Τα πακέτα του φανατισμού (23/3/2016)

Παρόλον ότι το θέμα είναι τεράστιο και αδύνατον να καλυφθεί από ένα μικρό σημείωμα, αλλά και γιατί μου είναι εξαιρετικά αντιπαθητικό, αναγκαστικά σημειώνω λόγω του ότι κάλυψε μεγάλο μέρος της επικαιρότητας η πρόσφατη υστερική κρίση του συντηρητικού συνέταιρου της αριστερής κυβέρνησης, καθώς και τα γεγονότα των Βρυξελλών.

Ο εθνικισμός, όπως είναι γενικά γνωστό, είναι μια από τις βασικές αρχές της αστικής ιδεολογίας και της πολιτικής της, πολιτική διαίρεσης, απομόνωσης, δυσπιστίας και εν τέλη μίσους μεταξύ των πολιτών και των λαών.

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς μαρξολόγος για να κατανοήσει τους κοινούς λόγους που ωθούν όλους τους εθνικιστές σ’ όλη την υφήλιο ώστε να έχουν κοινά επιχειρήματα ανεξάρτητα από το γεωγραφικό μήκος και πλάτος που βρίσκεται το απειλούμενο «έθνος». Εξάλλου δεν είναι αυτός ο στόχος του σημειώματος.

Είναι γνωστό ότι η αστική τάξη χαρακτηρίζεται κύρια από ένα παθογόνο συντηρητισμό που τροφοδοτείται κυρίως από τον φόβο με όποια μορφή κι αν αυτός εμφανίζεται. Δηλαδή τον φόβο που προκύπτει από την άγνοια, από τον φόβο του φόβου, ήτοι τον φόβο του να φοβηθεί κανείς και τέλος τον φόβο της αλλαγής. Ο φόβος είναι το κοινό και ανθρώπινο αίσθημα που είναι και το κύριο όπλο του αστικού οπλοστασίου ενάντια στους πολίτες τους, το οποίο είναι του τύπου «απ’ όλα έχει ο μπαχτσές», δηλαδή, οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει φόβο. Από αρχαιότατες εποχές είναι γνωστό ότι ο φοβισμένος χειραγωγείται και καθοδηγείται εύκολα. Μεγάλη δασκάλα αυτής της τέχνης η εκκλησία και γι αυτό το λόγο εθνικισμός και θρησκευτικός φανατισμός πάνε βόλτα χέρι-χέρι.

Το πεδίο πάνω στο οποίο χτίζεται ο εθνικισμός και ο φανατισμός είναι η μισαλλοδοξία και ο φόβος της αλλαγής. Το οικοδόμημα αυτό στηρίζουν τέσσερις στήλες. Η πρώτη, η απαιδευσία, κοινώς βλακεία, έπεται η διαστρεβλωμένη αντίληψη για τους άλλους και το περιβάλλον, κοινώς σύμπλεγμα κατωτερότητας, ή το αντίστροφο, δηλαδή, ανωτερότητας. Επόμενη στήλη αφορά στην έλλειψη δημιουργικότητας εξαιτίας ενός πατριαρχικού αυτοματισμού της μηχανιστικής σκέψης και τέλος η σύγχυση για τον κόσμο, εσωτερικό και εξωτερικό.

Αυτή η σύγχυση δομεί εντέλει ένα ιδιοτελή χαρακτήρα όπου ακόμα κι αν το υποκείμενο επικαλείται στόχους ευγενείς και πνευματικούς, ό,τι κάνει το πράττει για να εξυπηρετήσει ένα ατομικό συμφέρον. Αποτέλεσμα: η κερδομανία, η καπηλεία, το σπέκουλο και η εκμετάλλευση και η καταπίεση των άλλων ανθρώπων. Το «εγώ» ταυτίζεται με το σκοπό, όπως συμβαίνει με τους φανατικούς του θρησκευτικού εθνικισμού των μουλάδων. Η πλάνη αυτή είναι κοινή σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους από τον «μουσουλμανικό παράδεισο» μέχρι την εξαμβλωματική σύλληψη των θεωρητικών ιδεολόγων και κληρονόμων του Μάο, οι οποίοι προκειμένου να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα επινόησαν την αφυσικότητα «ένα κράτος, δύο συστήματα», όπου την θεουργία της επιλογής του ποιος θα είναι ο εκμεταλλευτής και ποιος ο εκμεταλλευόμενος αναλαμβάνει το κόμμα των φωτισμένων πλουτοκρατών ελέω κομουνισμού. Το κοινό γνώρισμα του φανατισμού, ιδεολογικού ή θρησκευτικού, είναι η βία. Η βία που κυριαρχεί στην εποχή μας και θριαμβεύει λόγω των τεχνικών μέσων οιασδήποτε μορφής και τα οποία κατ’ αποκλειστικότητα έχουν γίνει μέσα και στόχος των εξουσιαστικών προθέσεων ενός κυριαρχικού πρότυπου του σύγχρονου απολίτιστου και  πρωτόγονου ανθρώπου.

Πρέπει κάποιος να ξεφύγει από τις παγιωμένες και προκαθορισμένες διαδρομές σκέψης, για να αντιληφθεί την ομοιότητα της δράσης που υιοθετούν το εξουσιαστικό πρότυπου και η αλόγιστη χρήση της τεχνικής. Η σύγκρουση που καθημερινά βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος, αφορά στην τεράστια αντίφαση μεταξύ του πρωτόγονου «εξελιγμένου ανθρώπου» και των τεχνικών μέσων που διαθέτει και χρησιμοποιεί. Εξοπλισμένα νήπια ή ένοπλοι βλάκες, η ελευθερία που έχουμε αφορά στην επιλογή.

Η αλαζονική Δύση προσπαθεί να νικήσει αυτούς που όχι μόνο δεν φοβούνται το θάνατο, αλλά τον επιθυμούν, οι δε μουλάδες και οι άνεργοι στρατηγοί του Σαντάμ υπερασπίζονται τον κυριαρχικό τους ρόλο στρέφοντας τις στερημένες συνειδήσεις των πιστών,χρησιμοποιούν τους περιθωριακούς και λούμπεν μουσουλμάνους της ανάπηρης Δυτικής Δημοκρατίας ενάντια στους πρώην αποικιοκράτες και νυν μονοπωλιακούς εκμεταλλευτές. Τόσο οι μεν όσο και οι δε, να μην απατάται κανείς, έχουν στο πίσω μέρος του ατροφικού εγκεφάλου τους τα «σούπερ μάρκετ». Οι μεν Δυτικοί τις τεράστιες αγορές που πιθανόν να διευρυνθούν, οι δε Ανατολίτες το σωρευμένο πλούτο της Δύσης, προϊόν της  εκμετάλλευσης αιώνων τόσο των εργαζόμενων της Δύσης όσο και των ιθαγενών των αποικιών.

Δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού αλλά και των κοινωνικών ή και ένοπλων αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη δε στάθηκαν ικανά ώστε η αδελφοσύνη του Χριστού και των φωτισμένων της Γαλλικής Επανάστασης να φυτρώσει. Ο πατριαρχικός πρωτογονισμός και ο βαρβαρικός χαρακτήρας του τεχνολογικού πολιτισμού, χέρι-χέρι, σηματοδοτούν το σύγχρονο αδιέξοδο και για μια ακόμη φορά επιλέγουν τη λύση της βίας και της αποκτήνωσης. Ποιότητες που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη μειωμένη και μεριστική αντίληψη που στην ουσία προκαλεί μόνιμα τις κρίσεις με όποια μορφή κι αν αυτές εμφανίζονται.