Δυο λόγια για της Τέχνης τον Έρωτα. (25/7/2017)

Η πολιτική πράξη, το έργο τέχνης και ο έρωτας έχουν μέσα στη φύση τους ένα τουλάχιστον σκοτεινό σημείο. Ένα αίνιγμα διαφορετικό για τον κάθε παρατηρητή ή τον κάθε δέκτη. Για τον αυθεντικό πολιτικό, καλλιτέχνη ή εραστή, αυτό το αίνιγμα δεν υπάρχει, για τον απλό λόγο ότι είναι ταυτισμένος με τη δράση, δεν υπάρχει γι αυτόν υποκείμενο και αντικείμενο.

Αντίθετα, για τον μιμητή, για τον πλαστό πολιτικό, καλλιτέχνη ή εραστή, τα σκοτεινά σημεία είναι συνήθως περισσότερα από ένα, τα οποία όχι μόνον τον προβληματίζουν αλλά και τον αιχμαλωτίζουν, ανεξάρτητα από την τεχνική επιδεξιότητα του δράστη και του αποτελέσματος ή από την ευαισθησία και την εμπειρία του δέκτη.

Η φυσική δημιουργική κατεύθυνση για το νοήμον ζώο άνθρωπο είναι: σκέψη –λέξη – πράξη. Βέβαια, υπάρχει και η αυτοματική μίμηση και η παρορμητική πράξη και τα αποτελέσματά τους. Αυτοί οι δύο τελευταίοι τρόποι είναι παραβιάσεις της φυσική εξέλιξης της δημιουργίας, δηλαδή του πλασίματος της ύλης και του πνεύματος.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, οι τρεις αυτές όψεις της πραγματικότητας (πολιτική – τέχνη – έρωτας) αφορούν σε μια επιφανειακή σχέση με την κάθε μία ή και με τις τρεις. Μπορεί να αναλωθεί ολόκληρη η ζωή χωρίς την παραμικρή συμμετοχή ή έστω υποψία συνειδητότητας με αυτές τις περιοχές της ανθρώπινης δράσης. Μένουν ανολοκλήρωτες. Η πολιτική περιορίζεται στα κόμματα και στα νομοσχέδια, η τέχνη στο διασκεδαστικό θέαμα και ο έρωτας στο γάμο, τελευταία και σε αυτόν μεταξύ ομοφύλων.

Αν στα παραπάνω προστεθεί και η αναμφισβήτητη γενίκευση της χρήση των τηλεμέσων και οι δυνατότητές τους, απαντιέται το ερώτημα που γίνεται πιεστικό τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια: που οφείλεται το παραλήρημα που έχει καταλάβει τους πάντες; Μιλούν ακατάπαυστα. Μιλούν ερμηνεύοντας, απολογούμενοι, προτείνοντες, αυτοθαυμαζόμενοι, αορίστως, ανοήτως, διφορούμενα, κυρίως χωρίς λόγο και ουσία. Μιλούν ίσως για να επιβεβαιώσουν τη συμμετοχή τους στο δρώμενο. Μιλούν γιατί στην πράξη μιμούνται ότι είναι παρόντες.

Οι πολιτικοί μιλούν γι αυτά που πρέπει να γίνουν λες και κάποιοι άλλοι πρέπει να τα κάνουν. Οι καλλιτέχνες ερμηνεύουν το έργο τους, λες και αυτό το ίδιο είναι μουγκό. Οι «ερωτευμένοι» για οτιδήποτε, ενώ ο έρωτας είναι σιωπηλός. Που ακούστηκε ομιλών έρως; Αν υπάρχει τέτοιος είναι πλατωνικός, φαντασιακός, ή συμφερτικός, αναμένων, εξυπηρετικός, απατηλός, ιδιοτελής.

Το αινιγματικό ή σκοτεινό πεδίο που οφείλεται; Στο ότι το υποκείμενο δεν ταυτίζεται με το αντικείμενο. Το υπόλοιπο, αυτό που λείπει θα λέγαμε, αναγκάζει τον πολιτικό, τον καλλιτέχνη ή τον «ερωτευμένο» να μιμείται πώς θα ήταν η πολιτική, η τέχνη και ο έρωτας. Να συμπληρώνει με λόγια, αφού τα μέσα που χρησιμοποιεί δεν πείθουν και δεν ολοκληρώνουν τα έργα.

Υπάρχουν βεβαίως και άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου τα λόγια είναι απαραίτητα. Αυτό, γιατί από τη φύση τους δεν ολοκληρώνονται, είναι δηλαδή ελλιπείς. Αυτές είναι οι επιστήμες και ότι αναφέρεται ως –λογία. Από ανθολογία έως θεολογία και από πολυλογία έως σαχλολογία.