Μια θανάσιμη παρεξήγηση (7/11/2015)

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τηλεόραση είναι πια αναπόσπαστος παράγοντας κοινωνικής επικοινωνίας. Την ανταγωνίζεται το έξυπνο κινητό, αφού έχει τη δυνατότητα διαλόγου, πράγμα που στερείται η τελεστική μορφή επικοινωνίας που διαθέτει από τη φύση της η τηλεόραση. Η δράση του θεατή περιορίζεται στην αποδοχή ή την απόρριψη. Η μεν αποδοχή δηλώνεται με τη συνέχιση της παρακολούθησης, η δε απόρριψη με την αλλαγή του δίαυλου εκπομπής.

Το γεγονός αυτό είναι αντικείμενο μέτρησης από τους ειδικούς και χρησιμοποιείται αυτή η μέτρηση από αυτούς που επιλέγουν ή κατασκευάζουν τα προγράμματα. Ο θεατής όμως, μένει κατά μέγα μέρος ακάλυπτος σε σχέση με το μήνυμα που θα ήθελε να στείλει στην πηγή. Μπορεί βέβαια να στείλει ένα τηλεμήνυμα, πράγμα που κοστίζει και σε χρήμα και σε χρόνο.

Το τηλεκοντρόλ δίνει μια γρήγορη λύση σ’ αυτό το ζήτημα, αφήνει όμως ακάλυπτο τον θεατή ως προς το πιεστικό συναίσθημα που τον κατακλύζει και γι αυτό εγκαταλείπει το συγκεκριμένο δίαυλο και αναζητά άλλο.

Αυτή η περατζάδα και ευκολία αλλά και η ταχύτητα δημιουργεί την παρεξήγηση.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούν το τηλεκοντρόλ σαν εξαιρετικό εργαλείο μελέτης και έρευνας της γενικής κατάστασης που βρίσκεται η χώρα. Είναι ένα αξιόπιστο εργαλείο ενημέρωσης, όχι βέβαια για κάτι θετικό, το είδος αυτό είναι απόν από την ελληνική τηλεόραση, αλλά για τον βαθμό αρνητισμού, κατάπτωσης και εκφυλισμού της κοινωνίας. Οι πρωταγωνιστές δημοσιογράφοι και πολιτικοί είναι γνωστοί και αμετακίνητοι. Οι κατευθύνσεις, το ίδιο, τα συμφέροντα που παρέχουν τα κίνητρα το ίδιο γνωστά, το ίδιο και οι διασκεδαστές και οι διαφημίσεις. Μια καλά οργανωμένη ξένη υπηρεσία πληροφοριών μπορεί να γνωρίσει όλα τα μειονεκτήματα και τρωτά σημεία της κοινωνίας με μια ημερήσια παρακολούθηση των διαύλων.

Απογοητευτική έως εξοργιστική η κακοποίηση της γλώσσας, η πενία της σκέψης, η μαϊμουδίστικη προσπάθεια αντιγραφής. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι πρότινος, αντιγράφαμε τους Δυτικούς, τώρα αντιγράφουμε και τους υπόλοιπους, Ανατολίτες, Βόρειους, Νότιους κλπ.

Έτσι, δηλαδή με αυτή  την κατάσταση, το λεγόμενο ζάπινγκ (δάνειο από την αγγλική) είναι μια παροδική λύση που αφήνει όμως ένα ανικανοποίητο αίσθημα, δεν αρκεί μόνον η κατάργηση της εικόνας. Αυτό βέβαια ισχύει εάν θεωρηθεί το ζάπινγκ σαν βόλτα (ιταλικά) ή τσάρκα (τούρκικα) ή σεργιάνι (τούρκικα) ή σουλάτσο (ιταλικά) στα κανάλια, στους διαύλους είναι πιο ορθό. Αλλά θα μπορούσε να είναι περιφορά, περιπλάνηση, περίπατος ή ακόμη και αλητεία, ή το απίθανο αγγλικό periegesis, η οποία γίνεται και boustrophedon. Δάνεια της Αγγλικής από την ελληνική γλώσσα.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ικανοποιεί, το ανικανοποίητο είναι παρόν, τι κι αν εξαφανίζεται ο Πρετεντέρης, ο Γιακουμάτος ή ο Μπάμπης και ο Πορτοσάλτε σε δέκατα δευτερολέπτου. Η πίκρα είναι πάντα παρούσα, έως ότου εντελώς τυχαία η παρεξήγηση μπορεί να λυθεί. Ζάπινγκ δεν σημαίνει βόλτα και όλα τα υπόλοιπα. Πρόκειται για επέκταση του «ΖΑΠ»: ήχου των κόμικ, ήχου ενός λέιζερ, μιας ακτίνας ή μιας σφαίρας: to kill or to eliminate, a quick and vigorous motion.

Η παρεξήγηση λύνεται όπως και το ανικανοποίητο εξαφανίζεται, αφού το τηλεκοντρόλ από μεταφορικό μέσο γίνεται όπλο. Δυστυχώς η Λερναία Ύδρα, με χίλια όμως κεφάλια, μένει ζωντανή, όσες «ζαπιές» κι αν επιχειρηθούν.