξακολουθεί και τώρα και πάντα να ορίζεται από τρία κύρια σημεία. Ο άνθρωπος έχει αυτοσυνείδηση της ύπαρξής του, γνωρίζει δηλαδή ότι υπάρχει και ότι αυτή η ζωή του είναι παροδική, τα ζώα δεν το γνωρίζουν. Ο άνθρωπος έχει κώδικα επικοινωνίας, τη γλώσσα, η οποία περιέχει και αφηρημένες έννοιες όπως τόλμη, ελευθερία, φιλία, αδελφότητα, δημοκρατία. Ενώ τα ζώα δεν έχουν γλώσσα, παρά μόνο σήματα, μεταξύ των ομοίων τους. Τρίτο και τελευταίο, ο άνθρωπος έχει την ικανότητα διανοητικής επεξεργασίας, όχι μόνο ηθμικής, δηλαδή ναι – όχι, αλλά και σύνθεσης δημιουργικής και μαθηματικής.

Η ηλικία και η παλιά σχέση συντροφικότητας μου επιτρέπουν να προτείνω, να εμπλουτιστούν τα έργα με δραστηριότητες (όχι δράσεις που λένε οι αγράμματοι) που όπως φαίνεται έχουν εγκαταλειφθεί ή ίσως ουδέποτε έχουν ασκηθεί. Είναι σίγουρο ότι για τα δημιουργικά και θετικά έργα δεν είναι πάντοτε απαραίτητα τα χρήματα. Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι αριστερά μπορούν να είναι και τα μικρά και ταπεινά έργα, σε αντίθεση με τα μεγάλα και φιλόδοξα λόγια που μαθηματικά οδηγούν το μεν άτομο στην ιππασία της καλάμου, το δε σύνολο στην αποτυχία.

Όποιος ασχολείται ή προτίθεται να ασχοληθεί με την πολιτική θα ευεργετηθεί πολύ με ορισμένες δραστηριότητες που δεν αφορούν άμεσα στην εξουσιαστική πολιτική. Για παράδειγμα: να παίρνει τη σύζυγο ή τη συντρόφισσά του ή ακόμα και το γκομενάκι αγκαλιά απ’ τους ώμους και να πηγαίνει βολτίτσες στην ακροθαλασσιά ή και στο βουνό. Ακόμη και ο εθνικός κήπος ή το δάσος του Σέιχ Σου και ο Λυκαβηττός είναι κατάλληλα μέρη. Επίσης είναι απαραίτητο και πολύ ευεργετικό ο επίδοξος πολιτικός και κυρίως ο αριστερός, να ασχολείται με τα παιδιά του, ώστε να μην καταθλίβονται, γιατί οι φανατικοί, η αρρώστια και τα ναρκωτικά παραμονεύουν. Στις προσπάθειές τους και στα διαβάσματά τους να είναι υποστηρικτικός και βοηθός και να κάνει παρέα μαζί τους έστω κάθε δεκαπέντε μέρες. Αυτό είναι ένα από τα πιο επαναστατικά πράγματα που μπορούν να γίνουν σήμερα. Βάζει φωτιά στο μέλλον, αφού τώρα η εποχή είναι κρύα και σκοτεινή. Τέλος, είναι πολύ θετικό να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και να μάθει να μαγειρεύει. Ασκείται έτσι στη συντροφικότητα, μαθαίνει πολλά για την οικονομία του χρόνου και του κόπου, επίσης μαθαίνει λεπτομέρειες για τις σχέσεις εργασίας αλλά και για τα ισοδύναμα!

Ένα πολύ καλό μαγείρεμα αλλά δύσκολο ως προς την τεχνική επιδεξιότητα του «τυλίγειν» και που μπορεί να μπει σαν πρώτος στόχος είναι οι Λαχανοντολμάδες. Μπορεί να γίνει με λίγα και φθηνά υλικά, αν και δεν υπάρχει πια τίποτα φθηνό. Αρκεί ένα λάχανο, όχι πολύ σφιχτό, λίγο ρυζάκι, λίγο λάδι, λίγο ξερό δυόσμο, αλατάκι και πιπεράκι και ένα αυγουλάκι. Γίνεται λίγο πιο πλούσιο φαγητό εάν προστεθεί και ελάχιστος χοιρινός κιμάς. Στην πρώτη περίπτωση λέγονται γιαλαντζί ντολμά, δηλαδή ψευτο-ντολμάδες, όπως λέμε γιαλαντζί αριστερά. Όταν προστεθεί ο κιμάς λέγονται Σαρμάδες. Όπως είναι γνωστό, μεγάλο μέρος της ελληνικής κουζίνας ήρθε στη μητρόπολη με τον πολιτισμό που έφεραν οι Ίωνες πρόσφυγες. Μέχρι τότε οι Ελλαδίτες έτρωγαν αρβανίτικα ή ψευτο–ευρωπαϊκά φαγητά.

Οι παρατηρήσεις αυτές βέβαια, δε θα τις έλεγα συμβουλές, δεν αφορούν σε αυτούς που αγωνίζονται για το καθημερινό, αλλά σε αυτούς που ζουν για τον ανταγωνισμό, για την εξουσιαστική επιβολή τους, την κυριαρχική ξεχωριστότητά τους, για τη σώρευση δύναμης και ίσως και πλούτου.