Βρέξει(τ) – Χιονίσει (29/06/2016)

Σημείωμα με αφορμή το πρόσφατο δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία. Η γενίκευση και η αναλογική κατανόηση είναι μακρυά απ’ την αντίληψή μου. Αναφέρομαι συνήθως στις επικρατούσες νοοτροπίες και συνθήκες που αφορούν στις πλειονότητες, εθνικές, θρησκευτικές, κοινωνικές ή πολιτικές, όπου κι αν αυτές υπάρχουν. Διευκρίνηση περιττή αλλά απαραίτητη για όσους αντιλαμβάνονται με εργαλείο τη γενίκευση.

Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος το αποτέλεσμα που θα είχε ένα δημοψήφισμα για την τύχη της Βασιλείας στη Μεγάλη Βρετανία; Σίγουρα θα ήταν ΝΑΙ. Η σιγουριά που περιλαμβάνει ένας τέτοιος θεσμός, εκτός βέβαια από το τουριστικό και επομένως ταμειακό ενδιαφέρον, προκύπτει από το ιστορικό παρελθόν της αυτοκρατορίας και το πώς αυτό το παρελθόν επενεργεί στη μυθοπλασία που συντηρεί τις λαϊκές μάζες.

Ο πολύχρονος διχασμός, και όχι μόνον, των κατοίκων του νησιού εκφράζεται σήμερα στο ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ΕΕ. Άλλοτε εκφραζόταν από τις διαμάχες μεταξύ των διαφόρων βασιλείων, ή των θρησκευτικών πίστεων, ή μεταξύ των πολλών βασιλικών δυναστειών ή ακόμη των πολιτικών παρατάξεων. Δεν πρέπει να λησμονείται ότι ο δικομματισμός έχει τη Βρετανία σαν πατρίδα του και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο διχασμός είναι ένας θεσμός για τους Βρετανούς.

Το φάντασμα μιας χαμένης κοσμοκρατορίας εξακολουθεί να κάνει τους Βρετανούς ξεχωριστούς. Μιας κοσμοκρατορίας, βέβαια, που κολύμπησε στο αίμα και καταλήστευσε σχεδόν όλον τον πλανήτη. Δεν πρέπει να λησμονείται επίσης ότι το εικοσιπέντε τοις εκατό του ευρωπαϊκού πλούτου ανήκει σε βρετανικά συμφέροντα. Κεφάλαιο που προέκυψε από παρατεταμένη εκμετάλλευση των αποικιών. Η βία και η απολυταρχία ήσαν μαζί με τις αγχόνες (Κύπρος) μέχρι πριν λίγα χρόνια εργαλεία πολιτικής.

Η ξεχωριστότητα των Βρετανών έχει ρίζες απολυταρχικές και ρατσιστικές εξ’ ου και το ιερό σύμβολο του μονάρχη. Παρόλον ότι η εικόνα που προβάλλεται είναι ενός έθνους αφορά σε ένα πολύχρωμο πληθυσμό που προέκυψε από τους πρώην υποτελείς και είναι ένα φαινόμενο του ρατσισμού μέσα στο ρατσισμό.

Στην πράξη και στο παρασκήνιο ο πραγματικός Μονάρχης είναι το τραπεζικό κεφάλαιο: οι τραπεζίτες του City.

Συντηρούν τους ευγενείς Λόρδους παραχωρώντας κληρονομικά προνόμια και κολακεύουν το λαό με τα παραμύθια της αυτοκρατορικής λάμψης, ενώ συνεχίζουν την αφαίμαξη των πρώην και των νέων αποικιών.

Η πιο συντηρητική και οπισθοδρομική μερίδα του βρετανικού πολιτικού κόσμου ηγείται του αγώνα ανεξαρτησίας από την ΕΕ, ενώ διατηρεί τα προνόμια των πεντακοσίων ευγενών οικογενειών συντηρώντας τη Βουλή των Λόρδων με συμμετοχή που προκύπτει από κληρονομικό δικαίωμά τους.

Μια χυδαία εκμετάλλευση με τη συνεχή ανάκληση του παρελθόντος και πρόθεση την απόδραση από ένα μέλλον αβέβαιο μέσα στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Ένας ανώριμος λαός και ο εφιάλτης να ζήσει σαν ενήλικας, απαλλαγμένος από την πλάνη που παρέχει μια ιστορική και πολύχρωμη αναπαράσταση του παρελθόντος.

Η Βρετανία, η οποία παγκόσμια, αιώνες τώρα, έπαιζε ένα ρόλο ρυθμιστικό, συρρικνώνεται εδαφικά, ενώ το κεφάλαιό της εξακολουθεί να μένει ακέραιο εάν δεν αυξάνεται.

Το μέτρο στους σύγχρονους καιρούς είναι τελείως χαμένο και η ζωή χωρίς νόημα. Για τον βρετανικό απλό λαό μια αναπαράσταση που ικανοποιεί το γόητρο και την ξεχωριστότητα του ρατσισμού που έχει ο κοσμοκράτορας έστω και τέως. Βρέξει – χιονίσει.

Είναι όμως έτσι; Είναι αρκετά αυτά για να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα; Βεβαίως όχι.

Στην πράξη, σήμερα, το βαθύ βρετανικό κεφάλαιο αισθάνθηκε ότι απειλείται από ένα νέο, ευρωπαϊκού προσανατολισμού δυναμικό και μη θέλοντας να χάσει τα προνόμια που εξασφαλίζει η συμμετοχή και να διατηρήσει τα παραδοσιακά εργαλεία εξουσίας, επιχειρεί μία σύγκρουση επαναδιαπραγμάτευσης. Πρόκειται δηλαδή, για έναν εμφύλιο του βρετανικού κεφαλαίου.

Το τυράκι της φάκας για την νοικοκυρά και τον συνταξιούχο είναι πάντα το καλλιεργημένο σε θερμοκήπιο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία, το μίσος για την αλλαγή, το ξένο και το νέο. Όπως εξάλλου και σε όλες τις χώρες και τις εποχές. Οι πρώην πειρατές κυκλοφορούν με Bentley. Οι σύγχρονοι με Mercedes. Όλοι, όμως, παίζουν στο ίδιο χρηματιστήριο.